AACM Quartet

1.02.2002 Warszawa – Filharmonia Narodowa – 2.02.2002 Kraków – Centrum Manggha 3.02.2002 Wrocław – Klub Jazzowy WZ – 4.02.2002 Poznań – Klub Blue Note

Skład zespołu

Ernest „Khabeer” Dawkins – saksofony
Rollo Radford – gitara basowa
Fareed Haque – gitara
Hamid Drake – perkusja

Złożona z wybitnych instrumentalistów formacja zagrała porywający koncert, który wywarł ogromne wrażenie, czego najlepszym dowodem były bisy i owacje na stojąco…
GAZETA WYBORCZA, Robert Buczek

Galeria z koncertu


AACM Quartet

ERA JAZZU proponuje trasę koncertową charakterystycznego dla całego nurtu ” new black music” – warsztatowego kwartetu AACM. Jak w wielu zespołach „new black music” – podobnie w warsztatowym AACM Quartet artystyczną jakość tworzy kolektywna kreacja. Połączenie afrykańskiej tradycji z afro-amerykańskimi formami jazzu oraz jazzową ortodoksją czyni z muzyki rodzaj mistycznego, kolorowego spektaklu. To ów ” puls jazzu ” tak manifestacyjnie akcentowany przez „czarnych” jazzmanów z AACM tworzy niepowtarzalny nastrój i klimat każdej estradowej prezentacji: jazzowa improwizacja przeplata się z etnicznym rytmem wzbogacanym brzmieniem para-teatralnej inscenizacji.

Ernest Dawkins -lider kwartetu jest także szefem Association for the Advancement of Creative Musicians. „ Jest mi niezwykle trudno mówić o czymś w czym od wielu lat uczestniczę bo Association for the Advancement of Creative Musicians jest także częścią moich doświadczeń. Niemniej chciałbym podzielić się kilkoma spostrzeżeniami i najogólniejszymi zasadami  ruchu AACM.  Ruch AACM  jest jednym z najważniejszych elementów w mojej  muzycznej kreacji. Jest także niezwykle ważnym całej muzyki improwizowanej  drugiej połowy XX wieku. Jestem „wytworem” muzycznej szkoły AACM oraz wierny tej koncepcji muzycznej. Czyniłem to  zarówno w szkołach AACM, jak i na uniwersytecie ale najpełniej  wśród innych muzyków i twórców AACM. Jako młodemu muzykowi, Muhal Richard Abrams powiedział bym grał wszelkie formy muzyczne, szukał własnej interpretacji, improwizował bez blokowanie tego, co dla mojej muzyki dyktuje mi serce. Bym nie myślał o brzmieniu idealnym, ale grał to co chce i co czuję. Odtąd byłem zjednoczony z  Great Black Music  i włączony w wir  pracy i przyjaźni z najlepszymi muzykami ,że wspomnę tylko Kahila El Zabara, Eda Wilkersona, Ameena Muhammada, Steve’a Berry’ego, Reggie Nicholsona, Johna Jacksona, Vendy Harrisa, Wesa Cochrana, Douglasa Ewarda. Nie wiem, czym byłaby moja muzyka, gdyby tacy muzycy nie pojawili się na mojej drodze. Tak też postrzegam moją wielką powinność wobec AACM i skupionych wokół tej idei twórców. AACM jest przede wszystkim ideologiczną koncepcją stworzoną w symbiozie ze społeczeństwem, nie ograniczonym jednak do chicagowskich korzeni; choć właśnie to miasto było najbardziej  muzycznie rasistowskim i kulturalnie rozdartym. Ale przecież Chicago jest najpoważniejszym centrum artystycznym i politycznym Afro-Amerykanów. Stąd też AACM stał się nierozłączna częścią  kultury Chicago i jesteśmy – jako ruch AACM  – postrzegani jako  kulturotwórcze zjawisko instytucjonalne. Zawsze mocno podkreślamy : gramy Great Black Music i nie ograniczamy się  tradycyjnymi koncepcjami jazzowymi. Wydaje mi się, że nie jestem zobligowany  aby nazywać siebie muzykiem jazzowym.

 Jedną z naczelnych zasad AACM  jest tworzenie oryginalnej muzyki. Nie szukamy standardów, jesteśmy twórcami własnych, muzycznych brzmień. Już jako młody muzyk rzetelnie poddałem się tej zasadzie i dzisiaj widzę, że kompozytorzy spod znaku AACM stworzyli jedna z najciekawszych koncepcji artystycznych; zawierając w swojej sztuce zarówno klasyczne koncepcje muzyki XX wieku jak i world music  i  tradycyjną  muzykę etniczną. Tak pojmowana muzyka nie ma praktycznie ograniczeń, ograniczana jest tylko poprzez zabiegi kompozytorskie. Trudno to mi  zdefiniować, bo wszystko jest w tej muzyce emocją oraz improwizacją. Ale stąd bierze się autentyczność AACM i uznanie dla jej twórców. Bo to jest  koncepcja Great Black Music.

 Jak już wcześniej wspomniałem przeszedłem trzy stopnie “wtajemniczenia “ AACM :  w szkołach, na estradzie i w chicagowskiej, Afro-Amerykańskiej społeczności; poprzez jam sessions, najdziwniejsze koncerty i muzyczne układy, od grania jazzu, rock and rolla, rhythm and bluesa, bluesa, reggae, nawet muzyki klasycznej, Bo taka jest  zasada i tradycja AACM – uczestniczyć  twórczo we wszystkim, co niesie w sobie rytm autentyzmu, tradycji, indywidualnego, muzycznego piętna. Jesteś wtedy jakby zobowiązany podporządkować się takiej muzycznej koncepcji i być konsekwentny w zespołowej improwizacji w tej naszej, niezdefiniowanej  idei  AACM…”         

Saksofonista Ernest „Khabeer” Dawkins –  jest jednym z najbardziej kreatywnych liderów AACM. Gruntownie wykształcony jest „mózgiem” dzisiejszej AACM (oficjalnie także prezesem tej instytucji) i muzykiem, który pojawia się w zespołach Ramseya Lewisa, Muhala Richarda Abramsa, Aminy Claudine Meyers, Famadou Don Moye, Josepha Bowie, Kahila El Zabara, Anthony’ego Braxtona. Chętnie realizuje projekty muzyczne w Afryce ( wraz z Hugh Masekalą), komponuje muzykę filmową (np. do kontrowersyjnego w USA dokumentu ” Malcolm” ), jest wykładowcą prestiżowych, amerykańskich uczelni oraz laureatem znaczących nagród i wyróżnień.

Fareed Haque – wirtuoz gitary wychowany w tradycji Bliskiego Wschodu i Ameryki Łacińskiej doskonalił swój warsztat muzyczny zarówno w jazzowych zespołach Rona Cartera, Tony’ego Williamsa, Dave’a Hollanda, Joe Zawinula, Cassandry Wilson, Boba Jamesa, Kahila El Zabara, Dizzy’ego Gillespiego, Paquito D 'Rivery , jak i koncertując i nagrywając z gwiazdami …rocka i muzyki klasycznej :jako elokwentny solista pojawiał się w zespołach Stinga, Nigela Kennedy’ego, Roberta Conanta, Edgara Meyera, w kameralnym Vermeer Quartet oraz jako solista w orkiestrach symfonicznych!

Basista Rollo Radford jest niekwestionowanym wirtuozem „new black music”. Już w latach 60-tych koncertował z prekursorami idei AACM – Josephem Jarmanem, Troyem Robinsonem. Pojawiał się w jazzowych zespołach Elvina Jonesa, Kenny’ego Dorhama ,wybitnej wokalistki Dinah Washington oraz w formacjach chicagowskiego bluesa Freddy’ego Kinga, Howlinga Wolfa, Juniora Wellsa. Przez kilka sezonów koncertował wraz z Fatsem Domino, The Neville Brothers, Leroyem Jonesem by w latach 1982-90 związać się z najbardziej kreatywnym big bandem awangardowego jazzu – legendarną Sun Ra Orchestra.

Charyzmatyczny perkusista Hamid Drake uważany jest mistrza improwizacji równe starannie upatrującego inspiracji w muzyce etnicznej ,afro-amerykańskiej diasporze, bluesie, gospel i rock’n’rollu. Mistyczna perkusyjna ekspresja zjednała mu wielu entuzjastów precyzyjnie klasyfikujących jego muzykę zarówno w kręgu chicagowskiej AACM, jak i ortodoksyjnych nagrań z Donem Cherrym, Pharoahem Sandersem i legendarnym Jimem Pepperem. Z jednej więc strony perkusista nagrywa i koncertuje z Fredem Andersonem , Davidem Murrayem , Kenem Vandermarkem, Georgem Lewisem i Deweyem Redmanen, z drugiej odnajduje się najpełniej w zespołach awangardowych Williama Parkera, Billa Laswella, Petera Brotzmanna i Toshinori Kondo.

Dionizy Piątkowski

Wybrana dyskografia

Ernest Dawkins
After The Dawn Has Risen (1992, z New Horizons Ensemble); South Side Street Songs (1994, z New Horizons Ensemble); Chicago Now, Vol. 2 (1996, z New Horizons Ensemble ); Chicago Now, Vol. 1 (1996, z New Horizons Ensemble ); The Continuum (1997, z Ethnic Heritage Ensemble); Papa’s Bounce (1998, z Ethnic Heritage Ensemble); Mother’s Blue Velvet Shoes (1998, z New Horizons Ensemble); Freedom Jazz Dance (1999, z Ethnic Heritage Ensemble);
Fables For A New Millenium (1999, z AESOP Quartet); Jo’burg Jump (2000, z New Horizons Ensemble); Ka-Real (2000, z Ethnic Heritage Ensemble)

2016-10-30T15:16:12+01:00
Przejdź do góry