Dzisiaj taki kwartet określa się mianem „zespołu gwiazd” lub „all stars” ale także wtedy muzycy uczestniczący w tym projekcie stanowili już elitę nowoczesnego, polskiego jazzu. Liderzy – Jan Ptaszyn Wróblewski oraz Wojciech Karolak na długie dekady zawładnęli „slavic kind of jazz”, ową specyficzną „ polską szkoła jazzu”. Album „Polish Jazz Quartet” zrealizowano w grudniu 1964 roku, w latach gdy nowoczesny polski jazz coraz mocnej kroczyć począł po lokalnej scenie i coraz częściej stawał się wizytówką kulturalna naszego kraju. Prosta nazwa zespołu Polish Jazz Quartet wyjaśniała zasadniczo wszystko. Udział w nim Ptaszyna Wróblewskiego i Wojciecha Karolaka był gwarancją doskonałej muzyki, czyli takiego naszego „jazz made in Poland „. Do tego brawurowa sekcja ( Andrzej Dąbrowski – perkusja oraz Juliusz Sandecki– kontrabas)
Saksofonista Jan Ptaszyn Wróblewski – to najbarwniejsza postać polskiego jazzu, niekwestionowany lider i “dobry duch” życia jazzowego w Polsce. Saksofonista tenorowy i barytonowy a także kompozytor, aranżer i dyrygent. Znany publicysta, krytyk, dziennikarz radiowy. Na scenie profesjonalnej zadebiutował w 1956 roku, gdy zaproszono go do współpracy w nowej formacji Krzysztofa Trzcińskiego. Sekstet Krzysztofa Komedy, w którym Wróblewski grał na saksofonie barytonowym wystąpił na koncercie, podczas otwarcia poznańskiego ośrodka TV. Z zespołem Komedy saksofonista już się nie rozstawał : wziął udział w latach 1956-57 w legendarnych festiwalach jazzowych w Sopocie. Wielkim sukcesem i szansą dla młodego jazzmana było ( latem 1958 roku) przesłuchanie prowadzone przez George`a Weina, amerykańskiego promotora jazzu: Ptaszyn został zaangażowany do orkiestry International Newport Band i jako pierwszy polski jazzman zagrał na festiwalu jazzowym w Newport (USA). Po rozwiązaniu zespołu Komedy związał się z zespołem Jazz Believers. Występował z nim w latach 1958-59 by jednocześnie grać w Modernistach i dopiero na początku lat 60-tych związać się z awangardowym Kwintetem Andrzeja Kurylewicza. Wróblewski zawsze szukał możliwości grania w różnych układach i nie zawsze odpowiadały mu propozycje „drugiego solisty” Stąd też ( nie zarywając współpracy ze znanymi polskimi jazzmanami) prowadził także własne autorskie zespoły : Kwintet Poznański (1958-59), Jazz Outsiders (1960-61) oraz Polish Jazz Quartet (1963-66). Ptaszyn Wróblewski zawsze odnajdywał się w swojej roli: lidera prowokującego precyzyjną stylistyką modern-jazzu, nienaganną techniką, doskonałymi kompozycjami i niebanalnymi aranżacjami. Takie pojmowanie i prezentacja jazzu zjednywała mu ogromne rzesze entuzjastów i poklask krytyków.
Pianista Wojciech Karolak , wszechstronnie wykształcony muzyk, dał się poznać głównie jako pianista, organista, saksofonista a także jako poszukiwany kompozytor i aranżer. Absolwent klasy fortepianu Liceum Muzycznego w Krakowie. Później studiował na wydziale teorii PWSM w Krakowie. W 1956 utworzył zespół dixielandowy, w którym grał jako pianista. W 1958 roku był już jednak saksofonistą zespołu Jazz Believers. W następnych latach (1959-60) grał z zespołem The Wreckers Andrzeja Trzaskowskiego. Jednocześnie grał na fortepianie w zespołach Andrzeja Kurylewicza i Jerzego Matuszkiewicza. Po krótkim okresie kierowania własnym trio (1962), grał w latach 1963-66 z zespołem Polish Jazz Quartet – Jana Ptaszyna Wróblewskiego.
Polish Jazz Quartet wszedł do studia, aby nagrać płytę w grudniu 1964 roku. Co ciekawe, muzycy odeszli od koncepcji grania nowoczesnych standardów amerykańskiego jazzu i poddali się kompozycjom Ptaszyna i Karolaka. Nagrania wydano na LP ( long-play w wersji monofonicznej) już w 1965 roku i stała się wtedy forpocztą nowoczesnych brzmień polskiego jazzu. Teraz ukazała się reedycja ( nagranie, grafika, edycja stereo) w wersji CD i winylowego long-playa. Album „Polish Jazz Quartet” otrzymał wtedy kolejny numer serii ( Polish Jazz vol.3) i stał flagowym nagraniem „polskiej szkoły jazzu”. Dzisiaj jest już natomiast ważnym dokumentem w historii i rozwoju pionierskiego okresu w polskim jazzie. Polish Jazz Quartet był formacją zwiastującą pojawianie się jazzu nowoczesnego i modern-jazzowych zespołów Andrzeja Trzaskowskiego, Krzysztofa Komedy i Zbigniewa Namysłowskiego.
