Skład zespołu
Patricia Barber – vocal, piano
Patrick Mulcahy – bass
Nate Friedman – drums
Było to, za co kochamy jazz oraz to, co sprawia, że pozostaje on dla niektórych nieodkrytą materią. Nawet interpretacje jazzowych klasyków jak np. „Caravan”, czy „When wish upon a star” były tak intrygujące, co niedopowiedziane. Wokalny kunszt, osobista charyzma, barwa głosu dotykająca tajemnicy, kompozytorska wizja, idea wirtuozerii pianistycznej – takimi nutami stworzył nonkonformistyczny klimat recital artystki, która – przypomnijmy, w poznańskiej auli wystąpiła ostatnio blisko 21 lat temu. Patricia zagrała na wskroś prawdziwie – i nie tylko z tego względu, że grała na boso. Udało jej się subtelnie obnażyć duszę swoją i fortepianu.
Nazywana ze względu na swoją dbałość o jakość dźwięku „Królową odsłuchów”, pianistka i wokalistka zagrała razem ze swym Chicago Trio, które współtworzą kontrabasista Patrick Mulcahy oraz perkusista Jon Deitemyer. Przypomniała głównie utwory ze swej płyty „Smash”, ale było też miejsce na standardy i jej własne starsze utwory. Zgodnie z „poznańską tradycją” w pewnym momencie artystka wystąpiła boso.
Czym tak naprawdę jest nowoczesny jazz, dobitnie pokazał niedzielny wieczór z Patricią Barber. Chicagowska pianistka i wokalistka zaprezentowała swój najnowszy, dwunasty w dorobku album „Smash”. W wersji koncertowej, przedstawiony drewnianymi dźwiękami fortepianu, ekstatycznymi solówkami kontrabasu i złowrogim pomrukiem bębnów, raz po raz rozrywającym ciszę pomiędzy jednym uderzeniem w klawisze a drugim, pomiędzy balladowym, smooth jazzowym początkiem a funkowym epilogiem. To czarująca, niebanalna, a jednocześnie nieprzekombinowana płyta, która dla audiofilów może być prawdziwym fetyszem, zaś dla publiczności wiosennej Ery Jazzu tylko kolejnym dowodem na to, że diamenty szlifowane w przestrzeniach nagraniowego studia swój prawdziwy blask odsłaniają dopiero na koncertach.
Galeria z koncertu
PATRICIA BARBER – Chicago Trio
Amerykańska pianistka i wokalistka Patricia Barber cieszy się w Polsce ogromną popularnością oraz sporym uznaniem. Pojawia się na europejskich estradach okazjonalnie, konsekwentnie budując swoją artystyczna reputację głownie w USA. Od 1994 roku jest rezydentką najsłynniejszego chicagowskiego klubu Green Mill a jej poniedziałkowe koncerty od ponad dwóch dekad ściągają komplet publiczności. Po raz pierwszy w Polsce zaprezentowała się w poznańskiej aul UAM w 1996 roku wzbudzając ogromny zachwyt dla swojej sztuki i artystycznej charyzmy. Jej koncerty w ramach Ery Jazzu w 2001 roku określono sensacyjnymi wydarzeniami artystycznymi i także w aureoli gwiazdy Patricia Barber postrzegana jest na wszystkich estradach świata. Uznawana jest za najciekawszą pianistkę i wokalistkę jazzowego pokolenia i najczęściej porównywana jest z Dianą Krall. Jest przy tym zdecydowanie mniej komercyjna i niezwykle mocno osadzona w jazzowej tradycji.
Patricia Barber wychowała się w rodzinie o muzycznych tradycjach: ojciec Floyd „Shim” Barber był popularnym saksofonistą i muzykiem orkiestry Glenna Millera. To zapobiegliwość ojca spowodowała, że Patricia równorzędnie kontynuowała naukę muzyki oraz zdobywała uniwersyteckie dyplomy (psychologia). W 1984 roku młoda, gruntownie wykształcona pianistka powraca do rodzinnego Chicago, by grać w klubowym zespole Gold Star Sardine Bar. Grając przez pięć wieczorów w tygodniu zdobywa reputację doskonałej pianistki i ciekawej wokalistki; staje się popularną artystka jazzu w Chicago. Sukces odnosi dopiero w 1988 roku przedstawiając autorskie trio w czasie Chicago Jazz Festival, by rok później objawić się swoją muzyką na słynnym North Sea Jazz Festival w Hadze (1989). W tym samym roku Patricia Barber wydaje swój pierwszy album „Split” ,wydawnictwo dzisiaj praktycznie niedostępne w sprzedaży i poszukiwane przez kolekcjonerów jazzu.
Artystka zdobywając kolejne wyróżnienia dopiero w 1992 roku debiutuje autorskim albumem „A Distortion Of Love”. Rekomendujące recenzje w prestiżowych magazynach jazzowych umiejscawiają muzykę P. Barber wśród elity młodego, amerykańskiego jazzu. Pianistkę i wokalistkę określa się „najciekawszym debiutem amerykańskich klubów oraz europejskich festiwali” a krytycy prestiżowego magazynu Down Beat przez wiele sezonów wyróżniają artystkę (m.in. w prestiżowych plebiscytach Critics Poll) laurami najznamienitszego talentu wokalnego. Wraz z wydaniem kolejnej płyty „Cafe Blue” pozycja młodej artystki staje się niepodważalna: nagrania prezentowane są w wielu (nie tylko jazzowych) stacjach radiowych Ameryki, magazyn Down Beat honoruje artystkę kolejnymi nagrodami („najlepsza wokalistka –debiutantka jazzu”), zaś w ankiecie magazynu CD Review album „Cafe Blue” włączono do dziesiątki najwybitniejszych nagrań wokalnego jazzu. Od 1994 roku Patricia Barber (solo lub z autorskim trio) koncertuje każdego tygodnia w legendarnym (założonym przez Al Capone’a) chicagowskim Green Mill Club. Takie wyróżnienie staje się oczywistą nominacją do elity amerykańskiego jazzu.
Kolejne albumy („Modern Cool”, „Companion”, „Nightclub”, „Verse”) potwierdzają klasę pianistki, wokalistki i kompozytorki. Koncerty stają się ciekawymi, przemyślanymi recitalami a zespoły Patricii Barber (głównie trio lub kwartety) atrakcją festiwali i prestiżowych sal Ameryki i Europy. To właśnie w Europie realizuje w 2004 roku swoją pierwszą płytę koncertową „Live: A Forthnight in France” będącą zapisem koncertów w trzech francuskich klubach: w paryskim La Cigale, L’Arsenal w Metz oraz La Coursive w La Rochelle. Bestsellerowy album wydany zostaje także jako zapis DVD i stanowi doskonały dokument szczególnej atmosfery, jaki artystka swoją muzyką i charyzmą wprowadza na estradzie. Jak zwykle album zawiera ciekawe własne kompozycje, standardy a nawet piosnkę „Norwegian Wood” z repertuaru The Beatles.
W przebogatej dyskografii Patricii Barber jest także album ” Mythologies” nagrany z gościnnym udziałem polskiej wokalistki jazzowej, Grażyny Auguścik. To niezwykle ciekawy zestaw kompozycji opartych na „Metamorfozach” Owidiusza. Równie ciekawy jest album „Patricia Barber Remixed” gdzie najbardziej znane kompozycje pianistki i wokalistki (z czasów, kiedy związana była z wytwórnią Premonition) trafiły w ręce nowojorskiego punkowego gitarzysty Glenna Stella. Bezkompromisowy muzyk, nieskrępowany konwenansami odnowił dziesięć utworów chicagowskiej artystki, m.in. „Inch Worm”, „Dansons La Gigue”, „A Taste of Honey” czy „Ode To Billy Joe”. Powstało zderzenie punkowej wyobraźni z magnetyczną oryginalnością muzyki Patricii Barber. Najnowszy projekt „Smash” pianistka zrealizowała dla prestiżowej Concord Records, dołączając do elity dzisiejszego, amerykańskiego jazzu. Wybitna amerykańska artystka prezentuje się w potrójnej roli pianistki, wokalistki i kompozytorki. Jazz najwyższej próby, świetnie zaaranżowany i fenomenalnie nagrany przez Jima Andersona, znakomitego inżyniera dźwięku, który rozpoczął współpracę z Barber w 1994 roku od „Cafe Blue” – albumu będącego fonograficznym arcydziełem. Po tym nagraniu, Patricię Barber okrzyknięto „Królową Odsłuchów” honorując jej nieskazitelną dbałość o jakość muzyki i dźwięku.
Patricia Barber realizuje swoje albumy gównie w oparciu o własne, utrzymane w klimacie dobrego, spokojnego, przemyślanego jazzu kompozycje. Szuka w nich odniesień do jazzowej, swingowej tradycji, do poszanowanie swingu i melodyki nowoczesnej pianistyki. Sporo w jej muzyce melancholii, jazzowej liryki oraz niezwykłej subtelności. Koncerty stają się zatem nie tylko rodzajem autorskiej prezentacji oraz kunsztu kompozytorskiego, wirtuozerii pianistycznej i ciekawej wokalistyki, ale przede wszystkim budowaniem artystycznego, nonkonformistycznego nastroju. Lata 90-te należą do jazzowo-bluesowej Cassandry Wilson, klasycznie jazzowej Diana Krall i charyzmatycznej Patricii Barber To artystka z Chicago jest jedną z ikon jazzowej wokalistyki: jej znakomite teksty, będące często celnym komentarzem do współczesności są dowodem, że muzyka jazzowa to nie tylko rozrywka, to nadal poważna sztuka zaangażowana.
Wybrana dyskografia
Split (1989), A Distortion Of Love (1992), Café Blue (1994), Modern Cool (1998), Companion (1999), Night Club (2000), Verse (2002), Live: A Fortnight In France (2004), Mythologies (2006), The Premonition Years Box Set (2007), The Cole Porter Mix (2008), Smash (2013), Trio (2016)
