Muzyka jazzowa z Brazylii najczęściej kojarzona jest z wielkimi postaciami związanymi z erą jazzowej samby i bossa-novy, czyli postaciami tak znakomicie lansującymi latynoski jazz, jak Stan Getz, Joao i Astrud Gilberto, Antonio Carlos Jobim. To dzięki tej współpracy Jobim i Gilberto oraz inni brazylijscy muzycy mogli zaprezentować swoją muzykę w Nowym Jorku. I choć pierwsze koncerty przyjmowano sceptycznie i chłodno, to już w 1963 roku Joao Gilberto, Stan Getz, Astrud Gilberto, Charlie Byrd i Antonio Carlos Jobim przyjmowani byli owacyjnie, jako prekursorzy nowego, jazzowego stylu. Jobim nazwał nowe brzmienie „bossa novą ” ( tzn. nową falą). Początkowo bossa nova, specyficzne połączenie brazylijskiej samby z amerykańską muzyką jazzową i rozrywkową, była lokalną, brazylijską modą, by na początku lat sześćdziesiątych, głównie poprzez nagrania saksofonisty Stana Getza i gitarzysty Charlie’go Byrda, wspaniale zaistnieć w Stanach a później także i w Europie. Wydany w 1962 roku album „Jazz Samba” stał się swoistym manifestem nowego stylu i sporym wydarzeniem artystycznym a kompozycje Jobima (np.”Desafinado” , ”Samba De Uma Nota So”) stały się wielkimi, światowymi przebojami. Antonio C. Jobim , obok Joao Gilberto, Louisa Bonfy, Badena Powella, Stana Getza, Charlie’go Byrda zastał mentorem nowego brzmienia i jazzowej bossa novy. Jeśli do tego dodać tysiące wokalnych interpretacji kompozycji A. C. Jobima oraz ogromny chór piewców jazzowej samby i bossa-nowy ze swingującymi Astrud Gilberto, Eliane Elias, Bebel Gilberto, Tania Marią, Florą Purym, Airto Moreirą, Joao Gilberto, Gato Barbierim – to jawi się obraz wielkiego, kreatywnego nurtu.
Piszę to wszystko będąc pod wrażeniem nagrań utalentowanego pianisty i kompozytora Eduardo Sangirardi’ego, który ze zrozumieniu brazylijskiego gatunku płynnie łączy tradycyjne elementy jazzu z nowatorskimi brzmieniami nu jazzu oraz elementami, które stają się oczywistymi dla latynoskiego jazzu. Chwytliwy rytm, wyrafinowane progresje akordów i głębokie melodie definiują zgrabnie muzykę Edu Sangirardi’ego. Jego elastyczność jako muzyka przejawia się w zdolności do łączenia wielu gatunków i stylów muzycznych. Na swej najnowszej plycie „UM” Edu Sangirardi wykorzystuje swoje kompozycje tak, by pokazać wirtuozerię gry na różnych instrumentach, takich jak fortepian i saksofon. Jego zdolności improwizacyjne pozwalają tworzyć hipnotyzujące melodie i harmonie. Muzyka zyskuje przeto współczesną i dynamiczną jakość dzięki fuzji latynoskich brzmień i faktur oraz konwencjonalnego jazzu.
