Prawdopodobnie Buddy Rich  (30.09.1917 – 2.04.1987) jest jedynym jazzmanem, który estradowe prezentacje rozpoczął jako kilkuletnie dziecko : zasłynął jako bębniarz i tancerz-stepista, występując na Broadwayu jako czteroletnie dziecko w programie swoich rodziców. Dwa lata później odbywał trasy koncertowe jako solista, występując w amerykańskich teatrach wodewilowych. Jako 11-latek założył własny zespół, zaś po upłynięciu kilku dalszych lat stał się atrakcję nowojorskich klubów, występując tam z zespołami jazzowymi. W 1937 roku perkusistę zatrudnił Joe Marsala nadając karierze Richa zdecydowany, jazzowy charakter: niebawem pojawił się w znanych orkiestra ery swingu ( u Bunny’ego Berigana, Harry’ego Jamesa, Artiego Shawa i Tommy’ego Dorsey’a). W orkiestrze Dorseya spędził trzy, pracowite sezony (1939-42) i po odbyciu służby wojskowej powrócił, na krótko, do big-bandu Dorsey’a, by niebawem założyć własną orkiestrę. Big-band Richa istniał kilka lat ( aż do końca lat 40-tych ), ale lider pojawiał się w innych, popularniejszych zespołach: pracował z Lesem Brownem, był też stałym członkiem grupy koncertowej Normana Granza ‘Jazz At The Philharmonic’.

Na początku lat 50-tych kierował ponownie własnym, założonym na krótko big-bandem, był też członkiem Big Four,  zespołu kierowanego przez Charliego Venturę. Rich dużo nagrywał dla Normana Granza, nie tylko w ramach kierowanego przez niego JATP, ale też z Artem Tatumem, Lionelem Hamptonem, Rayem Brownem, Oscarem Petersonem, Flipem Phillipsem, Dizzym Gillespiem, Royem Eldridge’em, Louisem Armstrongiem, Lesterem Youngiem, Genem Krupą.  W lata 1953-66 pracował w orkiestrze  (i mniejszych zespołach )Harry’ego Jamesa,wracał od big-bandu T.Dorseya (1954-55), prowadził własne, małe zespoły (1957-61),występował z grupami Franka Sinatry (ex-solistą orkiestry Dorseya), sporo nagrywał (np. wspaniałe sesje z  Maxem Roachem). W latach liderowania własnym zespołom, Buddy Rich nagrywał także płyty dla innych muzyków, ograniczając się jednak tylko do precyzyjnego akompaniowania.

W 1966 roku postanowił reaktywować swój  big-band, który doskonale prosperował aż do końca lat 70-tych.Raz jeszcze lansował swoje małe zespoły by w połowie lat 80-tych ponownie zaprezentować własną orkiestrę. W zespołach tych Buddy Rich dawał szansę młodym muzykom, promując wielu doskonałych instrumentalistów. Może właśnie dlatego w  w repertuarze big- bandów Richa znajdowało się  wiele jazzu z elementami rocka i fusion. Natomiast grę Richa charakteryzowała niezwykła sprawność techniczna i muzykalność.

Dionizy Piątkowski