CASSANDRA WILSON – Love Songs

3.11.2009 – godz. 20.00 – Warszawa – Warsaw Hilton Hall

Skład zespołu

Cassandra Wilson – vocal
Johnatan Batiste – piano
Reginald Veal – bass
Marvin Sewell – guitar
Herlin Riley – drums
Lekan Babalola – percussion

Cassandra Wilson, najlepsza wokalistka jazzowa na świecie, wystąpiła w Warszawie. To „Ela Fitzgerald naszych czasów” – powiedział, zapowiadając koncert, Dionizy Piątkowski… Wydarzenia z udziałem takich postaci, jak ona, zapamiętuje się do końca życia. Sala warszawskiego hotelu Hilton, w którym odbywał się koncert, była pełna. Nic dziwnego – bilety na ponad tydzień przed koncertem wyprzedano całkowicie…To był bardzo zróżnicowany, dynamiczny koncert, w którym wielość stylistyczna spajana była jedynie głosem Wilson.
Katarzyna Paluch, Onet
Cassandra najchętniej śpiewa współczesne przeboje, ale wypełnionej do ostatniego miejsca sali hotelu Hilton sięgnęła również po najstarsze standardy. W swoim żywiole znalazła się śpiewając bluesa i to jednego z najstarszych – „Pony Blues” Charleya Pattona. Rozkołysana rytmem Cassandra Wilson nadała każdej piosence bluesowy nastrój, przenosząc słuchaczy do źródeł tej muzyki – delty Missisipi. W finale zaśpiewała w swoim najlepszym stylu. Zapowiedziała „Harvest Moon” Neila Younga z albumu „New Moon Daughter” sprzed 14 lat. „Podejdź bliżej” – po pierwszych słowa tej piosenki miałem ochotę wstać i rzeczywiście podejść pod scenę.
Marek Dusza, Rzeczpospolita

Galeria z koncertu


CASSANDRA WILSON – Love Songs

Wiosną tego roku Cassandra Wilson otrzymała kolejną prestiżową Grammy Award. Jej album „Loverly” wybrano jako najlepszy w tym sezonie album jazzu wokalnego. Jest to już druga statuetka Grammy w dorobku tej wybitnej wokalistki. Wspaniałe recenzja zbiera także kolejny album Cassandry Wilson ” Closer To You: The Pop Side”. Płyta zwiera covery piosenek takich artystów jak U2, Bob Dylan, Glen Campbell, The Band, Sting, Van Morrison czy Neil Young. Wokalistka dosyć często sięga w swojej twórczości do różnych gatunków muzycznych, nie bojąc się eksperymentować z jazzem, bluesem, country czy muzyką pop. Jej koncert z kwartetem Davida Murray w specjalnym projekcie Ery Jazzu (marzec 2008) opiniotwórcze media określiły najważniejszym wydarzeniem jazzowym roku.

Cassandra Wilson to jedna (obok Abbey Lincoln, Dianne Reeves, Nnenny Freelon, Dee Dee Bridgewater) z najznamienitszych i najpopularniejszych wokalistek jazzu. Od dziewiątego roku życia pobierała lekcje gry na fortepianie i gitarze. W 1975 r. zaczęła występować profesjonalnie; śpiewała głównie materiał folkowy i bluesowy z różnymi grupami rhythm and bluesowymi. Na scenie jazzowej objawiła się dzięki rekomendacji perkusisty Alvina Fieldera; zaistniała także na jazzowej estradzie jako wokalistka The Black Arts Music Society z rodzinnego Jackson. W 1981 r. przeniosła się do Nowego Orleanu, gdzie podjęła współpracę z saksofonistą Earlem Turbintonem. W 1982 r., za namową trębacza Woody’ego Shawa ,przyjechała do Nowego Jorku i tam pracowała z kontrabasistą Davidem Hollandem i wokalistką Abbey Lincoln. W 1985 r. wzięła udział w nagraniu albumu Motherland Pulse Steve’a Colemana, a szefowie niemieckiej wytwórni JMT zaproponowali jej nagranie autorskiej płyty. Debiutancki album Point Of View został zrealizowany wraz z Coleman i gitarzystą Jean-Paul Bourelly. Nagranie to okazało się przełomowym w karierze pianistki: posypały się oferty współpracy od najznakomitszych nowojorskich jazzmanów. Jednym z nich był (prowadzący trio „New Air”) Henry Threadgill, który niebawem opracował aranżacje jej kolejnego albumu Days Aweigh. Mieszanka „przydymionego” głosu i dynamicznej, bujnej muzyki zawieszonej między psychedelią i swingiem, była zniewalająca. Przychylność bardziej konserwatywnej publiczności amerykańskiej wokalistka pozyskała zbiorem standardów Blue Skies, który w 1988 r. wybrany został przez „Billboard” jazzowym albumem roku. Nowatorski longplay Jumpworld dowiódł, iż Wilson nie da się jednoznacznie sklasyfikować: znalazły się na nim zarówno elementy rapu, funky, jak i klasycznego jazzu i bluesa. Wydana w roku 1991 płyta She Who Weeps była konsekwentną kontynuacją tej stylistyki. W międzyczasie artystka wzięła udział w kolejnych sesjach nagraniowych Steve’a Colemana, a także muzyków związanych z jego formacją M-Base . Kolejne nagrania i koncerty potwierdzały juz tylko klasę pianistki i wokalistki. Albumy „Blue Light Til Dawn” oraz „New Moon Dauther” honorowane były licznymi nagrodami i zyskiwały bestsellerowe nakłady. Dzisiaj Cassandra Wilson jest niekwestionowaną divą wokalnego jazzu i wielka gwiazdą światowej estrady.” Postanowiłam znów sięgnąć do standardów – mówi w jednym z ostatnich wywiadów – wykonywanych z małą grupą muzyków. Nieczęsto nagrywam typowe standardy jazzowe, ale uwielbiam je i właśnie w ten sposób szlifowałam swoje rzemiosło. Uczyłam się standardów słuchając, jak inni artyści wkładają w nie serce. Jednak trudno jest robić standardy. Nie można ich śpiewać nie rozumiejąc, o co w nich chodzi”. Koncertowa premiera „Loverly” oraz „Closer To You” odbędzie się w warszawskim hotelu Hilton podczas jedynego koncertu artystki w Polsce!

Dionizy Piątkowski

Wybrana dyskografia

Motherland Pulse (1985; ze Stevem Colemenem),Point Of View (1986), Five Elements (1986), World Expansion (1986), Straight From The Top (1987; z Jimem DeAngelisem, Tonym Signą, Days Aweigh (1987), Blue Skies (1988;z Mulgrew Millerem), Season Of Reneval (1989;z Gregem Osbym), Karma (1990 ;z Robinem Eubanksem), Black Science (1990), Jumpworld (1990), She Who Weeps (1991), Live (1991), Drop Kick (1992;ze S.Colemenem), Dance To The Drums Again (1992), After The Beginning Again (1993), Blue Light – Til Dawn (1993), New Moon Dauther (1995), Modern Jazz Stories (1996; z Courtneyem Pine’m.), Dream Of The Elders (1995;z Davem Hollandem),Rendezvous (1997; z Jackym Terrasonem), Traveling Miles (1999), Belly Of The Sun (2002), Sings Standards (2002), Glamoured (2003),Thunderbird (2006), Sacred Ground (2007; z Davidem Murrayem); Loverly (2008), Closer To You: The Pop Side (2009)

2015-08-05T19:18:56+02:00
Przejdź do góry