Legendarny album Kwintetu Andrzeja Trzaskowskiego został wznowiony przez Polskie Nagrania w ekskluzywnej reedycji kultowej serii „Polish Jazz”, znanej fanom polskiej muzyki jazzowej od lat 60-tych. Andrzej Trzaskowski to wybitny pianista, kompozytor, aranżer, także krytyk i publicysta muzyczny. Ukończył Średnią Szkołę Muzyczną w Krakowie (w klasie fortepianu) oraz Wydział Muzykologii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Studiował także kompozycję i teorię muzyki współczesnej ( m.in. u Bogusława Schaeffera i Eugeniusza Rudnika). Od najwcześniejszych lat interesował się jazzem: już jako licealista grał w zespole RHytm Quartet, a w czasie studiów był jednym z współtwórców legendarnego zespołu Melomani. Swój pierwszy, autorski zespół Jazz Believers zaprezentował na historycznym ( bo pierwszym w Warszawie) Jazz Jamboree’58. Zasadniczo od tego czasu jest liderem lub współtwórcą wielu kolejnych, jazzowych zespołów, z którymi pojawiał się na prestiżowej estradzie Jazz Jamborees. Z jednej strony swój jazzowy talent skrywał w grupach The Wreckers, autorskim Kwintecie i Sekstecie, z drugiej strony lansował i zapraszał do swoich pomysłów najwybitniejszych polskich jazzmanów : Zbigniewa Namysłowskiego, Romana Dylągiem, Janusza Muniaka, Włodzimierza Nahornego, Jacka Ostaszewskiego, Tomasza Stańko, Michała Urbaniakiem.
Wraz z zespołem The Wreckers -jako pierwszy polski muzyk prezentował polski jazz w Stanach : w 1962 grał na festiwalach w Newport i Washingtonie, klubach jazzowych Nowego Jorku, San Francisco i Bostonu. Koncerty zapoczątkowały międzynarodowe sukcesy lidera i jego zespołów, były także doskonałą rekomendacją rodzącego się polskiego modern-jazzu oraz – co najbardziej znamienne- zaowocowały licznymi kontraktami i nagraniami. Dla Trzaskowskiego okres ten był najznamienitszym w jazzowej, estradowej karierze. To właśnie wtedy koncertował i nagrywał z gigantami jazzu : Stanem Getzem, Lucky’m Thompsonem, Philem Woodsem, Art’em Farmerem. W latach 60-tych, Trzaskowski był powszechnie uważany za luminarza polskiej sceny jazzowej oraz wybitną osobowość europejskiego modern-jazzu. Dowodem zaufania oraz poklasku dla twórczości Trzaskowskiego była oferta współpracy z rozgłośnią NDR w Hamburgu , dla której komponował, prowadził warsztaty jazzowe oraz wykładał kompozycję jazzową. Podobną funkcję pełnił (od 1974) także w Polsce, gdzie był szefem Orkiestry Polskiego Radia i Telewizji. W ramach warsztatowej orkiestry Studio S-1 zrealizował wiele nagrań, pozwolił na rozwijanie się jazzowych talentów ( w orkiestrze grali niemal wszyscy liczący się muzycy młodego pokolenia, ale także T.Stańko, Z. Jaremko, Z.Namysłowski). Andrzej Trzaskowski postrzegany był przede wszystkim jako muzyk jazzowy, choć tak po prawdzie najlepszy okres jego estradowej działalności to lata 60-te i 70-te.Niemniej był znamienitym kompozytorem utworów orkiestrowych, kameralnych i solowych, muzyki do filmów krótkometrażowych, fabularnych i animowanych, muzyki teatralnej. Obok pracy kompozytorskiej był także wybitnym publicystą (współautorem “Leksykonu kompozytorów XX wieku”, redaktorem haseł działu jazzowego “Encyklopedii muzycznej PWN” oraz artykułów w krajowej i zagranicznej prasie muzycznej).
Czwarta płyta serii „Polish Jazz” z nagraniami Kwintetu Andrzeja Trzaskowskiego jest jedną z najwybitniejszych pozycji zbioru. Nagrana w styczniu 1965 roku, stanowi obok „Astigmatic” Krzysztofa Komedy manifest twórczy dla jazzu polskiego tamtych lat, a wpływu jej autora na rozwój tego gatunku muzyki w Polsce nie sposób przecież przecenić. Wiernie oddaje kunszt kompozytorski lidera, jego styl improwizacyjny i charakterystyczną poetykę utworów.Wielką wartością płyty są partie solowe członków kwintetu. Błyskotliwy Tomasz Stańko, grający wówczas bardziej otwartym i pełnym dźwiękiem niż obecnie, poszukujący Janusz Muniak, rozdarty między tradycją a jazzem free. Subtelna sekcja rytmiczna (Jacek Ostaszewski, Adam Jędrzejowski) podkreśla jazzowy charakter całości. No i pianistyka Andrzeja Trzaskowskiego, którą tak naprawdę odkrywamy na nowo po wielu latach! Z jednej strony precyzyjna realizacja własnego zapisu partytury, z drugiej zrównoważone, swingujące partie solowe. Andrzej Trzaskowski potrafił łączyć odległe estetyki i adaptować je dla potrzeb własnych kompozycji, które cechował niepowtarzalny styl, stając się z czasem znakiem rozpoznawczym polskiej, nowoczesnej szkoły jazzu.
