Themes of Dracula” to kolejny, znakomity album cyklu Revisions, jaki konsekwentnie realizuje oficyna Anaklasis działająca w ramach renomowanego wydawnictwa PWM. Eksperymenty, przekroczenia, przewroty, a przede wszystkim prezentacja dorobku kompozytorów wywodzących się z różnych muzycznych światów – to zasadnicze maksymy oraz koncepcje, jakie skupiają twórców w realizacji tych znamiennych inicjatyw. Po doskonałych sesjach Adama Bałdycha („Legend”), Krzysztofa Herdzina („Impressions of Paderewski”), Kuby Stankiewicza („Inspired by Roman Statkowski”), formacji Bester („Bajgelman: Get to Tango”) czy kwartetu High Definition („Dziady”) swoje postrzeganie muzycznej tradycji oraz uleganie inspiracjom prezentuje, w projekcie „Themes of Dracula”, duet pianisty Piotra Orzechowskiego i saksofonisty Kuby Więcka. Wybitny polski kompozytor Wojciech Kilar, na zaproszenie reżysera Francisa Forda Coppoli,  stworzył przed laty kultową ścieżką dźwiękową do filmu „Dracula”- opowieści o potworze z Transylwanii. Po latach tę patetyczną i liryczną kantatę na chór mieszany i orkiestrę symfoniczną  prezentuje w swojej kreatywnej wizji  pianista Piotr Orzechowski i saksofonista Kuba Więcek.

Piotr Orzechowski  to jeden z najciekawszych pianistów nowej generacji polskich muzyków. Pianista doskonale odnajduje się grając zarówno muzykę klasyczna, jak i jazz. Porusza się po skomplikowanych strukturach harmonicznych w ostentacyjny wręcz sposób udając, że nie odczuwa żadnego, twórczego wysiłku. Jest absolwentem prestiżowej, bostońskiej  Berklee College of Music i jednym z najbardziej utytułowanych muzyków jazzowych młodego pokolenia. Laureat wielu nagród, w tym najważniejszej – Pierwszej Nagrody na Montreux Jazz Solo Piano Competition’2011 , którą zdobył jako pierwszy Polak w historii legendarnego szwajcarskiego Montreux Jazz Festival. Jest laureatem tzw. Polskiego Oscara Jazzowego „Grand Prix Jazz Melomani ’2013 i tytułu Nadzieja Polskiego Jazzu 2014 magazynu Jazz Forum, otrzymał nominacje do najważniejszych polskich nagród, Wraz z kwartetem High Definition wygrał kilka międzynarodowych konkursów, zaprosił do współpracy amerykańskiego trębacza Randy’ego Breckera, zrealizował album. „Hopasa” ze autorskimi kompozycjami nagranymi z High Definition oraz „Experiment: Penderecki” – album solowy z aranżacjami i utworami inspirowanymi twórczością Krzysztofa Pendereckiego.

Kuba Więcek –  to młody saksofonista, laureat licznych nagród i wyróżnień ( w tym Fryderyka i Mateusza Trójki za album  „Another Raindrop”). To jeden z najbardziej wszechstronnych jazzmanów swojego pokolenia, który z upodobaniem znajduje dla swojej muzyki nowe konteksty, brzmienia i wyzwania. „Przez ostatnie pięć lat wspólnego grania z Piotrem wykształciliśmy nasz własny sposób muzycznego porozumiewania się – wyjaśnia genezę albumu saksofonista. Muzyka Wojciecha Kilara przyjęła nasz dźwiękowy język bardzo serdecznie, jednocześnie dając nam niekończące się pokłady nowej inspiracji za każdym razem, kiedy gramy ten materiał”.  Albmem „Themes of Dracula” muzycy stworzyli nową, artystyczna jakość. Kompozycje filmowe Kilara ubrali w zadziorności elegancję jazzu i stworzyli autorskie wariacje przenosząc kompozycje Wojciecha Kilara na zupełnie nowy poziom. „Traktuję tę muzykę jako przekrój tego, co do tej pory z Kubą zagraliśmy – mówi Piotr Orzechowski. Od początku mieliśmy dwie skłonności: albo wspólna impulsywność, albo wspólne konstruowanie. Tutaj, opierając się na tych motywach Kilara, one pierwszy raz się spotkały, więc to chyba nasz pierwszy utwór – rodzaj suity”.

„Themes of Dracula”  ma strategię, z oryginalnej ścieżki dźwiękowej Wojciecha Kilara: łączenie użytkowości i autonomii muzyki. Oryginalne tematy  brzmią wyraźnie, choć w kontrze i reinterpretacji w stosunku do oryginału. Piotr Orzechowski i Kuba Więcek podchodzą do oryginału z szacunkiem, ale nie jak do nienaruszalnej świętości. Szybko budują własną przestrzeń, która – choć wywiedziona z muzyki Kilara – staje się ich autonomiczną kreacją. Motywy filmowe są przez obydwu muzyków opracowywane, przetwarzane, komentowane, ale pozostałe są wynikiem swobodnej improwizacji, która wymyka się temu, co z improwizacją dziś najbardziej się kojarzy, czyli muzyce jazzowej. Jazz jest tu tylko jednym z punktów odniesienia, fortepian i saksofon współgrają w instrumentalnym dialogu, wchodzą w interakcje na znacznie szerszym polu, zostawiają w tyle rozszerzone harmonie jazzowe czy swingowanie. Liczą się reakcja, refleks, komentarz, odbicie, wsłuchanie w pauzę, w tembr, wspólne szukanie nastroju i kierunku rozwijanej narracji w tej improwizowanej kompozycji lub zakomponowanej improwizacji.

Dionizy Piątkowski