Nie wiem, czy dobrze się stało, że do tego zdolnego i znamienitego trębacza używa się komplementów, które mogą być nagłówkami bulwarówek. ”Najprzystojniejszy jazzman świata” jak określono niedawno artystę, jest krzywdzące w stosunku do jego muzyki. Pełne sale koncertowe są także dowodem na to, że specyficzny smooth jazzu amerykańskiego przystojniaka wpadł na dobry, komercyjny grunt. Skoro jest komercyjnie-jazzowa Diana Krall, dlaczego nie ma być komercyjnie-jazzowego Chrisa Botti ? Artysta, który przebił się swoimi solówkami głównie w projektach Stinga, teraz sam jest bohaterem wieczoru. Do prestiżowej bostońskiej filharmonii zaprosił zatem znakomitych artystów takich jak Sting, Josh Groban, Steven Tyler, Yo-Yo Ma, John Mayer, Katharine McPhee, Lucia Micarelli i Sy Smith by wraz z słynną orkiestrą zagrać koncert sezonu. Chris Botti, który sprzedał blisko trzy miliony płyt na całym świecie, wybrał najwspanialszych artystów muzyki popowej, jazzowej i klasycznej, którzy podczas dwóch wspaniałych koncertów poruszyli światem muzyki, wywołując wśród słuchaczy a zwłaszcza krytyki niecodzienne emocje. Koncert w Bostonie ( teraz wydany na CD oraz DVD) jest wspaniałym dokumentem talentu trębacza, który precyzyjnie – a jest niezwykle elokwentnym instrumentalistą – balansuje między popularnymi tematami muzyki rozrywkowej, jazzowej, klasycznej przebierając w standardach, jak w ulęgałkach. Od Cohen’owskiego „ Hallelujah” po „Ave Maria”. Mimo udziału znanych jazzmanów ( Billy Childs – instrumenty klawiszowe, perkusista Billy Kilson, gitarzysta Mark Whitfield i basista Robert Hurst ) tego prawdziwego jazzu jest tutaj mało. Jest natomiast parada wspaniałych gwiazd oraz doskonałej interpretacji “ When I Fall In Love,” „Seven Days,” „Emmanuel,” „I’ve Got You Under My Skin,” „Cinema Paradiso,” „Broken Vow,” „Flamenco Sketches,” „Glad To Be Unhappy,” „Smile,” „If I Ever Lose My Faith In You,” i „Time To Say Goodbye.” A w wersji DVD także „Caruso,” „The Look of Love,” „Cryin’,” „Indian Summer,” oraz „Shape of My Heart”.
