Eric Dolphy (20.06.1928 -29.06.1964) był wyśmienitym i nowatorskim improwizatorem w grze na przynajmniej trzech instrumentach; saksofonie altowym, flecie i klarnecie basowym, choć w szkole jego głównym instrumentem był klarnet. W drugiej połowie lat 40-tych pracował na Zachodnim Wybrzeżu z Royem Porterem, później jego karierę przerwała na kilka lat służba wojskowa. Po powrocie do cywila występował m.in. z Geraldem Wilsonem, później znalazł się w składzie popularnego kwintetu Chico Hamiltona. Współpraca z Hamiltonem zwróciła na niego uwagę szerszej publiczności i krytyków. Po przeprowadzce do Nowego Jorku, w 1959 roku Eric Dolphy dołączył do Charlesa Mingusa, ale występował i nagrywał także z innymi sławnymi muzykami, jak George Russell i John Coltrane. Początek lat 60-tych upłynął Dolphy’emu na liczonych udanych, występach, trasach koncertowych i nagraniach, zarówno w kraju, jak i w Europie. Współpracował z Ornette’m Colemanem przy nagraniu przełomowej w historii jazzu płyty „Free Jazz”, a także Johnem Lewisem, Ronem Carterem, Malem Waldronem, Oliverem Nelsonem, Maxem Roachem, Gilem Evansem, Andrew Hillem, Bookerem Little’em, Abbey Lincoln, Mingusem i Colrane’em (wraz z jego kwartetem odbył słynną trasę po Europie w 1961 roku) Nagrał też serię płyt pod własnym nazwiskiem, m.in. wartą szczególnej uwagi „At The Five Spot”, z rewelacyjnym młodym trębaczem Bookerem Little’em (w reedycji nosi tytuł „The Great Concert Of Eric Dolphy”) oraz pierwszą z jego płyt dla Blue Note Records zatytułowaną „Out To Lunch”. Album jest kamieniem milowym nowoczesnego jazzu, a w 1984 roku została uznana przez krytyków branżowego czasopisma Wire za najlepszą powojenną płytę jazzową. To także sesja z ciągle zmieniającymi się nieregularnymi schematami rytmicznymi i niezwykłym składem instrumentów; oprócz lidera i trębacza Freddiego Hubbarda pierwszą linię tworzył wibrafonista Bobby Hutcherson. W połowie lat 60-tych Eric Dolphy opuścił Amerykę i zamieszkał w Europie. Niebawem zmarł na wskutek ogólnej niewydolności krążenia spowodowanej zbyt wysokim poziomem cukru.
Rozległa dyskografia obejmuje m.in. tak znakomite albumy jak “Going East” z Chico Hamiltonem, “Outward Bound”, “Free Jazz” z Ornette’m Colemanem, “Charles Mingus Presents Charles Mingus”, “Mingus”, “Jazz Abstractions” z Gunterem Schullerem, “Out Three”, “ Looking Ahead”, “Candid Dolphy”, “Great Concert Of Eric Dolphy”, “ Eric Dolphy At The Five Spot”, “Stockholm Sessions”, “The Eric Dolphy Memorial Album”, “Eric Dolphy in Europe”, “Live At The Village Vanguard” z Johnem Coltrane’m, “Impressions” z J. Coltranem, “ Berlin Concerts”, “Out There+Looking Ahead”, “Stockholm Sessions”,“ The Other Village Vanguard Tapes” z J. Coltrane’m, “ The Complete Uppsala Concert”, “Town Hall Concert” z Charlesem Mingusem, “The Great Concert Of Charles Mingus”, “Eric Dolphy Quartet”, “ Music Matador”, “ Conversations”, “Iron Man”, “Vintage Dolphy”, “Unrealized Tapes”, “Mingus In Europe”, “ Naima”, “ Last Date”, “Out To Lunch” oraz “ Other Aspects”- album wydany w 1982 roku, już po śmierci artysty. Eric Dolphy należał do najbardziej wpływowych muzyków nowoczesnego jazzu. Stał się wzorem dla całej armii alcistów oraz flecistów i praktycznie nie było klarnecisty basowego, który nie znalazłby się pod jego przemożnym wpływem. W każdym stylu miał do powiedzenia coś nowego i oryginalnego, obojętnie czy była to stosunkowo ortodoksyjna muzyka Chico Hamiltona, eksperymenty free-jazzowe Colemana, modalne improwizacje Johna Coltrane’a czy twórczość trzecio-nurtowa Gunthera Schuellera. Mimo głębokiego zintegrowania się z każdym stylem, zawsze pozostawał sobą, a jego improwizacje są rozpoznawane już po kilku dźwiękach (poprzez np. nagłe skoki interwałowe). Chociaż utożsamiany jest zwykle z nurtem free-jazzowym, wniósł do niego wiele własnej refleksyjności i umiaru oraz poszerzył do granic możliwości tradycje bopowe.
