Duński trębacz Allan Botschinsky to muzyk o wszechstronnym wykształceniu oraz wspaniałej rodzinnej tradycji (ojciec grał na fagocie klasycznym oraz pianinie). Pierwsze lekcje gry na trąbce pobierał (w wieku lat 11) u prywatnych nauczycieli, by jako czternastolatek podjąć naukę w prestiżowym Royal Danish Conservatory. Jako student współpracował z różnymi ( jazz, muzyka klasyczna) lokalnymi zespołami a w latach 1956-59 był trębaczem w big bandzie Ingebora Glindemana. Autorskie projekty zaczął ( w 1960 roku) realizować wraz autorskim Jazz Quintetem oraz gościnnie w zespołach Benta Axena i Niels-Henninga Ørsteda Pedersena (1959-63).Znaczną popularność oraz uznanie zdobył koncertując i realizując nagrania z zespołami Oscara Pettiforda, Stana Getza, Dextera Gordona, Bena Webstera, Sahiba Shihabema, Lee Konitza i Kenny’ego Dorhama. Uwieńczeniem tych lat był laur ( w 1963 roku) Muzyka Roku nadany mu przez duńską krytykę jazzową oraz stypendium w nowojorskiej Manhattan School of Music.
Na początku lat sześćdziesiątych powrócił do koncepcja grania w orkiestrach jazzowych ( np. wraz z Danish Radio Jazz Group -w latach 1963-65 oraz Danish Radio Big Band w latach 1964-82). W 1966 roku podjął współpracę z Peter Herbolzheimer’s Rhythm Combination and Brass stając się w tej nobliwej i nowoczesnej orkiestrze jazzowej głównym solistą. Nagrywał także z polskimi muyzkami ( m.on. z Krzysztofem Komedą i Janem Ptaszynem Wróblewskim), był gościem festiwali Jazz Jamboree. Jego rozległa dyskografia obejmuje m.in. takie albumy jak “Bandfire”, “Axen”, “Short Story”, “More Than You Know”, “Strings & Things”, “Montreux-Live’ 1969”, “Big Band Be Bop”, “Music For Swinging Dancers”, “Concersations” , “Tribute To Charlie”, “First Brass”,“ Montmarte Blues”, “European Jazz Ensemble”, “The Night”, “ Duologe”, “ Scandinavian Days”, “ I’ve Got Another Rhythm”, “Joe Haider Jazz Orchestra”.
Allan Botschinsky, choć skrywający swój talent zazwyczaj w grupach innych jazzmanów, jest jednym z ciekawszych improwizatorów; jest także biegłym muzykiem melodycznym, w którego grze widoczne są zarówno elementy lirycznego swingu, standardów bebopu jak i nowoczesnej „szkoły Tristano-Konitza”.
