W prywatnej kolekcji producenta i założyciela Verve Records, Normana Granza odkryta została wyjątkowa sesja. Pierwsza, koncertowa wersja słynnego cyklu „Ella’s Songbook” zawierająca orkiestrową prezentację i recital najwybitniejszej wokalistki jazzu, Elli Fitzgerald w repertuarze piosenek Irwinga Berlina. To wyjątkowy materiał ukazuje jedyny moment, w którym Ella Fitzgerald współpracowała z aranżerem – dyrygentem Paulem Westonem. Mimo, że wokalistka regularnie występowała w Hollywood Bowl, jest to pierwszy, pełny koncert Elli z tego kultowego miejsca. Hollywood Bowl, amfiteatr który w tym roku obchodzi swoje stulecie, odegrał znaczącą rolę w życiu Elli. Artystka zadebiutowała w Hollywood Bowl u boku Louisa Armstronga w 1956 roku ( z programem, który został wydany jako podwójny album „Jazz At The Hollywood Bowl”). Koncerty Elli w Hollywood Bowl wyprzedawały się od lat 50-tych, wokalistka przez większą część swojej kariery mieszkała w Los Angeles, występowała również w ramach corocznego Playboy Jazz Festival. Jej ostatni występ miał miejsce kilka lat przed jej śmiercią w 1996 roku. Głos Elli Fitzgerald, kompozycje Irvinga Berlina, ponadczasowe aranżacje Paula Westona z orkiestrą w Hollywood Bowl tworzą z albumu „ Ella At The Hollywood Bowl: The Irving Berlin Songbook”  majstersztyk amerykańskiej muzyki. Koncert eksploduje energią, której nie znajdziemy w nagraniu studyjnym, co jest zasługą także Paula Westona, który również aranżował i prowadził orkiestrę podczas jej  sesji studyjnych, ale tutaj Ella wykonywała kultowe aranżacje na żywo przy pełnej orkiestracji, ten jeden jedyny raz.

„ Wejść na scenę z pełną orkiestrą i wykonać repertuar z albumu studyjnego – pisze w komentarzu do albumu Willa Friedwald. Cóż, nikt inny wcześniej tego nie zrobił; ani Sinatra, ani Tony Bennett, ani Miles Davis, ani żaden inny muzyczny innowator, który przyczynił się do powstania tego, co stało się znane jako album koncepcyjny. Dlaczego więc Fitzgerald i Granz zdecydowali się stawić czoła tej szczególnej muzyce w tak wyjątkowy sposób? Być może nigdy się tego nie dowiemy, ale logiczną odpowiedzią jest to, że songbooki okazały się tak ważnym elementem jej rozwijającej się kariery, że… Fitzgerald i Granz byli zdeterminowani, aby zrobić coś specjalnego na cześć wydawanej serii ”. Tematyczne nagrania, tzw. „ Ella’s Songbook” powszechnie uważane są za jej największe osiągnięcie, zawierające genialne interpretacje piosenek największych amerykańskich kompozytorów. Sesje te są perłami katalogu Verve Records i niekwestionowanym standardem dla jazzowych nagrań wokalnych. Na inauguracyjnym rozdaniu nagród Grammy  album z utworami Irvinga Berlina przyniósł artystce pierwszą nagrodę Grammy w kategorii „Najlepszy kobiecy występ wokalny”, a także był nominowany w kategorii „Album roku”.

Ella Fitzgerald (1917-1996) była najpopularniejszą wokalistką jazzową w Stanach Zjednoczonych przez ponad pół wieku. Sprzedała ponad 40 milionów albumów i otrzymała prawie wszystkie wyróżnienia, o jakich każdy wykonawca mógł marzyć, w tym Kennedy Center Honor (1979), National Medal of Arts (1987), francuski Commander of Arts and Letters (1990), prezydencki Medal Wolności (1992) oraz 13 nagród Grammy. W 2007 roku Poczta Stanów Zjednoczonych uhonorowała Ellę Fitzgerald okolicznościowym znaczkiem pocztowym. W swojej sześćdziesięcioletniej karierze Królowa Jazzu nagrała ponad 200 albumów i około 2000 utworów, co czyni ją najczęściej nagrywaną wokalistką i drugim najczęściej nagrywanym artystą w historii muzyki rozrywkowej. Wśród tych nagrań znajdują się utwory z najwybitniejszymi muzykami w historii i legendarnymi autorami piosenek. Styl Elli Fitzgerald wpłynął na wiele pokoleń wokalistów, a jej twórczość jest ponadczasowa i wykracza poza ustalone gatunki muzyczne. Ella Fitzgerald miała niezwykłą skalę głosu, elastyczność oraz talent do wyczuwania tonacji, rytmu, oraz nieskazitelną dykcję. Ta niezwykle wszechstronna wokalistka, potrafiła zaśpiewać wszystko: od jazzu i bebopu po ballady, swing, pop i rock. Zmarła w swoim domu w Beverly Hills, 15 czerwca 1996 roku na skutek komplikacji spowodowanych cukrzycą. Fundacja Charytatywna Elli Fitzgerald została ufundowana przez nią samą w 1993 roku. Ella chciała wykorzystać swój sukces do pomocy ludziom wszystkich ras, kultur i przekonań. Artystce zależało na pielęgnowaniu miłości do książek i muzyki. Ponadto chciała zapewnić pomoc pokrzywdzonym i potrzebującym. Rada Fundacji Charytatywnej Elli Fitzgerald kontynuuje cele założycielki przyznając dotacje w czterech głównych obszarach zainteresowań: edukacji i rozwoju dzieci,  pielęgnowaniu miłości do muzyki, w tym pomocy studentom muzyki w zapewnieniu opieki zdrowotnej, żywności, schronienia i poradnictwa dla potrzebujących oraz opiece medycznej i badaniach ze wskazaniem na badania nad cukrzycą, problemami okulistycznymi i chorobami serca.

Występy na żywo Elli Fitzgerald ewoluowały od wczesnych lat istnienia big-bandów, kiedy to śpiewała głównie z orkiestrą Chicka Webb. Jej występ w Hollywood Bowl był czymś absolutnie wyjątkowym. Ella Fitzgerald wykonała wtedy kilkanaście piosenek Irvinga Berlina w orkiestrowych aranżacjach, w tym klasyczne ballady „How Deep Is The Ocean” i „Supper Time”, hollywoodzkie melodie „You’re Laughing At Me” i „Get Thee Behind Me Satan” oraz swingujące hity „Cheek To Cheek”, „Top Hat”, „ I’ve Got My Love To Keep Me Warm”, „Heat Wave” i „Puttin’ On The Ritz”.

Dionizy Piątkowski