Stan Kenton (15.12.1911-25.08.1979) – wybitny innowator progresywnego, nowoczesnego jazzu. Zaczynał od grania w różnych zespołach, głównie Zachodniego Wybrzeża, w tym z Everettem Hoaglandem i Vido Musso. W 1941 roku zdecydował się założyć własny big-band. Był mocno uzależniony w swych koncepcjach od komercyjnych oczekiwań sieci sal tanecznych tamtych lat. Jego orkiestra nosząca nazwę Artistry In Rhythm, odznaczała się potężną sekcją blachy, zaś muzyka – fantazyjnym prowadzeniem głosów saksofonów, odbiegającym od sposobu aranżacji co bardziej ortodoksyjnych konkurentów. Big-band Kentona zdobył sobie godne uwagi uznanie wśród młodszej części publiczności, której odpowiadała muzyka głośna i szorstka. Do końca lat 40-tych popularność muzyki Kentona szybko rosła, w oczywisty sposób dowodząc niewrażliwości na zmienne koleje losu innych big-bandów. Przez orkiestrę przewinęło się wielu młodych, zdolnych muzyków, jak Buddy Childers, Art Pepper, Kai Winding, Shelly Manne, Bob Cooper i Laurindo Almeida. Grali oni głównie skomplikowane aranżacje Kentona, Gene’a Rolanda i Pete’a Rugolo. Wokalistkami orkiestry były ówczesne divy jazzowej wokalistyki : Anita O’Day, June Christy i Chris Connor.
W latach 50-tych Stan Kenton przedstawił nową, 43-osobową orkiestrę, tym razem nazwaną Innovations In Modern Music. Jako soliści zarówno grali Art Pepper i Shelly Manne, jak też nowi muzycy: Maynard Ferguson i Bud Shank. Złożone, stylizowane na pseudo-klasykę aranżacje pisane m.in. przez Boba Graettingera okazały się mniej ekscytujące niż produkcje orkiestry z okresy Artistry In Rhythm. Dopiero trasa po Europie w 1953 roku potwierdziła międzynarodową reputację Kentona i zachwyt dla jego nowoczesnej orkiestry.