Weteran włoskiego i europejskiego jazzu, saksofonista Flavio Ambrosetti ( 8.10.1919-22.08.2012) to dyplomowany inżynier Politechniki w Zurychu, który poza muzyką pracował w wyuczonym zawodzie aż do przejścia na emeryturę w 1992 roku). To także jeden z pierwszych europejskich muyzyków, którzy z dużym zaangażowaniem i sukcesami grali nowoczesny be-bop. Muzyki uczył się (na pianinie) u prywatnych nauczycieli oraz w szkole muzycznej w Lugano. Olśniony i zafascynowany koncertem Colemana Hawkinsa zainteresował się saksofonem jazzowym. W Szwajcarii ( w późnych latach trzydziestych) grał już z wieloma szwajcarskimi grupami a w 1949 roku pojawił się z grupą Hazy’ego Osterwalda na festiwalu jazzowym w Paryżu. Z własnym kwintetem zagrał wiele koncertów, także na festiwalach we Włoszech i innych krajach Europy. W połowie lat sześćdziesiątych grupa Flavio Ambrosetti’ego posiadała wspaniały skład: trębacz Franco Ambrosetti ( syn Flavio), George Gruntz i Daniel Humair. Muzycy ci na długie lata stanowili podstawowy skład zespołów i różnych mutacji grup Ambrosetti’ego. Sporo koncertowali ( np. wielka, europejska trasa koncertowa w 1972 z koncertami na Jazz Jamboree), nagrywali pracując z takimi twórcami jazzu jak Dexter Gordon, Phil Woods, Woody Shaw. Flavio Ambrosetti weteran nowoczesnego, europejskiego jazzu brał udział w najważniejszych festiwalach jazzowych (Lugano 1962, Praga ’66, Monterey Jazz Festival, Pori’67, Ljubljana’70, Bologna’73); zasłynął także jako kompozytor wielkich standardów („Gentilino Serenade”, „Looking Forward”, „Our Suite Dig”, „Age of Prominence”, „El Comendador”). Jego autorski album „Alpine Power Plant” nagrodzono laurem najlepszego nagrania jazzowego we Włoszech w 1973 roku a okolicznośćiowy „ Jazz All Stars / Anniversary” pokazał elitę światowego jazzu, która przez dekady nagrywała i koncertował z wybitnym, włoskim muzykiem .
