Stan Kenton – wybitny innowator progresywnego, nowoczesnego jazzu zawsze chętnie lansował nowe koncepcje, lubił też czytelnie je określać. Jego orkiestra nosząca nazwę Artistry In Rhythm, odznaczała się potężną sekcją blachy, zaś muzyka – fantazyjnym prowadzeniem głosów saksofonów, odbiegającym od sposobu aranżacji co bardziej ortodoksyjnych konkurentów. Big-band Kentona zdobył sobie godne uwagi uznanie wśrod młodszej części publiczności, której odpowiadała muzyka głośna i szorstka. Do końca lat 40-tych popularność muzyki Kentona szybko rosła, w oczywisty sposób dowodząc niewrażliwości na zmienne koleje losu innych big-bandów. W latach 50-tych Kenton przedstawił nową, 43-osobową orkiestrę, tym razem nazwaną Innovations In Modern Music. Złożone, stylizowane na pseudo-klasykę aranżacje okazały się mniej ekscytujące niż produkcje orkiestry z okresy Artistry In Rhythm. Big-band, zredukowany do 19-osobowej obsady, nazwany teraz New Concepts In Artistry In Rhythm, występował dalej a Stan Kenton eksperymentował z nowymi koncepcjami. W latach 60-tych przedstawił orkiestrę pod nazwą New Era In Modern Music, czyli big-band 23-osobowy oraz orkiestrę Neophonic a w latach 70-tych zainteresował swoich muzyków modnymi rytmami rocka i fusion. Odmiennie, niż większość liderów dużych zespołów, Kenton spolaryzował fanów jazzu, budząc wśrod nich uwielbienie dla różnej, nie zawsze stricto jazzowej konwencji.
