Charlie Haden (6.08.1934-11.07.2014) swą muzyczną karierę rozpoczął jako dziecko, pojawiając się codziennie w audycjach lokalnej stacji radiowej specjalizującej się w muzyce country. Po ukończeniu studiów muzycznych wyjechał do Los Angeles, aby grać na kontrabasie z Hamptonem Hawesem, Artem Pepperem, Redem Norvo i Paulem Bley’em. Ornette’a Colemana poznał pracując jeszcze w trio Bley’a, od razu też rozpoczął z nim próby (1958 rok). W następnym roku przeniósł się do Nowego Jorku, przyjmując pracę kontrabasisty w kwartecie Colemana. Wykazał się tam nadzwyczajnym zrozumieniem dla ducha muzyki awangardowego lidera i saksofonisty. Charlie Haden grał z O.Colemanem regularnie do 1960 roku, potem spotykali się jeszcze kilkakroć, aby współpracować przy różnych projektach ( jak np. w 1968 roku i 1972 roku w tandemie ze swym następcą Davidem Izenzonem). Uzależnienie od narkotyków sprawiło, że artysta zagubił się życiowo i zawodowo. Powrócił na scenę dopiero w 1964 roku, rozpoczynając współpracę z Danny’m Zeitlinem i Tony’m Scottem. Do zespołu Ornette’a Colemana powrócił dopiero w 1966 roku, potem został muzykiem słynnej Jazz Composer’s Orchestra Association. Wspólnie z Carlą Bley założył w 1969 roku Liberation Music Orchestra. Dwa pierwsze albumy „Liberation Music Orchestra” i „Ballad Of The Fallen”, Haden i Bley zaaranżowali wspólnie a za materiał tematyczny do bogatej aranżacji posłużyły im melodie śpiewane w czasie wojny domowej w Hiszpanii oraz w Ameryce Łacińskiej przez członków różnych ruchów oporu. Podobnie jak płyta „Crisis” – dokument trasy jaką Haden odbył z Ornette’em Colemanem w 1969 roku – tak i Liberation Music Orchestra stała się obiektem ataków od strony udziałowców wytwórni płytowych, z uwagi na jej antyamerykański wydźwięk. Na obu płytach znajdziemy utwór Hadena „Song For Che”, zaś „Crisis” zawiera także kompozycje inspirowane tragedią wojny wietnamskiej. Charlie Haden nie zrezygnował nigdy z muzyki inspirowanej polityką i w 1991 roku wydał album z portugalskim muzykiem Carlosem Paredesem, aktywnym antyfaszystą. Trzeci album Liberation Music Orchestra był zatytułowany „Dream Keeper” a tytułową suitę osnuto na wierszu afro-amerykańskiego pisarza Langstona Hughesa.
W latach 80-tych Charlie Haden poszerzył swe kompozytorskie horyzonty, rozbudowując używane zestawy instrumentalne, nawiązując współpracę kompozytorską z Gavinem Bryarsem oraz prowadząc mainstreamową grupę Quartet West.Doskonałe albumy realizował wraz z Patem Metheny’m, Alice Coltrane), Keithem Jarretem (1967-1975) oraz z zespołem Old And New Dreams ( będącym w zasadzie rekonstrukcją kwartetu Ornette’a Colemana, tyle że z Deweyem Redmanem, partnerem Colemana z czasów nagrań dla Blue Note Records). Kontrabasista grał też w zespole Magico (trio z Janem Garbarkiem i Egberto Gismontim) oraz z Geri Allen i Paulem Motianem. Zagrał z Chetem Bakerem w czasie jednej z ostatnich sesji nagraniowych tego trębacza („Silence”’ ), pomógł też – jako producent i muzyk – wypłynąć na szersze wody kubańskiemu pianiście Gonzalo Rubalcabie, wspierając jego debiutancką płytę dla Blue Note Records („Discovery”). W 1994 roku pracował z Gingerem Bakerem przy jego albumie „Going Back Home”.
Zarówno własne dokonania Charlie’go Hadena, jak i jego twórczy wkład w muzykę kwartetu Ornette’a Colemana sprawiły, że zaistniał na scenie jazzowej jako jeden z najbardziej sprawnych i twórczych basistów, i to w czasach, gdy kilku innych reprezentantów tego instrumentu (włączając tu Charlesa Mingusa oraz dwóch innych basistów Colemana – Scotta La Faro i Izenzona) weszło w światła reflektorów, wzorując się na wirtuozerii Paula Chambersa, Ray Browna i Percy Heatha. Dla Charlie’go Hadena jazz nie był awangardowym monolitem, stąd coraz częściej poruszał się w rejony akustycznego mainstreamowego brzmienia oraz eksperymentów w najróżniejszych stylistykach.
