Trębacz Harry James (15.03.1916- 5.07.1983) wychował się w artystycznej rodzinie: ojciec Jamesa grał na trąbce w zespole instrumentalnym towarzyszącym objazdowemu cyrkowi. Harry początkowo grał na bębnach, ale potem szybko opanował grę na trąbce i już jako dziewięciolatek rozpoczął pracę w cyrku. Niezachwycony kariera „cyrkowego sygnalisty”  odszedł z cyrku, aby rozpocząć pracę w różnych amatorskich zespołach  i wejść niebawem do  orkiestry Bena Pollacka (w 1935 roku). Tam nabrał muzycznej ogłady, techniki gry na trąbce i rozkochał się w big-bandowym swingu. Wiosną 1937 roku zatrudnił go sam Benny Goodman, zapewniając młodemu muzykowi sporą popularność wśród publiczności ery Swingu. Pomógł mu w tym sam lider orkiestry, Benny  Goodman wysuwając trębacza często na czoło zespołu (razem z Ziggym Elmanem i Chrisem Griffinem tworzyli mocną i poruszającą publiczność sekcję trąbek). Niebawem  przystojny trębacz Harry James stał się główną atrakcją zespołu Goodmana. Harry  James pozostał w big-bandzie Goodmana niecałe dwa lata, a odszedł, aby założyć swoją własną orkiestrę. Big-band Harry’ego Jamesa zdobył popularność w dużej mierze dzięki jego partiom solowym, ale pewną część tego sukcesu należy złożyć także na karb wokalistów, którzy śpiewali w orkiestrze ( np. Louise Tobin, Dick Hymes, Kitty Kallen oraz Frank Sinatra, który potem przeszedł do orkiestry Tommy’ego Dorsey’a).  Harry James kierował swym big-bandem przez całe lata 40-te i 50-te, zdobywając solidną reputację, głównie dzięki wybitnym muzykom orkiestry ( Willie Smith, Buddy Rich, Corky Corcoran i Juan Tizol). Nagrywany repertuar sprawiał niekiedy, że big-band tracił na popularności u jazzowych purystów, bowiem w wielu utworach James wykonywał swoje charakterystyczne kwieciste solówki w zbyt populistycznej stylistyce. Być może – z perspektywy czasu – Harry James był prekursorem dzisiejszego trendu określanego jako „smooth-jazz”. Także ówczesne tytuły jego  kompozycji były dalekie od klasyki jazzu ( np. „The Flight Of The Bumble Bee”, „The Carnival Of Venice”, „I Cried For You”, „You Made Me Love You”).

Dopiero w połowie lat 50-tych niekorzystne opinie musiały ulec rewizji, bowiem po okresie zmian stylistycznych oraz instrumentalnych , big-band Harry’ego Jamesa zaczął wykonywać aranżacje pisane przez Erniego Wilkinsa i Neala Heftiego.  Niebawem okazało się, że zespół trębacza to to jeden z najwybitniejszych big-bandów w historii jazzu, często porównywany do słynnej orkiestry Counta Basie’go. Harry James prowadził swój big-band także w latach 60-tych i 70-tych dzieląc ten czas pomiędzy długie okresy występów w wielkich hotelach i kasynach (najczęściej w Las Vegas ) i trasy koncertowe po świecie. Wśród wybitnych muzyków, których Harry James  zatrudniał byli  m.in. Willie Smith, Nick Buono oraz doskonali bębniarze: Buddy Rich, Sonny Payne i Louie Bellson. W dyskografii artysty znalazły się doskonałe i ważne dla jazzu i muzyki big-bandowej albumy, takie jak “Carnegie Hall Concert’1938”- z Bennym Goodmanem),Jazz Concerts 1937-38”- z B. Goodmanem, “Texas Chatter”, “The Unheard Harry James”, “The Young Harry James”,” Flash Harry”, “Coast To Coast”, “The Uncollected Harry James”, “Sounds Familiar”, ”Trumpet Blues”, “ Big John Special”,  “The New James”,” Harry’s Choice!”, ”Harry James And His New Swingin’ Bands”, ”The Spectacular Sound Of Harry James”, “Harry James Plays Neal Hefti”, “The Solid Trumpet Of Harry James”,” Double Dixie”,” East Coast Blues”,” On Tour In’ 64”,” Harry James Live At The Riverboat”,” Live From Clearwater 1970”,” Live In London’71”,” King James Version”, “Still Happy After All These Years.

Na początku swej kariery, Harry James był typem trębacza kierującego efektowne, drapieżne solówki, nadając im charakter  jędrnego i donośnego brzmienia. We własnym zespole popisywał się swymi wirtuozowskimi możliwościami, wykonując z ogromną pewnością  zarówno ckliwe ballady, jak i swingowe szlagiery. Harry James pojawił się  ze swoją muzyką i orkiestrą także w kilkunastu filmach ( “Private Buckaroo”, “Springtime In The Rockies”, “Best Foot Forward”, “Bathing Beauty”, “Two Girls And A Sailor”, “Do You Love Me?”, “If I Am Lucky, Carnegie Hall”, “I’ll Get By” a jako solista w “Syncopation” i “The Benny Goodman Story”; gra Harry’ego Jamesa to także tło ścieżki dźwiękowej filmu “Young Man With A Horn” z 1950 roku).

Dionizy Piątkowski