Album “No More Water: The Gospel Of James Baldwin” (nominowany do tegorocznej Grammy Award) jest hołdem Meshell Ndegeocello dla wybitnego pisarza i aktywisty Jamesa Baldwina. Wizjonerskie dzieło jest jednocześnie muzycznym doświadczeniem, nabożeństwem, celebracją, świadectwem i wezwaniem do działania. Z „No More Water” Ndegeocello wyrusza w proroczą muzyczną odyseję, która przekracza granice i gatunki, poruszając tematy rasy, seksualności, religii i inne powracające motywy eksplorowane w kanonie Baldwina.
Meshell Ndegeocello (Meshell Suhaila Bashir-Shakur) to urodzona w 1968 roku w Berlinie amerykańska kompozytorka, wokalistka soulowa i jazzowa z imponującym dorobkiem nagród ( w tym Grammy). Ndegeocello (nazwisko, które przyjęła jako nastolatka w języku suahili oznacza „wolną jak ptak”) talent odziedziczyła po swoim ojcu, saksofoniście Jacques’u Johnsonie. Jej talent jako pierwsza dostrzegła Madonna, która wspólnie z Meshell nagrała przebój „I’d Rather Be Your Lover”. Także dla Maverick Records, wytwórni płytowej Madonny, artystka nagrała swoich pierwszych pięć albumów, w tym najbardziej osobisty „Bitter”. Meshell Ndegeocello jest autorką większości swoich piosenek, ale zawsze pamięta o tradycji i włącza do zestawu słynne standardy Billa Withersa, Marvina Gaye’a czy Boba Marley’a. Wielkim przebojem Meshell jest, zaśpiewany z Johnem Mellencampem, „Wild Night” Vana Morrisona. Znakomicie odebrano album „Pour Une Ame Souveraine: A Dedication To Nina Simone” – w całości wypełniony utworami śpiewanymi niegdyś przez legendarną wokalistkę jazzu. Meshell jest także aranżerką i producentką muzyczną, z którą współpracują takie gwiazdy, jak Prince, Lenny Kravitz, The Rolling Stones, Alanis Morissette, George Clinton, Herbie Hancock, Steve Coleman, Marcus Miller i Chaka Khan. Na jej płytach pojawiają się światowego gwiazdy jazzu: Cassandra Wilson, Kenny Garrett, Jack de Johnette i Pat Metheny.
Po „The Omnichord Real Book” z 2023 roku, jej nagradzanym (zdobył Grammy Award dla najlepszego alternatywnego albumu jazzowego) debiucie w Blue Note Records, multiinstrumentalistka, wokalistka, autorka tekstów i producentka tworzy wciągający i namacalny dokument, który jest tak mądry, nieskrępowany oraz introspektywny. Prace nad albumem trwały niemal dekadę, a jej początki sięgają 2016 roku, kiedy to artystka wystąpiła w The Harlem Stage Gatehouse w ramach corocznego showcase’u na cześć Jamesa Baldwina. Meshell Ndegeocello zagłębiła się w twórczość Baldwina rok wcześniej, w tym w przełomowe dzieło non-fiction „The Fire Next Time”, które uważa za „odmieniające życie” i nosi ze sobą jako „duchowy tekst”. „To było dla mnie objawienie i zmiękczyło moje serce na wiele sposobów – wspomina Meshell Ndegeocello. Sesję „ No More Water” współprodukowali Meshell Ndegeocello i gitarzysta Chris Bruce. Udział w nagraniach wzięli wokalista Justin Hicks, saksofonista Josh Johnson, klawiszowiec Jebin Bruni i perkusista Abe Rounds. Pojawiają się także wokalistka Kenita-Miller Hicks, klawiszowcy Jake Sherman i Julius Rodriguez oraz trębacz Paul Thompson.
„Zainspirowany najbardziej znanym esejem Baldwina, utwór Ndegeocello – często inscenizowany jako nabożeństwo kościelne – wykorzystuje muzykę, kazanie, tekst, obrazy i ruch, z których wszystkie wchodzą w rozmowę z monumentalnym i delikatnym esejem Baldwina o tym, jak czarne ciała były postrzegane nie tylko przez białych Amerykanów, ale także przez samych czarnych” – pisze pisarz i krytyk Hilton Als. „No More Water” to także dla Meshell Ndegeocello ważny moment odkrywania samej siebie. „Baldwin wkroczył w moje życie właściwym czasie – wyjaśnia genezę pomysłu artystka. Przyszedł, gdy byłam gotowa spojrzeć w lustro. Musiałam zagrać Plantation Lullabies na kilku koncertach. To było bardziej jak katartyczne doświadczenie dla młodej, czarnoskórej osoby, podczas gdy teraz zastanawiam się, jak mogę sprawić, byśmy wszyscy się kochali? Jak mogę sprawić, byśmy wszyscy zobaczyli, czym to jest?”.
