Django Bates to kultowy i kontrowersyjny brytyjski artysta poruszający się w jazzowej konwencji i stylistyce, ale nie stroniący także od fascynacji muzyką rockową, przebojami pop-music oraz eksperymentami muzycznej awangardy. Grę na fortepianie zaczynał jako samouk, ale już w latach 70- tych trafił do London’s Centre for Young Musicians, gdzie uczył się także na gry trąbce i skrzypcach. Dodatkowo uczęszczał na kurs dla młodych muzyków w Morley College. W 1978 roku, po dwóch tygodniach, zrezygnował z nauki w słynnej Royal College of Music i rozpoczął współpracę z młodymi muzykami ( lokalnymi oraz emigrantami), którzy zdominowali później brytyjską scenę jazzową W 1983 roku, gdy na swoim koncie miał już współpracą w Timem Whiteheadem, Stevem Argóellesem (z którym grywał w trio Human Chains), Billem Brufordem, Harrym Beckettem i grupą Zila – Dudu Pukwany , wraz z innymi założył słynną formację Loose Tubes. Po występach z kwartetem First House, alcistą Kenem Stubbsem i jazz-rockową grupą Billa Bruforda – Earthworks, w 1986 roku Django Bates występował z orkiestrą George’a Russella podczas jego brytyjskiej trasy.
Gra i kompozycje Django Batesa są tak eklektyczne, że niełatwo je zaliczyć do jakiegokolwiek nurtu. Czy to na instrumentach klawiszowych czy na sakshornie tenorowym (niezbyt rozpowszechnionym w jazzowych kręgach instrumencie, na którym niezwykle efektownie gra Bates) pokazuje się jako wyrazisty i odważny improwizator, będący zawsze w doskonałej, kreatywnej formie. W 1990 roku nagrał własną kompozycję „Music For The Third Policeman” opartą na powieści Flann O’Brien ze specjalnie stworzoną na tę okazję formacją Powder Room Collapse Orchestra. Po występach z norweską śpiewaczką Sidsel Endresen, podczas jej brytyjskiej trasy koncertowej w 1991 roku, Django Bates powołał do życia kolejną formację, Delightfull Precipice (nazwę wziął od jednej z płyt Loose Tubes) i przedstawił z nią spektakl, w którym udział brał także… cyrk. Kontrowersyjną okazała się także płyta „Play The Music Of Jimi Hendrix” z autorskimi wizjami kompozycji genialnego rockmana. Najciekawszymi w dyskografii brytyjskiego muzyka z pewnością są płyty „First House”,” Cashin’ In” – z grupą Human Chain, „ Cantilena” – z First House, kontrowersyjna „ Music For The Third Policeman”, „Great European Jazz Orchestras”, „Les Jardins Du Casino” , „Summer Fruits”, “You Live and Learn”, „Spring is Here/Shall we Dance”, “Beloved Bird”, ”Confirmation “ oraz “Saluting Sgt.Pepper” .
Tym razem Django Bates powraca do wytwórni ECM Records wraz z jednym ze swoich najbardziej udanych projektów – trio Belovèd, w którego skład wchodzą też szwedzki basista Petter Eldh oraz duński perkusista Peter Bruun. Wszyscy trzej muzycy to wielcy indywidualiści próbujący swoją muzyką uciec od konwencji standardowego, jazzowego trio. Grupa powstała dekadę temu, kiedy Django Bates wykładał w kopenhaskim Rhythmic Music Conservatory. Początkowo współpraca między muzykami skupiła się na rekonstrukcjach utworów spopularyzowanych przez Charliego Parkera – artysty, który od lat stanowi niewyczerpane źródło inspiracji zarówno dla Batesa, jak i Eldha. Inspiracja ta znajduje swoje ujście również na albumie, zatytułowanym „The Study Of Touch„, gdzie kompozycja Parkera „Passport” została zagrana ze specyficzną nostalgią, subtelną wrażliwością i nieskrywaną radością.
Poza utwór Charliego Parkera oraz „This World” Iana Bellamy’ego dramaturgię nagrania budują subtelne kompozycje Django Batesa. Część z nich to popularne już kompozycje znane z wcześniejszych prezentacji trio Belovèd (np. „Senza Bitterness”, „Sadness All The Way Down” czy „We Are Not Lost, We Are Simply Finding Our Way„) teraz zagrane z ECM-owską manierą, ale z niezwykle ciekawymi improwizacjami oraz brzmieniowymi skojarzeniami. „The Study Of Touch” ukazuje pełnię kompozytorskich i aranżerskich umiejętności Django Batesa oraz jego niezwykle swobodny, a zarazem wirtuozerski zmysł do melodii. Treściwy, perkusyjny styl gry Pettera Eldha napędza muzykę, a bogata gra Petera Bruuna nadaje jej niemal obrazowy charakter.
