Egzotyczna wokalistka Malia, gwiazda jubileuszowego koncertu “Era Jazzu- gramy już 25 lat” przygotowała nowy, studyjny album. „One Grass Skirt To London” jest muzyczną opowieścią o życiowej podróży, jaką urodzona w Malawi wokalistka przebyła by zyskać popularność i uznanie w Londynie.
Malia pochodzi z wschodnioafrykańskiej Malawi. To dawna kolonia brytyjska, gdzie rasizm i segregacja rasowa odcisnęły ogromne piętno. Dla młodej wokalistki świat otworzył się dopiero, gdy w wieku czternastu lat wyjechała do Londynu. Wtedy odkryła dla siebie wielkie gwiazdy jazzowej wokalistyki: Billie Holiday, Sarah Vaughan, Ellę Fitzgerald i Ninę Simone. Piosenki-hymny „Strange Fruit” czy ”Young, Gifted and Black” stały się dla młodej wokalistki artystycznym i mentalnym przełomem. Wraz z edukacją pochłonął ją także londyński świata muzyki. O skali jej talentu świadczą autorskie albumy, które zrealizowała wtedy z francuskim pianistą i kompozytorem Andre Manoukianem („Yellow Daffodils”, „Echoes of Dreams” i „Young Bones”). W 2010 roku egzotyczna wokalistka poznała szwajcarskiego producenta Borisa Blanka, który w ramach słynnego duetu Yello, wraz z Dieterem Meyerem odnosił wielkie sukcesy. Wraz z doświadczonym i modnym producentem przygotowała w 2012 roku album „Black Orchid” – hołd dla Niny Simone. Płyta stała się sensacją i zdobyła prestiżową nagrodę ECHO Jazz Prize. W 2014 roku Boris Blank wyprodukował kolejny zestaw piosenek dla Malii, potęgując albumem „Convergence” jej kolejny sukces. Także album „Black Orchid”, jaki Malia nagrała z jazzowymi balladami i standardami Niny Simone był – w swej pozamuzycznej naturze – bardzo mocno osadzony w życiowej filozofii i życiu obu wokalistek. Powrotem do tradycji i nawiązania do afrykańskich skojarzeń był album „Malawi Blues/Njira” – przemyślane, subtelne i melancholijne bluesowe kompozycje wokalistki.
„One Grass Skirt To London” to 8200-kilometrowa podróż z Malawi do Londynu. To dla wokalistki nie tylko podróż geograficzna i czasowa, ale także muzyczna metamorfoza. Teraz niezwykle osobista i sentymentalna, bowiem kilkanaście starannie dobranych kompozycji-piosenek ujmują ważne, życiowe wspomnienia. Malia opowiada o kluczowych momentach swojego życia, intensywnych emocjach, intymnych objawieniach zebranych w półmroku kin w rodzinnym Blantyre w afrykańskim Malawi, w Putney w południowym Londynie lub przed rodzinnym telewizorem. Poprzez muzykę filmową składa wzruszający hołd swojemu ojcu w utworze „When I’m Cleaning Windows”, stworzonym przez George’a Formby’ego do filmu „Keep Your Seat Please” z 1936 roku. Prawie wszystkie piosenki pochodzą ze ścieżek dźwiękowych do filmów: od „Everybody’s Talkin’” (Midnight Cowboy) i „Take My Breath Away” (Top Gun) po „Pure Imagination” (Charlie and the Chocolate Factory) i „Here On My Own” (Fame) a nawet presley’owski „Love Me Tender„. Wszystkie z nich posiadają wyjątkową moc wywoływania emocji poprzez muzykę, która ukształtowała tożsamość egzotycznej wokalistki, pomogła przezwyciężyć próby i rozkwitnąć się jako charyzmatycznej artystce. „„Za każdą z tych piosenek kryje się albo wspomnienie, albo osobiste doświadczenie, albo uczucie bycia w stanie przekazać część siebie – wyjaśnia genezę albumu Malia. Jestem świadoma, że ten album obejmuje różne gatunki. Ale jeśli ma przekazać pewien obraz mnie, to jest to obraz miłośnika muzyki w najszerszym tego słowa znaczeniu. Kiedy muzyka mnie dotyka, porusza, nie ma dla mnie znaczenia, czy należy do jednego czy drugiego gatunku”. Nic więc dziwnego, że w głosie Malii, czasami nawet w tej samej piosence, słychać małą dziewczynkę, nastolatkę, kobietę, a także, jakby poprzez fascynujący akt wokalnej transmigracji, duszę tych, których już z nami nie ma. Sesję wokalistka zrealizowała z trio pianisty Alexandre Saady, basisty Jean-Daniela Botty i perkusisty Laurenta Sérièsa, z którymi Malia współpracowała od czasów „Black Orchid”. Wszyscy oni pomogli jej uczynić ten album jednym z najbardziej osobistych w jej imponującej dyskografii.