Paweł Hendrich jest ciągle mało znany wąskiemu gronu słuchaczy polskiej muzyki współczesnej. Kompozycje polskiego twórcy prezentowane są na najważniejszych festiwalach muzyki współczesnej i awangardowej oraz zamawiane przez prestiżowe instytucje ( od  Festiwalu Muzyki Współczesnej Warszawska Jesień, Deutschlandfunk, Goethe Institut  po  Orkiestrę Muzyki Nowej, Narodowe Forum Muzyki)

Paweł Hendrich urodził się (w 1979 roku) we Wrocławiu, uczył się gry na waltorni oraz kompozycji, przebywał na stypendium w Kolonii, jego twórczość objęta jest programem Europejskiego Centrum Muzyki Krzysztofa Pendereckiego. Zdobył liczne nagrody i stypendia, w  2010 roku został członkiem Akademii Młodych Uczonych i Artystów, uczestniczył w kursach i warsztatach w kraju i zagranicą. Projekty Pawła Hendricha były prezentowane m.in. na festiwalach Warszawska JesieńMusica Polonica Nova  oraz  Musica Electronica Nova we Wrocławiu, Musica Viva w Monachium, Audio Art w Krakowie i Warszawie, Suså Festival w duńskim Næstved oraz na koncertach w Polsce, Niemczech, Austrii, Węgrzech, Łotwie i Słowacji, między innymi przez Orkiestrę Symfoniczną Filharmonii Wrocławskiej, Orkiestrę Muzyki Nowej, Narodową Orkiestrę Symfoniczną Polskiego Radia, MusikFabrik, Ensemble Modern. Od kilku lat komponuje w środowisku Max/MSP i wykonuje na żywo muzykę elektroakustyczną. Wspólnie z Cezarym Duchnowskim i Sławomirem Kupczakiem założył  trio Phonos ek Mechanes , specjalizujące się w  elektroakustycznych performance’ach  na żywo. Wraz z fenomenalnym skrzypkiem jazzowym – Adamem Bałdychem – tworzy projekt Avatar.

W 2010 roku oficyna  DUX Recordings wydała monograficzny projekt Pawła Hendricha  Chamber Works”; teraz ukazuje się jego autorska „Metaforma” zrealizowana m.in. z Adamem Bałdychem, Andrzejem Bauerem, Ensemble Musikfabrik, LutosAir Quintet, Lutosławski Quartet, Orkiestrą Muzyki Nowej i Warszawską Grupą Collonet.

System dźwiękowy Pawła Hendricha stanowi koherentną całość, w której poszczególne parametry dzieła muzycznego (jak harmonia czy rytm) porządkowane są przez analogiczne procesy. Każda kolejna kompozycja poszerzała granice systemu i tworzyła jego kolejne warstwy. Najwyższa warstwa nie mogłaby w tej strukturze istnieć bez wszystkich niższych poziomów. W tym sensie każdy kolejny utwór Pawła Hendricha stanowi metaformę, bowiem wykorzystuje język muzyczny wypracowany we wcześniejszych kompozycjach. Na pierwszy rzut oka gęste partytury Pawła Hendricha wydają się skomplikowane. Jednak są one złożone z prostych procesów. Prostota ta ukazałaby nam się, gdybyśmy mogli spojrzeć na tę twórczość jak na wielowymiarową przestrzeń, której każdy parametr możemy prześledzić z osobna.

Dionizy Piątkowski