Po raz kolejny odkrywane są archiwa Polskiego Radia i niepublikowane dotąd i najczęściej nieznane sesje i nagrania wybitnych polskich muzyków jazzu. Znakomita seria „Polish Radio Jazz Archive”, w której ukazało się dotąd kilkadziesiąt płyt oraz zestaw „Krzysztof Komeda w Polskim Radio” są bezprecedensowymi wydawnictwami i dokumentami historii polskiego jazzu. Po sensacyjnym albumie Mieczysława Kosza – debiucie legendarnego pianisty na festiwalach Jazz Jamboree (13 października 1967 roku oraz 19 października 1968 roku), Agencja Muzyczna Polskiego Radia przedstawia kolejną odsłonę talentu polskiego pianisty: zapis koncertu Trio Mieczysława Kosza w studio Polskiego Radia w Warszawie 2 lutego 1968 roku.
Mieczysław Kosz – niewidomy wirtuoz fortepianu zadebiutował na warszawskim Jazz Jamboree w 1967 roku, zaledwie kilka miesięcy po przyjeździe do stolicy z Krakowa. Występując jako lider tria(z Januszem Kozłowskim na kontrabasie i Sergiuszem Perkowskim na perkusji) wzbudził powszechny zachwyt. „Najciekawszym wydarzeniem koncertu »Nowe twarze w polskim jazzie« był występ Mieczysława Kosza – relacjonował na łamach magazyny Jazz Janusz Wolski. Zademonstrował on bardzo osobistą koncepcję gry, dobre wyczucie swingu, pełny, soczysty dźwięk i wielką kulturę muzyczną. Kosz wzoruje się na Billu Evansie, co w połączeniu z wielką muzykalnością dało »czysty« jazz, bez efekciarstwa i niepotrzebnych popisów”. Mieczysław Kosz(10.02.1944–31.05.1973) był postacią wyjątkową w polskim jazzie. Na życie charyzmatycznego muzyka największy wpływ wywarła utrata (w dzieciństwie) wzroku więc w muzyce realizował swoje postrzeganie świata. Mieczysław Kosz był absolwentem Państwowej Szkoły Muzycznej dla niewidomych oraz Średniej Szkoły Muzycznej w Krakowie (klasa fortepianu). Już w szkole średniej zainteresował się jazzem. Początkowo grał w kultowej, krakowskiej kawiarni Literacka i słynnym klubie Pod Jaszczurami a jako pianista jazzowy zadebiutował (w klubie Helicon) grając w trio z basistą Bogdanem Wellsem i perkusistą Wiktorem Perelmutterem. Nie podejmując jazzowego wyzwania, wyjechał do Zakopanego, gdzie w latach 1965-67 grał głównie w lokalach rozrywkowych. Później przeniósł się do Warszawy i grał z swoim trio lub solo w Kawiarni Nowy Świat. W 1967 roku nagrał pierwsze sesje dla Polskiego Radia i został zaproszony do udziału na festiwalu Jazz Jamboree w koncercie “Nowe Twarze w Polskim Jazzie”. Na Jazz Jamboree występował systematycznie w latach późniejszych grając solo lub w okazjonalnych składach: w trio z Januszem Kozłowskim Sergiuszem Perkowskim (1968), z Bronisławem Suchankiem i Czesławem Bartkowskim (1970) i w duecie z Marianną Wróblewską (1971). Nie stronił także od innych festiwali grając w kraju na Zaduszkach Jazzowych w Krakowie i festiwalu Jazz nad Odrą we Wrocławiu czy zagranicą, gdzie wielokrotnie był nagradzany. Dokonał wspólnych nagrań z zespołami Jana Ptaszyna Wróblewskiego, Remigiusza Filipowicza i w duecie z Marianną Wróblewską. Improwizował nie tylko na tematach jazzowych ale także brał na warsztat klasykę i muzykę rozrywkową. W swoich kompozycjach pozostawał pod dużym wpływem pianistyki Billa. Evansa. Wziął udział w programie telewizyjnym Andrzeja Trzaskowskiego “Spotkania z jazzem”. Dla TVP nagrał także własny recital. W 1985 powstała monografia “Opowieść o M. Koszu: Tylko smutek jest piękny” Krzysztofa Karpińskiego. Dyskografia pianisty obejmuje zaledwie kilka albumów: „New Faces In Polish Jazz: Mieczysław Kosz”, „Mieczysław Kosz Trio: Reminiscences”, „Sounds Of Marianna Wróblewska”, „Mieczysław Kosz Trio vol.1-2”, kompilację z 1994 roku „The Complete Recordings Of Mieczysław Kosz”, sesje „ Polish Radio Jazz Archives: Mieczysław Kosz – Piano Solo” i „ Polish Radio Jazz Archives: Mieczysław Kosz – Piano Solo, Duo, Trio” oraz okolicznościowy album „Mieczysław Kosz” zrealizowany przez PolJazz dla Klubu Płytowego PSJ/Biały Kruk Czarnego Krążka.
Po spektakularnym debiucie na festiwalu Jazz Jamboree ’67 Mieczysław Kosz promieniał sukcesami i obietnicami wspaniałej przyszłości. Jako lider autorskiego Trio koncertował i nagrywał z perkusistą Sergiuszem Perkowskim oraz dwoma kontrabasistami: Januszem Kozłowskim i Jackiem Ostaszewskim. Takie trio zaprezentowało się w studio Polskiego Radia wydane teraz jako sesja „Sygnały’68”. Pierwsze trzy utwory, znane już z wydanej kilka lat temu kompilacji „Piano solo, duo, trio”, to autorskie kompozycje Mieczysława Kosza ( „Sygnały”, „Wspomnienie”, „Bajka”) zarejestrowane z sekcją rytmiczną Janusz Kozłowski/ Sergiusz Perkowski. Nagrania publikowane są teraz w takiej samej kolejności, w jakiej pianista przedstawił w czasie Jazz Jamboree w Filharmonii Narodowej. To muzyka śmiała i ponadczasowo nowoczesna, sygnalizująca wielkie artystyczne ambicje, dramaturgicznie i wykonawczo doskonała. Kolejnych sześć utworów to wydawnicza premiera i zapis sesji z 2 lutego 1968 roku. Trio (w sekcji Ostaszewski i Perkowski) gra w bardziej tradycyjny, swingujący sposób. Tak właśnie Mieczysław Kosz uwodził słuchaczy: błyskotliwymi interpretacjami polskich („Chicha Noc”, „Walczyk na cztery rece”, „Już nie zapomnisz mnie” ) i amerykańskich („Bolivar Blues”, „What Is This Thing Called Love”) standardów oraz swoim numerem popisowym finałem: arią z operetki „Das Land des Lächelns” .
„ Miałem 24 lata, za sobą przygodę w Jazz Darings ze Stańką, pracowałem już w zespołach Komedy, Trzaskowskiego, Kurylewicza i Nahornego, akompaniowałem Młynarskiemu, o nagraniach muzyki filmowej i rozrywkowej nie wspominając, wyjeżdżałem na koncerty za granicę – wspomina kontrabasista Jacek Ostaszewski. Dzień, w którym nagrywałem z Mietkiem, był dla mnie jak każdy inny, wypełniony muzyką od rana do wieczora. Kosz był świetnie przygotowany. W studiu stał pięknie nastrojony fortepian, pracował z nami kompetentny inżynier dźwięku. Poszło szybko i gładko. Mietek cieszył się wtedy statusem nowej, rozchwytywanej gwiazdy polskiego jazzu. Wyjątkowy okres przeżywał także pod względem emocjonalnym. Zakochał się (później okazało się, że jednak nieszczęśliwie), miał w sobie dużo optymizmu wobec życia i ludzi. I stąd pewnie decyzja, żeby tego dnia nagrać lekki, piosenkowy repertuar.”
Autorem współczesnego masteringu – przygotowanego na bazie cyfrowych kopii taśm magnetofonowych przechowywanych w archiwum Polskiego Radia – jest Tadeusz Mieczkowski. Album „Sygnały’68” jest drugą płytą z serii prezentującej wcześniej niepublikowane – lub bardzo słabo znane – nagrania Mieczysława Kosza.
