Al Di Meola Project

28.03.2007 – Warszawa – Sala Kongresowa

Skład zespołu

Al Di Meola – guitars
Mario Parmisano – keyboards
Tony Escapa – drums
Gumbi Ortiz – percussion
Mike Pope – bass

„Długa owacja i taneczne bisy zakończyły występ Ala Di Meoli w Sali Kongresowej… Były więc owacja i bisy, a publiczność w pogodny, wręcz taneczny nastrój wprawiło zagrane na dobranoc tango Astora Piazzoli.”
ŻYCIE WARSZAWY, Adam Ciesielski

Galeria z koncertu


Al Di Meola Project

Al Di Meola jest częstym gościem ERY JAZZU – rekomenduję kolejną wizytę artysty Dionizy Piątkowski, dyrektor Ery Jazzu – ale za każdym razem prezentuje inne oblicze swojej muzyki. Jest twórcą niezwykle kreatywnym i pokornym, chętnym do realizacji ciekawych, muzycznych pomysłów. To właśnie w ramach ERY JAZZU zrealizował specjalne i niepowtarzalne koncerty „Meola Plays Piazzolla” z argentyńskim bandoeonistą Dino Saluzzim oraz „The Grande Passion” z Orkiestraą Kameralną „Amadeus” Agnieszki Duczmal. Koncert „Christmas Night” gitarzysta przygotował także specjalnie dla ERY JAZZU. Tym razem Meola powraca brzmieniem i pomysłami zrealizowanymi na najnowszej płycie „Consequence of Chaos”. Do nagrania tego studyjnego albumu zaprosił muzyków, z którym już wcześniej pracował, i z którymi odnosił wielkie, spektakularne sukcesy. Nie bez znaczenie jest zatem fakt, iż muzyków Meoli wsparli także Chick Corea, Steve Gadd, John Pattitucci, Barry Miles.

Al Di Meola objawił się w jazz-rockowych latach siedemdziesiątych; rozkochany w folkowych rytmach amerykańskiego Południa właśnie wtedy odkrył swój jazz: ten zawieszony między pogodnymi rytmami fusion, ortodoksją synkopy oraz „blue note” a latynoskim tangiem, sambą i folklorem flamenco. Takie pojmowanie muzyki stało się dla gitarzysty źródłem spektakularnego sukcesu, ludycznej wręcz popularności, zachwytu krytyki i aplauzu słuchaczy.

Rosnące zainteresowanie jazzem skłoniło go do podjęcia nauki w Berklee School of Music, współpracy z zespołem fusion Barry’ego Milesa, oraz nagrań i koncertów z „Return To Forever ” Chicka Corei. Dopiero w 1976 r. zdecydował się na karierę solową; zrealizował (przeważnie jazz-rockowe) albumy dla prestiżowej Columbii. W latach 1982 i 1983 nagrał dwie płyty ze słynnym akustycznym triem gitarowym (wraz z Johnem McLaughlinem i Paco de Lucia).

W 1985 roku powstał legendarny Al Di Meola Project, najsłynniejsza „warsztatowa” formacją gitarzysty. Nagrania z Chickiem Coreą („Return To Forever”, „No Mystery”, „Romantic Warrior”), wieloletnia współpraca z Johnem McLaughlinem i Paco De Lucia („Friday Night In San Francisco”, „Passion, Grace And Fire”), nagrania z Larrym Coryellem i Birellim Lagrene ( „Super Guitar Trio”), eksperymenty z rockmanami: Philem Collinsem i Billem Brufordem, a nade wszystko poszukiwanie „własnej” stylistyki umiejscawiały muzykę Al Di Meoli w miejscu, z którego łatwo wskoczyć w komercyjny obieg nagród i list przebojów. Z drugiej strony twórczość Al Di Meoli nigdy nie poddawała się takim uproszczeniom. Kilkanaście autorskich albumów zyskało rekomendujące recenzje, prestiżowe nagrody i wielomilionowe nakłady. Bestsellerowe albumy („Elegant Gypsy”, „Friday Night In San Francisco”) potwierdzały jedynie zachwyt i uwielbienie dla gitarowej stylistyki Al Di Meoli.

W jego muzyce miesza się delikatne, klasyczne brzmienie gitary akustycznej z futurystycznymi brzmieniami syntezatorów i etnicznymi brzmieniami instrumentów perkusyjnych . Di Meola należy do najciekawszych współczesnych gitarzystów jazzowych, wyróżniającym się otwartością na inne obszary muzyki; zainspirowany jazzem, etniczną world – music, latynoskim rytmem i melodią. Zaskoczył muzyczny świat albumami „Heart Of The Immigrants”, „World Sinfonia” oraz ” Di Meola Plays Piazzolla”. Projekty te stały się dla gitarzysty syntezą muzycznych inspiracji; subtelną folkloryzującą, jazzową suitą. Muzyką emocji i nastroju. Improwizacją jazzu i melodyjnego rytmem tango.

Artysta zawsze poszukiwał nowych brzmień i muzycznych skojarzeń. Czynił to zarówno w jazz-rockowej wirtuozerii „Electric Rendezvouz”, „Scenario”, jak i w „Kiss My Axe”. Szczególnego wymiaru nabrała muzyka Al Di Meoli, gdy nad jazzową improwizacją panować począł latynoski rytm, subtelnie asymilowany folklor. Gitarzysta zawsze czerpał inspiracje dla swojej muzyki z folkloru latynoskiego. Początkowo zauroczony jazzową „fiestą” Chicka Corei, później brawurowym trio De Lucia- McLaughlin- Di Meola, wreszcie jazzowymi sambami Airto Moreiry.

Dionizy Piątkowski

Wybrana dyskografia

Where Have I Known You Before (1974; z Return To Forever)
No Mistery (1975; z Return To Forever)
Romantic Warrior (1976; z Return To Forever)
Land Of The Midnight Sun (1976)
Elegant Gypsy (1977)
Casino (1978)
Splendido Hotel (1979)
Roller Jubilee (1980)
Friday Night In San Francisco (1980; z Johnem McLaughlinem, Paco De Lucią)
Electric Randevous (1981)
Tour De Force Live (1982)
Scenario (1983)
Cielo e Terra (1983)
Passion, Grace And Fire (1983; z McLaughlinem, De Lucią)
Soaring Through A Dream (1985)
Tiramu Su (1987)
Heart Of The Immigrants (1993)
Kiss My Axe (1993)
The Best Of Al DiMeola (1993)
World Sinfonia (1993)
Orange And Blue (1994)
The Rite Of Strings (1995; z Jean-Luc Pontym, Stanleyem Clarkiem)
Di Meola Plays Piazzolla (1996)
The Guitar Trio (1996; z De Lucią, McLaughlinem)
Cielo e Terra (1996)
This Is Jazz #31 (1997)
The Infinite Desire (1998)
Winter Nights (1999)
The Grande Passion (2000)
Anthology (2000)
Flesh On Flesh (2002)
Revisited (2003)
Consequence of Chaos (2006)

2015-08-06T13:52:50+02:00
Przejdź do góry