Amerykański gitarzysta Joe Beck kojarzy się najczęściej z muzyką jazz-rockową, ale muzyk dość mocno związany jest także z modern- jazzem. Wychowany w rodzinie o tradycjach muzycznych (matka, brat, siostra są muzykami –amatorami). Początkowo uczył się gry na pianinie ( pod bacznym okiem matki) by, jako gitarzysta, już w latach 60-tych pojawić się w zespołach Paula Wintera (1964), Charlesa Lloyda (1964), Dona Payne’a (1964-65), Gary’ego McFarlanda (1964-66). Koncertował i nagrywał ( w 1965 roku) wraz z Tony’m Bennettem i Astrud Gillberto, pojawiał się w zespołach Mike’a Mainieri’ego (1966) i Chico Hamiltona (1966), towarzyszył w nagraniach i koncertach Peggy Lee (1966-69), Jeremy Steigowi (1968-69), Joe Farrellowi (1971-73),Larry’emu Coryellowi (1976). Choć rozchwytywany przez największych i najpopularniejszych twórców jazzu ( np. w latach 1967-70 grał w zespołach Gila Evansa; w 1967 w grupach Kaia Windinga i Chico Hamiltona ) to własne, autorskie zespoły lansował dopiero od 1974 prezentując przede wszystkim elektryczne brzmienie jazzu. Nie zarzucając własnych koncepcji grywał w latach 70-tych także w grupach Jacka McDuffa (1970), Gato Barbieri’ego (1971), Gene’a Ammonsa (1972), orkiestrach Woody’ego Hermana, Buddy’ego Richa, Maynarda Fergusona, zespołach Idrisa Muhammada, Gerry’ego Niewooda, Davida Sandborna .Zrealizował także ciekawe nagrania w dueteach z Attilą Zollerem, Michaelem Breckerem, Redem Mitchellem oraz z Ali Ryersonem.Jazzowa dyskografia Joe Becka jest zatem także imponująca i obejmuje m.in. Penny Lane & Time”- z Kai’em Winding’em, “Big Stuff” oraz „Blue In Orbit”- –z Gilem Evansem, „ Canned Funk”-z Joe Farrellem), „Beck !”, „ Beck & Sandborn”, „Modern Mand”, „Alto”, „Happy-Jam’79”-z Atillą Zollerem, „ Empathy”- z Redem Mitchellem, „ Friends”, „Share My Dream”,,” Back To Beck”, „Mostly Blues”.
