Chico Freeman zaczynał naukę gry na trąbce, ale podczas studiów na uniwersytecie przerzucił się na saksofon tenorowy, na którym grał także jego ojciec, Von Freeman. Po studiach (wydział pedagogiki muzycznej), Freeman grywał w zespołach rhythm and bluesowych; później całkowicie zmienił zainteresowania: przystał do Association for Advancement of Creative Musicians (AACM) i współpracował m.in. z szefem stowarzyszenia, Muhalem Richardem Abramsem. Od połowy do końca lat 70–tych kontynuował studia, występując jednocześnie z takimi znakomitościami, jak Elvin Jones, Sun Ra i Don Pullen. W początkach lat 80–tych nagrał z ojcem dwa albumy „Fathers And Sons” oraz „Freeman And Freeman”. Koncertował jako lider własnej grupy oraz z Wyntonem Marsalisem, Cecilem McBee, Jackiem DeJohnette’em. W stylu Freemana interesująco splata się tradycja post–coltrane’owska z charakterystycznymi dla niej długimi, rozpędzonymi frazami, z chropawością i surową ekspresją rhythm and bluesa. Pochodząca z 1979 roku płyta „Spirit Sensitive” należy do najlepszego zbioru ballad nagranych przez współczesnego tenorzystę. W końcu lat 80–tych Chico Freeman większość czasu poświęcał na występy ze swoim zespołem fusion Brainstorm. Jest także członkiem (obok m.in. Lestra Bowiego, Don Moye, Kirka Lightseya, Arthura Blythe’a) grupy The Leaders kultywujacej tradycję black jazzu AACM.

Dionizy Piątkowski