Francuski multinistrumentalista Richard Galliano należy do grona najwybitniejszych europejskich twórców, dla których jazz, muzyka klasyczna, przeboje muzyki rozrywkowej i etnicznej stanowią jednakowe i ważne źródła inspiracji. Może właśnie dlatego twórczość R.Galliano tak trudno sklasyfikować. Jedno jest niepodważalne: Richard Galliano jest wybitnym akordeonistą oraz niedoścignionym interpretatorem muzyki Astora Piazzolli. To dla muzyki R.Galliano krytycy i słuchacze rozkochali się w nowym, charakterystycznym brzmieniu określanym odtąd jako „new tango musette”. Richard Galliano jest gruntownie wykształconym muzycznie instrumentalistą. Już jako 12-letni akordeonista wygrał prestiżowy, międzynarodowy konkurs w Cannes, by natychmiast stać się wirtuozem, o którego względy zabiegać poczęły prestiżowe estrady i akademie muzyczne. Pojawiał się na paryskich recitalach Juliette Greco, Yves Montanda i Claude Nougaro, ale coraz częściej koncertował także z jazzmanami: trębaczem Chet Bakerem, gitarzystą Philippe’m Catherine oraz basistą Ron Carterem. Zauroczony jazzem porzucał często akordeon improwizując na pianinie, organach a nawet gitarze. Przełomowym momentem w muzyce i karierze francuskiego akordeonisty były koncerty z argentyńskim kompozytorem i bandeonistą Astorem Piazzollą. To właśnie genialny Latynos nauczył Richarda Galliano innego traktowania rytmu, harmonii oraz melodii. Muzyka A.Piazzolli, owe melodyjne, folkowo-jazzowe „nuevo tango” stało się dla Galliano ważną inspiracją. Jego „tango musette” zaczęło łączyć jazzową improwizację Jarretta, Parkera i Coltrane’a z impresjami Ravela i Debussy’ego.

W 1982 roku Richard Galliano otrzymał „Django Reinhardt Prix”, jedno z najważniejszych wyróżnień francuskiej Academie du Jazz. Wcześniej laureatami tej nagrody zostali m.in. pianista Michel Petrucciani oraz skrzypek Stephane Grappelli. W europejskich oraz amerykańskich ankietach krytyków Richard Galliano uchodzi za najwybitniejszego interpretatora muzyki Astora Piazzolli. Koncertuje zarówno w prestiżowych salach Europy, filharmoniach, ale także w… klubach jazzowych. To właśnie nagrania „jazzujacego tango” przyniosły R.Galliano największym sukces i uznanie. Wśród autorskich płyt, które zyskały wspaniałe i rekomendujące recenzje znalazły się albumy zrealizowane wspólnie z Tootsem Thielemansem („Laurita”), z wirtuozami sytnezatorów: Herbiem Hancockiem i Joe Zawinulem, operowy projekt z Enrico Ravą („L’Opera Va”), koncerty z Michelem Petruccianim i Stephane Grappellim oraz album „New York Tango” zrealizowany z gitarzystą Birellim Lagrene. Najnowszy album „ Tribute to Nino Rota” zrealizowany dla prestiżowej oficyny Deutsche Grammophon jest najlepszą wizytówka kreatywności Richarda Galliano. Nostalgiczne, romantyczne kompozycje Nino Roty (gł. do filmów Federico Felliniego) stają się w wykonaniu francuskiego akordeonisty jazzującymi standardami oraz swingującymi perełkami wyszukanych, improwizowanych brzmień.

Dionizy Piątkowski