Być polskim pianistą, znaczy tyle co być romantykiem, ale bycie polskim pianistą jazzowym wiąże już w sobie moc mierzenia się z kompozycjami Krzysztofa Komedy. W moim „Komeda on records” jest blisko trzysta albumów, na których pojawiają się fortepianowe impresje/interpretacje kompozycji legendarnego polskiego kompozytora. Gdy powstawała ta dyskografia  Maciej Tubis, znakomity pianista młodego, jazzowego pokolenia kończył nagrania autorskiej, solowej płyty. Edycja albumu „Komeda: Reflections” symbolicznie rozpoczyna kolejny etap rozleglej dyskografii „komediantów”, gdzie sesja Macieja Tubisa jawi się jak piękna kropla zapowiadająca wyczekiwany deszcz.

„Twórczość Komedy jest mi bardzo bliska od dawna – wyjaśnia genezę albumu Maciej Tubis. Punktem przełomowym była rozprawa doktorska na temat wpływu pianistyki klasycznej na estetykę improwizacji. Po obronie zostałem zaproszony do zagrania koncertu, który został niezwykle entuzjastycznie przyjęty i już wtedy zaczęły pojawiać się pytania o płyt”. Zakochany w fortepianie, w pełni oddany wrażliwości, jaką daje solowe obcowanie z tym instrumentem Maciej Tubis realizuje „ Komeda: Reflections”, swój pierwszy solowy album.

Maciej Tubis  to muzyk poszukujący, niestroniący od nietypowych rozwiązań autorskich i aranżacyjnych. Od przebiegłej i skażonej pogodną improwizacją melodyki jazzu po skomplikowane pasaże i brzmienia nawiązujące często do nagrań  modnych pianistów skandynawskich. Ale jest także niezwykle wrażliwy, kompetentny i urokliwy w odczytywaniu innych kompozytorów. Repertuar Komedy jest u Macieja Tubisa probierzem elegancji, wrażliwości, subtelnej estetyki i niezwykle precyzyjniej elokwencji pianisty. Maciej Tubis nie odkrywa Komedy, nie sili się na jakąś modną, komedowską, ludyczność. Sięga po znane kompozycje, czyniąc z nich zgrabne, komedowskie miniatury. Jest przepiękna „Kołysanka Rosemary”, subtelna „Moja Ballada”, przebojowy „Nim wstanie dzień”, słynna „Ballad for Bernt” (z filmu „Nóż w wodzie”), ale także niezwykle  ekspresyjnie rozegrane filmowe impresje z „Le Depart”, „After the Catastrophe” i „Two Men and a Wardrobe”.

Maciej Tubis jest dzisiaj cenionym pianistą jazzowym, absolwentem łódzkiej Akademii Muzycznej. Już jako uczeń szkoły muzycznej uważany był za obiecującego klasycznego pianistę, brał udział w wielu konkursach ( m.in. w Konkursie Chopinowskim  dla młodych pianistów dostał się do finału, a Konkurs Interpretacji Muzyki Francuskiej przyniósł mu V nagrodę w kategorii kameralnej). Z ogromnym entuzjazmem podchodził także do jazzu, brał udział w Warsztatach Jazzowych w Chodzieży, uczęszczał na lekcje improwizacji i big bandu, w 2004 roku, zdobył II nagrodą na Konkursie Pianistów Jazzowych. Jest zafascynowany twórczością Arvo Parta, muzyką minimalistyczną oraz tzw. skandynawskim jazzem. W 2006 roku założył autorskie Tubis Trio  zapraszając do współpracy kontrabasistę Pawła Puszczało i perkusistę Przemysława Pacana. Zadebiutowali doskonale przyjęta przez krytyków i publiczność płytą „Live In Luxembourg”, by status europejskiego trio ugruntować studyjną płytą  „The Truth”. Album  „Flashback”  był oczywistą kontynuacją sesji “The Truth”  z melodyjnymi pasażami, ciekawą artykulacją oraz improwizowaną zabawą dźwiękiem.  „So Us”  kolejna, studyjna płyta Tubis Trio prezentowala już dojrzale, europejskie jazz trio. Na „Komeda: Reflections” brzmienie fortepianu akustycznego zostało poszerzone o preparacje oraz syntetyzator analogowy. Dotychczasowe inspiracje pianisty minimalizmem zostały uzupełnione wpływami muzyki elektronicznej, filmowej i neoklasycznej. Głównym pierwiastkiem pozostaje improwizacja, która nie zaciera jednak melodyjności, fraz i tematów, tak charakterystycznych dla twórczości Krzysztofa Komedy. „N