Amerykański klarnecista Eddie Daniels zanim zdecydował się na wybór klarnetu, jako głównego instrumentu, grał na saksofonie altowym i tenorowym, pobrał doskonałe nauki w New York High School of the Performing Arts, Brooklyn College oraz Juilliard School of Music. Już jako uczeń New York High School of the Performing Arts współpracował z Marshal Brown’s Youth Band i Tony’m Scottem, ale dopiero ( rozpoczęta w połowie lat 60-tych) współpraca z współpracę z orkiestrą Thada Jonesa i Mela Lewisa pozwoliła zwrócić uwagę na obdarzonego fenomenalną techniką klarnecistę. Po takiej, doskonałej „szkole jazzu” ( 6 lat w big bandzie Jonesa/Lewisa) występował i nagrywał z innymi, czołowymi artystami, wśród których znalazła się elita ówczesnego jazzu (np. Freddie Hubbard, Sonny Rollins i Richard Davis). Obok mainstreamowego jazzu klarnecista-wirtuoz brał udział także w eksperymentach trzecio-nurtowych grywając m.in. z awangardowym pianistą Friedrichem Guldą. Eddie Daniels, doskonale przygotowany muzycznie, pojawiał się także jako solista w koncertach muzyki klasycznej. Niekiedy muzykom jazzowym posiadającym gruntowne wykształcenie klasyczne odmawia się tzw. feelingu jazzowego, nie inaczej jest w przypadku Danielsa. Jeśli jednak wziąć pod uwagę fakt, że podobne zarzuty stawiano Benny’emu Goodmanowi czy Buddy’emu De Franco, to Danielsowi można tylko pogratulować takiej „wady”. Zwłaszcza w czasie, gdy klarnet nie był instrumentem wiodącym i poważanym w nowoczesnym jazzie, Eddie Daniels propagował jego zalety za pomocą atrakcyjnych i jak najbardziej nowoczesnych nagrań. Gdy w latach 80-tych i 90-tych związał się ze studiem i oficyną GRP Records pianisty i kompozytora-producenta Dave’a Grusina dostarczył jazzowemu światu komplet wybitnych albumów, które wylansowały nowe brzmienie jazzowego klarnetu i zdolnego instrumentalistę. Wybitny kompozytor i dyrygent Leonard Bernstein komplementował artystę: „ Eddie Daniels łączy elegancję i wirtuozerię w sposób przypominający mi Artura Rubinsteina. To starannie i dobrze wychowany demon”.
