Przeogromna dyskografia włoskiego trębacza Paolo Fresu jest imponująca nie tylko ze względu na ogrom artystycznych projektów, ale także na niezwykłą kreatywność muzyka z Sardynii. Paolo Fresu porusza się doskonale w stylistyce „ italian jazzu” i jest gościem ( lub często liderem) zespołów skupiających najważniejsze osobowości włoskiej sceny jazowej. Jest także autorem wspaniałych albumów realizowanych dla najważniejszych, jazzowych oficyn wydawniczych : od monachijskiej ECM Records po ACT Music, od Blue Note Records , CAM Jazz po własną wytwórnie Tuk Music. To właśnie Tuk Music jest areną jego najprzedniejszych projektów, realizowanych wraz z elitą włoskiego jazzu (m.in. Daniele Di Bonaventura, Luca Aquino, Paulino Della Porta, Stefano Bagnoli, Francesco Ponticelli, Gianluca Petrella, Giovanni Guidi) ale także z gościnnym udziałem światowych gwiazd ( m.in. Omara Sosy, Richarda Galliano, Nguyena Lee, Uri Caine’a).
Paolo Fresu to samouk, grający początkowo ( w wieku jedenastu lat ) na trąbce w wiejskiej kapeli. W takich warunkach doświadczał swych pierwszych estradowych sukcesów. Grając tradycyjną muzykę taneczną często słuchał europejskiego jazzu. Zainteresowanie te kontynuował studiując w Cagliari Conservatory oraz w Konserwatorium w Bolonii ( w klasie wybitnego trębacza Enrico Ravy). Już na początku lat 80-tych sporo komponował dla orkiestr i grup teatralnych, pisał o muzyce do czasopism, uczył w różnych szkołach muzycznych ( np. Siena Jazz Seminars także w Atlancie, Bostonie, Melbourne). Cały czas pozostawał pod znacznym wpływem muzyki Milesa Davisa, sam uzyskując jednakże wyjątkowo ekspresyjny ton i zmysłowy, emocjonalny styl gry. Pierwszy swój zespół , Kwintet z saksofonistą Tino Tracanną , założył dopiero w 1984 roku. Równocześnie współpracował z kwartetem Roberto Ottaviano (1984-85) oraz z wokalistką Tizianą Ghiglioni (1986).
Sztandarowym zespołem trębacza stał się (1986-88) Fresu Project , warsztatowy zespół w którym pojawiali się zawsze najznamienitsi włoscy jazzmani. Fresu Project pojawiać będzie się w ciągu najbliższych lat w różnych mutacjach ( raz jako PAF Trio, innym razem jako Angel Quartet, raz jeszcze jako Italian Quintet). Trębacz zwykł także stale współpracować z Furio di Castri (od 1988), Aldo Romano (od 1988), Gianluigim Trovesim ( od 1991). Pracował także z Bruno Tommaso (1986-88) w ramach jego Buster Keaton Nonet. Pojawiał się w zespołach Mimmo Cafiero (1986-89), Barga Jazz Orchestra (1986-90), kwintecie Giovanniego Tommaso (1987-90), zespołach Paolo Damianiego (1984-91) i Big Band Orchestra (1989-92). W latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych grał także ze znamienitymi jazzmanami amerykańskimi i europejskimi : Albertem Mangelsdorffem, Franco D’Andreą, Kennym Wheelerem, Tonym Oxleyem, Johnem Taylorem, Muhalem Richardem Abramsem, Gerrym Mulliganem, Dave’m Liebmanem, Paulem Rutherfordem, Dave’m Hollandem, Lee Konitzem, Evanem Parkerem, Michaelem Nymanem, Richardem Galliano, Johnem Zorn, Johnem Abercrombie, Ralphem Townerem, Jerrym Bergonzim, Karlem Bergerem, Philem Woodsem, Han Benninkem, Artem Lande, Uric Caine’m,Joachimem Kuhnem. Pojawiał się w zespołach Enrico Ravy oraz Ludovico Enaudi.
Paolo Fresu jest dzisiaj jednym z najważniejszych trębaczy jazzu, z niezwykle perfekcyjnym warsztatem wykonawczym, ogromnym zamysłem kompozytorskim i wyśmienitym instynktem improwizatora. Jego najnowsze albumy ( nagranie np. z kubańskim pianistą Omarem Sosą, z francuskim bandeonistą Richardem Galliano czy amerykańskim gitarzystą Ralphem Townerem) są jednym z najciekawszych propozycji nowego, europejskiego jazzu ostatnich lat. Równie doskonałymi, jak autorskie zespoły tworzone do projektów Tuk Music.
