Rok 2019 upływa pod znakiem licznych projektów firmowanych „ błękitną nutką” i prestiżem Blue Note Records – jednej z najważniejszych wytwórni płytowych, w której połączenie wytrwałości, kreatywności i miłości do muzyki stworzyło najbardziej rozpoznawalną markę w jazzowym świecie. Slogan reklamowy oficyny “ najlepszy jazz od 1939 roku ” – jest od dekad najlepszą rekomendacją dla albumów, kamieni milowych historii muzyki.
Pod koniec lat 30-tych dwaj niemieccy Żydzi, Alfred Lion i Max Margulis, uciekli z Berlina przed nazistowskim reżimem. Już 6 stycznia 1939 roku zorganizowali w Nowym Jorku swoją pierwszą sesję nagraniową ( pianisty boogie-woogie Alberta Ammonsa), dając początek najbardziej szanowanej i najdłużej działającej jazzowej firmie fonograficznej na świecie – Blue Note Records. Oficyna prowadzona przez niemieckich emigrantów ( później dołączył do Liona i Margulisa także Francis Wolff) szybko zyskała świetną reputację i wypracowała sobie niepowtarzalny styl. W czasie, kiedy Afroamerykanie wciąż spotykali się z dyskryminacją, Blue Note Records umieściło fotografie czarnych muzyków na okładkach i szanowało ich jako artystów o równych prawach. To także symboliczna „marka”, stworzona przez dwóch emigrantów ponad wszystko kochających jazz i głęboko wierzących w równość i wolność dla każdego człowieka. Entuzjazm Alfred Liona i Francis Wolffa do pokazywania talentów, praca legendarnych inżynierów dźwięku (np. Rudy Van Gelder), wyznaczających trendy projektantów i fotografów (np. Reid Miles) stanowiła najważniejsza cezurę do prezentacji najważniejszych trendów i osobowości jazzu, boogie-woogie, bluesa, wszelkich odmian nowatorskiego bopu, soul jazzu, skrajnej awangardy i fusion jazzu. Nagrania zrealizowane „ z błękitną nutką ” są jednymi z najważniejszych w historii muzyki jazzowej a albumy, które zrealizowali dla Blue Note Records m.in. John Coltrane, Miles Davis, Chet Baker, Herbie Hancock, Nina Simone, Sonny Rollins, Ron Carter, Ornette Coleman, Jimmy Smith, Lee Morgan, Wayne Shorter, Thelonious Monk, Chick Corea, Bud Powell, Bobby McFerrin, Joe Henderson, Dexter Gordon, John Scofield, Charles Lloyd, Joe Lovano należą do najważniejszych dokumentów tej muzyki. Także artyści nowego pokolenia ( Norah Jones, Dianne Reeves, Gregory Porter, Patricia Barber, Ambrose Akinmusire, Brian Blade, Robert Glasper, Kandace Springs, Terence Blanchard, Marcus Miller, Jose James, Cassandra Wilson, Stanley Jordan, Medeski-Martin-Wood oraz – dotąd jedyna z Polski – wokalistka Aga Zaryan) wyznaczyli najważniejsze trendy i brzmienia dla jazzu ostatnich dekad.
Ciekawym akcentem jubileuszu są winylowe LP- wznowienia najważniejszych albumów z katalogu, ale także – w zgodzie z duchem czasów i zmian technologicznych – specjalne wydanie playlisty „The Blue Note Monthly” na platformach Aplle Music oraz Spotify. Ukażą się audiofilskie edycje płyt winylowych, które przygotowuje Joe Harley – współzałożyciel i współproducent uznanej serii ,teraz w luksusowych opakowaniach ; pojawi się cykl płyt analogowych przygotowanych przez wybitnych producentów Dona Wasa i Cema Kurosmana, w tematycznych seriach „ Blue Note Debuts”, „Blue Grooves”, „Great Reid Miles Covers”, „Blue Note Live” oraz „Blue Note Drummer Leaders”; pojawi się ekskluzywny, limitowany box-set „Vinyl Me, Please”, seria „ Canvas Art Prints” celebrująca klasyczną szatę graficzną Blue Note Records ( z archiwalnymi wydrukami na płótnie, które przedstawiają legendarne projekty okładek albumów autorstwa Reida Milesa i fotografie Francisa Wolffa); firma Casio stworzyła limitowaną edycję męskiego zegarka Blue Note Records ; odbył się ekskluzywny rejs na Karaibach „Blue Note at Sea” z udziałem gwiazd wytwórni, gdzie gospodarzami byli m.in. Don Was, Robert Glasper, Gregory Porter, Kamasi Washington i Marcus Miller.
Kulminacyjnym elementem jubileuszu jest dokumentalny film „Blue Note Records Beyond The Notes”. Osią dokumentu jest sesja nagraniowa „Blue Note All-Stars”, w której biorą udział Herbie Hancock i Wayne Shorter, a także artyści młodszego pokolenia, tacy jak Ambrose Akinmusire, Robert Glasper, Derrick Hodge, Lionel Loueke, Kendrick Scott i Marcus Strickland. „Historia Blue Note Records – mówi reżyserka filmu Sophie Huber – to prawie osiem dekad i około tysiąc albumów. Za każdym nagraniem stoi człowiek, wyraz naszego czasu. W epoce, w której rasizm i ksenofobia są niebezpiecznie obecne, szczególnie ważne jest opowiadanie o tej konsekwentnej współpracy między artystami afro-amerykańskimi a niemieckimi imigrantami pochodzenia żydowskiego. To, co szczególnie porusza mnie w historii Blue Note Records, to fakt, że przez cały czas istnienia dawała ona dowód istoty człowieczeństwa i uczciwości: to opowieść o ludziach, którzy podążali za swoją pasją i – wbrew wszelkim przeciwnościom – zbudowali trwałą trybunę dla muzyki, którą kochali, muzyki, która była oczyszczająca i reprezentowała wolność, zarówno dla założycieli, niemieckich Żydów, jak i dla czarnoskórych muzyków”. Pod deklaracją tą podpisuje się także jeden z najważniejszych artystów Blue Note Records, Herbie Hancock : jazz odzwierciedla amerykańską historię i ludzkie wartości, takie jak demokracja, tolerancja, poszukiwanie zmian i związane z tym ryzyko.
