Al Di Meola – niezwykle popularny i wybitny jazzman zgromadził ponownie plejadę gwiazd by zrealizować swój jubileuszowy, 25-ty studyjny album. „ Pursuit Of Radical Rapsody ” to powrót gitarzysty do stylistyki The World Sinfonia, warsztatowej formacji, która na ponad dwie dekady wyznaczała kreację muzyki amerykańskiego gitarzysty. Al Di Meola realizował w tym czasie inne, ciekawe projekty : od popowych szlagierów z rosyjskim piosenkarzem po koncerty i nagrania z węgierskim Sturcz String Quartet. Równocześnie „ reanimował” legendarną formację Return To Forever, z którą koncertował (w 2008 roku) na najważniejszych estradach festiwalowych oraz zarejestrował nowo-starty materiał na płycie oraz DVD. Teraz nowa odsłona The World Sinfonia zagrana przez gitarzystę wraz z legendarnym basistą Charliem Hadenem, kubańskim geniuszem fortepianu Gonzalo Rubalcabą, perkusistami Mino Cinelu , Peterem Erskinem oraz nadwornym bębniarzem Gumbi Ortizem. „ Pursuit of Radical Rhapsody” to także kolejny, studyjny zespół The World Sinfonia :akordeonista Fausto Beccalossi, gitarzysta Kevin Seddiki, basista Victor Miranda oraz perkusista Peter Kansas.
Al Di Meola pojawił się jazz-rockowych latach siedemdziesiątych ,gdy świat muzyki wpatrzony był w innowacje Milesa Davisa. Meola, pilny student Berklee School Of Music, rozkochany w folkowych rytmach amerykańskiego Południa właśnie wtedy odkrył swój jazz : ten zawieszony między pogodnymi rytmami fusion, ortodoksją synkopy oraz „blue note” a latynoskim tangiem, sambą i folklorem flamenco.Takie pojmowanie muzyki stało się dla gitarzysty źródłem spektakularnego sukcesu ,ludycznej wręcz popularności, zachwytu krytyki i aplauzu słuchaczy. We wczesnym dzieciństwie Meola grał na perkusji, ale gdy miał dziewięć lat usłyszał Beatlesów i przerzucił się na gitarę. Pobierał lekcje prywatne, a w wieku 15 lat występował w grupach country and western. Rosnące zainteresowanie jazzem skłoniło go do podjęcia nauki w Berklee School of Music w 1971 roku, ale wkrótce opuścił szkołę i dołączył do grupy fusion Barry’ego Milesa; na uczelnię wrócił w 1974 roku . Wkrótce dołączył do popularnej i wpływowej grupy Chicka Corei Return To Forever i zwrócił na siebie uwagę oszałamiającymi, czasem wręcz hipnotycznymi solówkami. W 1976 roku zdecydował się na karierę solową i zrealizował kilka , przeważnie jazz-rockowych, albumów dla Columbii. W latach 1982 i 1983 nagrał dwie płyty ze słynnym akustycznym triem gitarowym, w którym oprócz niego znaleźli się John McLaughlin i Paco de Lucia. W 1985 roku powstała The World Sinfonia, najsłynniejsza formacją gitarzysty, z którą jeździ po całym świecie. Debiutanckie nagrania z Chickiem Coreą („Return To Forever” ,”No Mystery”, „Romantic Warrior”),wieloletnia współpraca z Johnem McLaughlinem i Paco De Lucia („Friday Night In San Francisco”,”Passion,Grace & Fire”),nagrania z Larry Coryellem i Birelle Lagrene („Super Guitar Trio„),eksperymenty z rockmanami: Philem Collinsem i Billem Brufordem, a nade wszystko poszukiwanie „własnej” stylistyki umiejscawiały muzykę Al Di Meoli w miejscu, z którego łatwo wskoczyć w komercyjny obieg nagród i list przebojów .Z drugiej strony twórczość Al Di Meoli nigdy nie poddawała się takim uproszczeniom. Wiele autorskich albumów zyskało rekomendujące recenzje, prestiżowe nagrody i wielomilionowe nakłady. Bestsellerowe albumy („Elegant Gypsy”,”Friday Night In San Francisco”) potwierdzały jedynie zachwyt i uwielbienie dla gitarowej stylistyki Al Di Meoli.
Gitarzysta, ale także doskonały kompozytor, w nowym projekcie delikatnie ucieka od swoich latynoskich przyzwyczajeń: mniej jest tanga i flamenco oraz skojarzeń z ulubionym kompozytorem gitarzysty- Astorem Piazzollą. Błyskotliwa „ Siberiana ” jest typowym zaśpiewem cal l& response, tak ważnym dla estetyki jazzu i bluesa. Tutaj rozegrana między akustyczną gitarą i wirtuozerią akordeonu. Mocniejszy, elektryczny Meola odkrywa się przy „ Paramour’s Lullaby ” nadając kompozycji bardzo charakterystyczną dla Meoli liryczną barwę. Mino Cinelu jest perkusyjną maszyną w para-etnicznej „ Magazine ” . Mistrzem nastroju jest natomiast subtelny Charlie Haden, zwłaszcza w interpretacji standardu „ Somewhere Over The Rainbow”. Nad rozkołysanym Meolą czuwa powściągliwy mistrza jazzowego fortepianu – Gonzalo Rubalcaba. Jego brawurowe pasaże, precyzyjna harmonia i niezwykła elokwencja techniczna wyzwala brzmienie i barwę ,jakiej dawno brakowało nagraniom Meoli. Pianista brzmi wiarygodnie i jazzowo nie tylko interpretując beatlesowskie „ Strawberry Fields” , ale także cuban-jazzowe „Gumbiero”. Piękna płyta Al Di !!
