Sweet Emma Barrett ( 25.03.1925-28.01.1983) to legendarna i ekscentryczna postać rodzącego się jazzu Nowego Orleanu. W młodości cechowała ją spora fantazją w zachowaniu i estradowej prezentacji. Często nazywana Bell Gal (z powodu przyczepiania do podwiązek dzwoneczków). Jak na kobietę dość zdecydowanie uczestniczyła w estradowych prezentacjach, nie omijając swoimi fortepianowymi i wokalnymi popisami żadnej knajpy French Quarter. Często zapraszana była do zespołów uznanych muzyków :już w końcu lat 30-tych grała na fortepianie w zespołach nowoorleańskich prowadzonych m.in. przez słynnego Papę Celestina. W latach 40-tych. była filarem formacji Sidneya Desvigne’a oraz Johna Robichaux. W następnej dekadzie występowała z zespołami Percy’ego Humphrey’a i Israela Gormana. Przez prawie dekadę prowadziła też własny zespół złożony głównie z nowoorleańskich weteranów. W latach 60-tych miała poważne kłopoty ze zdrowiem (w pracy nie przeszkadzały jej nawet ataki apopleksji). Mimo ekscentryczności, Sweet Emma Barrett zasługuje na uznanie nie tylko ze względu na klasę muzyczną, ale także poważny udział w promocji i rozwoju nowoorleańskiej muzyki. Dokumentacja jej nagrań nie jest może imponująca, ale jest niezwykle ważna dla historii jazzu i obejmuje takie albumy, jak „The Bell Gal And Her Dixieland Boys”, “Sweet Emma Barrett At Disneyland 1964”, “Sweet Emma Barrett And Her Preservation Hall Jazz Band”, “Sweet Emma – The Bell Gal And Her New Orleans Jazz Band”, “Sweet Emma Barrett And Her Original Tuxedo Jass Band At Dixieland Hall 1968” oraz “Sweet Emma Barrett And Her New Orleans Music” z jej flagowymi interpretacjami “A Good Man Is Hard To Find”,”Big Butter & Egg Man”, “Breeze”, “Take Me Out To The Ball Game”, “Bill Bailey”, “Bye,Bye”, “Closer Walk With Thee” oraz “When I Grow Too Old To Dream”.