Al Di Meola objawił się w jazz–rockowych latach siedemdziesiątych; rozkochany w folkowych rytmach amerykańskiego Południa właśnie wtedy odkrył swój jazz: ten zawieszony między pogodnymi rytmami fusion, ortodoksją synkopy oraz „blue note” a latynoskim tangiem, sambą i folklorem flamenco. Takie pojmowanie muzyki stało się dla gitarzysty źródłem spektakularnego sukcesu, ludycznej wręcz popularności, zachwytu krytyki i aplauzu słuchaczy. Rosnące zainteresowanie jazzem skłoniło go do podjęcia nauki w Berklee School of Music,współpracy z zespołem fusion Barry’ego Milesa, oraz nagrań i koncertów z „Return To Forever” Chicka Corei. Dopiero w 1976 r. zdecydował się na karierę solową; zrealizował (przeważnie jazz–rockowe) albumy dla prestiżowej Columbii. W latach 1982 i 1983 nagrał dwie płyty ze słynnym akustycznym triem gitarowym (wraz z Johnem McLaughlinem i Paco de Lucia). W 1985 r powstał legendarny Al Di Meola Project, najsłynniejsza „warsztatowa” formacją gitarzysty. Nagrania z Chickiem Coreą („Return To Forever”, „No Mystery”, „Romantic Warrior”), wieloletnia współpraca z Johnem McLaughlinem i Paco De Lucia („Friday Night In San Francisco”, „Passion, Grace & Fire”), nagrania z Larrym Coryellem i Birellim Lagrene („Super Guitar Trio”), eksperymenty z rockmanami: Philem Collinsem i Billem Brufordem, a nade wszystko poszukiwanie „własnej” stylistyki umiejscawiały muzykę Al Di Meoli w miejscu, z którego łatwo wskoczyć w komercyjny obieg nagród i list przebojów. Z drugiej strony twórczość Al Di Meoli nigdy nie poddawała się takim uproszczeniom. Kilkanaście autorskich albumów zyskało rekomendujące recenzje, prestiżowe nagrody i wielomilionowe nakłady. Bestsellerowe albumy („Elegant Gypsy”, „Friday Night In San Francisco”) potwierdzały jedynie zachwyt i uwielbienie dla gitarowej stylistyki Al Di Meoli. W jego muzyce miesza się delikatne, klasyczne brzmienie gitary akustycznej z futurystycznymi brzmieniami syntezatorów i etnicznymi brzmieniami instrumentów perkusyjnych. Di Meola należy do najciekawszych współczesnych gitarzystów jazzowych, wyróżniającym się otwartością na inne obszary muzyki; zainspirowany jazzem, etniczną world–music, latynoskim rytmem i melodią. Zaskoczył muzyczny świat albumami „Heart Of The Immigrants”, „World Sinfonia” oraz „Di Meola Plays Piazzolla”. Projekty te stały się dla gitarzysty syntezą muzycznych inspiracji; subtelną folkloryzującą, jazzową suitą. Muzyką emocji i nastroju. Improwizacją jazzu i melodyjnego rytmem tango. Teraz wspólny koncert z klasycznym pianistą –Januszem Olejniczakiem.
