Przyzwyczaiła nas do doskonałych edycji poznańska oficyna RecArt Records. Imponujący zestaw jesiennych wydawnictw obejmuje ciekawe i różnorodne wydawnictwa, które spina jeden, ważny element: doskonała jakość edycji ( od publikacji po znamienite brzmienie).
„Violemi” – nowy album Pawła Pudło – to orkiestrowa opowieść „fantasy” o dojrzałości i odpowiedzialności oraz trudnych wyborach związanych z nimi. Napisany w stylu legendy, łączy elementy opery, musicalu i symfonicznej muzyki filmowej. Paweł Pudło jest uznanym autorem muzyki symfonicznej, kameralnej i filmowej oraz reżyserem i producentem ciekawych projektów ( np. „Miasta Feniksy” oraz „Violemi”). Utwory koncertowe oraz filmy z jego muzyką prezentowane były na całym świecie a sam artysta może pochwalić się współpracą z najlepszymi polskimi i zagranicznymi orkiestrami. Kompozycje Pawła Pudło wykonują wybitni muzycy wraz z Berliner Philharmoniker, Dortmunder Philharmoniker, Florence Opera, Sinfonia de Barcelona, Malaysian Orchestra, Orkiestrą Filharmonii Narodowej, Orkiestrą Teatru Wielkiego Opery Narodowej, Sinfonii Varsovia, Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia, Narodowego Forum Muzyki oraz Polskiej Filharmonii Bałtyckiej.
„Psalmy” to twórcze opracowanie czternastu biblijnych „Psalmów Dawidowych” w poetyckim tłumaczeniu Jana Kochanowskiego z muzyką Mikołaja Gomółki z 1580 roku. Renesansowe czterogłosowe pieśni a cappella sprzed 440 lat przekomponowane w idiomie minimalistyczno-awangardowym na bas-baryton (Maciej Straburzyński) i fortepian preparowany (Barbara Drazkov, Bartłomiej Stankowiak) oraz partie kornetu (Artur Majewski) robią imponujące wrażenie. Inspiracją była tu zarówno minimalistyczna rekompozycja Maxa Richtera, jak i „Requiem ludowe” Kwadrofonika, a także awangardowe brzmienia Johna Cage’a. „Naszym celem było połączenie tradycyjnej, tonalnej melodyki z nietypowym, często szmerowym i atonalnym brzmieniem fortepianu preparowanego – wyjaśnia genezę sesji producent Łukasz Kurzawski. Sięgając po perłę polskiej muzyki renesansowej zapragnęliśmy wyeksponować wokalną ekspresję daleką od prostoty typowej dla szesnastowiecznego śpiewu. Uznaliśmy też, że teksty Kochanowskiego wybrzmią najszczerzej w możliwie najrozleglejszym wachlarzu barw głosu, fortepianu, a incydentalnie także instrumentów dętych często o nieokreślonej tonalności. Niektóre opracowania były konsekwencją znaczeń i symboli obecnych w poezji, inne zabawą „efektami” dźwiękowymi, a jeszcze inne narodziły się przypadkowo. Staraliśmy się, by nasze „Psalmy” były poruszające, piękne i ciekawe”.
„Gusto NON Barbaro” poświęcona jest niemieckiej muzyce kameralnej XVIII wieku. Zostały na niej zarejestrowane utwory czterech kompozytorów, wśród których postacią centralną jest Carl Philipp Emanuel Bach. Tytuł płyty odnosi się do zaczerpniętego z traktatu Quantza cytatu, wymownie charakteryzującego przemiany, jakie zachodziły w stylu muzyki niemieckiej na tle oraz pod wpływem twórczości dwóch wiodących ośrodków: Francji i Włoch. Nowoczesny sposób komponowania, otwarty na asymilowanie godnych uznania zdobyczy estetycznych sztuki innych nacji stał się w Niemczech w XVIII wieku do tego stopnia dominujący, że właśnie owa synteza stylistyczna uznana została za cechę swoiście niemiecką. W pierwszej połowie XVIII wieku zjawisko unifikacji stylów narodowych stało się faktem w twórczości m.in. Georga Philippa Telemanna, ojca chrzestnego Carla Philippa Emanuela Bacha, a w połowie tego stulecia trend ten dominował szczególnie w słynnym ośrodku poczdamskim, gdzie działali, oprócz bachowskiego syna, pozostali kompozytorzy zaprezentowani na płycie: Johann Joachim Quantz i Christoph Schaffrath. Najstarszy utwór płyty „Gusto NON Barbaro” pochodzi z 1716 roku. Różnice stylu i technik kompozytorskich pomiędzy tymi dziełami są aż nader wyraźne i wyczuwalny jest w ich wspólny gen: doskonałość warsztatowa, połączona z uwielbieniem piękna i gorliwą, choć nie bezkrytyczną gotowością do podążania za szybko zmieniającymi się upodobaniami słuchaczy.
Clave Duo ( klawesynistki Joanna Solecka i Anna Huszczo) przedstawiają „Il teatro del suono” -nagranie Sonat Bernardo Pasquini”ego (1637-1710). Notacja partimentowa stała się dla Joanny Soleckiej pretekstem do rozwinięcia różnych odmian faktury polifonicznej, zgodnie z regułami kontrapunktu charakterystycznymi dla epoki kompozytora. W prezentowanych realizacjach jest więc miejsce zarówno na kanon, fugę i swobodną polifonię imitacyjną, jak i na polifonię kontrastową oraz fakturę nota contra notam. Realizacja Sonat w stylu kontrapunktycznym to prawdziwie fascynujące studium kunsztownej polifonii i kompozycji, wymagające wnikliwości wykraczającej poza ulotną w swej istocie improwizację. Przedstawione interpretacje „Sonate per due cembali con il basso cifrato” Bernardo Pasquiniego przenoszą słuchacza nie tylko w podróż po świecie barokowych technik kontrapunktycznych, ale przede wszystkim poruszają głębią afektów.
