Chick Corea jest niewątpliwie wielką gwiazdą jazzu, muzykiem obdarzonym wielką charyzmą i talentem. W ciągu ostatnich czterdziestu lat wielokrotnie zmieniał swe muzyczne oblicza: był awangardzistą, lansował fusion jazz, był przedstawicielem klasycznego modern jazzu, wykonawcą standardów, także muzykiem klasycznym. Solowe nagrania i duety z Bobby McFerrinem, Herbie Hancockiem, Gary Burtonem, zespoły Return To Forever, Griffith Park Collection, Akoustic oraz Elektric Band, awangardowe trio Circle, muzyka klasyczna i jazz. W jego muzyce miesza się pierwiastek wirtuozerski, skomplikowane fragmenty muzyki komponowanej oraz szalonych improwizacji z porywającymi solami i różnorodną stylistyką. Jeśli do tego dodać jego naturalna fascynację brzmieniami latynoskimi, zauroczenie solowymi poszukiwaniami – jawi się obraz wspaniałego artysty oraz wielkiego innowatora dzisiejszego jazzu. Muzyczne fascynacje i doświadczenia budował w zespołach Mongo Santamaria, Blue Mitchella, Herbie Manna, Stana Getza by – w 1966 roku– nagrać, wraz Wayne Shorterem i Joe Hendersonem, swój pierwszy autorski album ” Tones For Joan’s Bones „. Kilka miesięcy później Miles Davis angażuję pianistę do nagrań swoich albumów „Filles De Kilimanjaro”, „In A Silent Way” oraz przełomowego dla jazzu „Bitches Brew”. Pierwsze samodzielne nagrania Corei stanowią jedne z ciekawszych pianistycznych sesji końca lat 60–tych. Eksperymenty te poszły wkrótce w kierunku awangardowego trio Corea / Braxton / Holland oraz improwizowanych nagrań solowych.W 1972 roku Corea założył Return to Forever, formację popadającą w nastrój fusion – jazzu, melodyjności i przebojowości nowej, jazzowej ery. Debiutancki album zespołu promował nie tylko wielki standard „La Fiesta”, ale wnosił także do jazzu sporą porcję popularnych, jazz–rockowych, latynoskich rytmów. Nieoczekiwaną zmianą okazała się koncepcja tworzenia muzyki wokół stylistyki zaproponowanej przez monachijską wytwórnię ECM Records. Powstały ciekawe nagrania z Anthonym Braxtonem, Gary Burtonem („Crystal Silence”) ale i cała seria płyt, gdzie konwencjonalne jazzowe pasaże podporządkowane zostały specyficznej konwencji oraz subtelnej improwizacji. Koncepcję takiej właśnie muzyki rozwinie Corea w fortepianowych duetach z Herbie Hancockiem i Friedrichem Guldą oraz w solowych, autorskich projektach. Pianista zacznie czerpać także z tradycji wielkiej klasyki, by w 1982 roku powrócić do koncepcji muzyki w standardowym, jazzowym trio. Inną metamorfozą w muzyce Corei stanie się Electric Band oraz Akoustic Band zespół wyraźnie nawiązujący do retoryki Return to Forever, ale upatrujący także inspiracji w synorystycznej tradycji jazzu. Niezwykle rozległa skala muzycznych zainteresowań Corei sprawia, że artysta ten czuje się całkowicie swobodnie w różnych obszarach muzyki. Przez lata nieustannie tworzy swój własny, jazzowy wizerunek, cechujący się raz fascynacjami fusion i elektronicznym rockiem, raz rytmami latynoskimi i muzyką klasyczną, raz jeszcze stricto jazzowym trio lub solowymi recitalami. Tak rozległe zainteresowania wynikają głównie z kreatywności artysty, dla którego w równym stopniu inspiracją jest twórczość Bela Bartoka, Amadeusa Mozarta, Ludwiga van Beethovena, jak i Milesa Davisa, Billa Evansa, Bud Powella czy Charliego Parkera.

Dionizy Piątkowski