Legendarny gitarzysta George Van Eps ( 7.08.1913- 29.11.1998) pod wpływem ojca Freda Van Epsa (wirtuoza gry na banjo) oraz muzyki Eddie’go Langa zainteresował się graniem jazzu na gitarze. Pod koniec lat 20-tych i na początku 30-tych pracował m.in. z zespołami Benny’ego Goodmana (1934-35), Freddy’ego Martina (1931-33) i Ray’a Noble’a (1935-36), grał także ze swoimi mistrzami: Eddie’m Langiem i Smithem Ballewem. Przez wiele lat pracował jako muzyk studyjny, sporo nagrywał w radio i koncertował zespołem Ray’a Noble’a, realizował nagrania z Matty’m Matlockem, Wild Billem Davisonem, Jess’ym Stacy’m i Ralphem Suttonem, wydał też podręcznik do nauki gry na gitarze. Dyskografia artysty obejmuje wiele nagrań, ale najważniejsze z nich to “Pete Kelly’s Blues” z 1955 roku, “Mellow Guitar”, “Wild Bill Davison Plays The Great Of The Greats”, “My Guitar”, “George Van Eps’ Seven-String Guitar” oraz “Soliloquy”.
W latach 60-tych i 70-tych ograniczył swoją działalność estradową by nieoczekiwanie powrócić koncertami ( w 1986 roku) z zespołem Peanutsa Hucko. Gitarszysta miał trzech braci, także aktywnym muzyków: pianistę Bobby’ego (grywał z Redem Nicholsonem, Smithem Ballewem, Freddy’m Martinem, Jimmy’m Dorsey’em i Kidem Orym),trębacza Freddy’ego (grywał z zespołem California Ramblers i orkiestrą Jacka Teagardena) i saksofonistę Johnny’ego (grał m.in. z Tommy’m Dorsey’em, Ray’em Noble i Jack’em Teagardenem).