Wśród wiosennych nowości oficyny DUX Recordings przeważają pozycje z klasycznym repertuarem oraz mistrzowskimi interpretacjami. Wspaniały zestaw przynosi album „Bacewicz /Tansman / Penderecki” w interpretacji skrzypaczki Karoliny Piątkowskiej-Nowickiej oraz pianistki Bogny Czerwińskiem-Szymula. Cenione instrumentalistki i kameralistki prezentują trzy utwory, które łączy obsada na skrzypce i fortepian. Prezentowane na płycie kompozycje wyrastają ze wspólnego korzenia: ich autorzy – Grażyna Bacewicz, Aleksander Tansman i Krzysztof Penderecki – należą do najwybitniejszych polskich twórców XX wieku. Łączy je także cykliczne kształtowanie dzieła, choć podejście każdego z kompozytorów do tej cykliczności jest odmienne. Niezwykle zróżnicowana pod względem emocjonalnym „IV Sonata na skrzypce i fortepian” Bacewicz zdradza cechy neoromantyczne, neoklasyczna „ Fantazja na skrzypce i fortepian” Tansmana zachwyca dbałością o barwę brzmienia, zaś monumentalna „II Sonata na skrzypce i fortepian” Pendereckiego intryguje językiem muzycznym, który oparty na skali dwunastotonowej traktuje ją w sposób melodyczno-harmoniczny.
„Fryderyk Chopin- Transpriptions for Cello & Pianio” to zestaw, w którym wykonawcy, należący przecież do najwybitniejszych w Polsce interpretatorów muzyki romantycznej (Janusz Olejniczak, Tomasz Strahl) mieli artystyczną potrzebę dania słuchaczowi możliwości obcowania z muzyką wokalną Chopina, ale w ujęciu instrumentalnym. Wykorzystując ulubione ( obok fortepianu), medium kompozytora czyli wiolonczelę proponując nastrój i brzmienie bliskie zamysłowi kompozytora, ale także proponując własne. Pierwsze transkrypcje tematów Fryderyka Chopina opublikował w 1830 roku Antoni Orłowski. Od tego czasu powstało blisko siedem tysięcy różnych transkrypcji dzieł Chopina i wciąż przybywają nowe. Dzieje się tak dlatego, gdyż sam Chopin inspiruje, podpowiada, wielu muzyków wręcz niejako zmuszając do własnych opracowań, przeróbek i transkrypcji.
„ Polish Chamber Works ” to zestaw prezentujący „Kwartet Fortepianowy”, którego kompozytorem jest Józef Elsner. Wychowany w kulturze niemieckiej Opolanin z Grodkowa, będąc już dojrzałym muzykiem, stał się jedną z najciekawszych postaci polskiej muzyki XIX wieku. Znany nie tylko z tego, że wychował całą grupę polskich kompozytorów, z Chopinem na czele, ale także jako animator kultury, a nawet działacz polityczny. Podobną drogę auto-polonizacji przebył pochodzący również z Opolszczyzny, młodszy od Elsnera o całe pokolenie, miłośnik i wykonawca muzyki Chopina, Emanuel Kania, którego „Trio Fortepianowe” brawurowo interpretuje grupa doborowych kameralistów związanych także z Opolem ( Ewa Andruszkiewicz– skrzypce, Dariusz Wołczyk– altówka, Mirosław Makowski-wiolonczela, Rafał Łuszczewski-fortepian).
“ Sonatas for Cello and Piano ” prezentowane przez koreańską wiolonczelistkę Joo Yeon Choi oraz polskiego pianistę Marka Szlezera. Między liryzmem i nieokiełznaną witalnością zawieszona jest muzyczna materia “Sonatas for Cello and Piano”. Ludwig Van Beethoven – klasyczny punkt odniesienia kompozytorów wszystkich późniejszych pokoleń w tym oczywiście Dymitra Szostakowicza – szczególnie w okresie, gdy pisał swą „Sonatę na wiolonczelę z fortepianem „– jeden z pierwszych, którzy wiolonczelę potraktowali jak pełnoprawny, koncertujący instrument. Przykładem najpełniejszym jest zawarta na płycie sonata z 1815 roku. Jeajoon Ryu, koreański kompozytor, znakomicie poruszający się w realiach kultury europejskiej, kształcony m.in. w Krakowie, pod okiem Krzysztofa Pendereckiego, liryczne i witalne przestrzenie swej kompozycji kształtuje w silnym nawiązaniu do tradycji romantyzmu. Blisko tej muzyce do Debussy`ego, czy Francka, ale widać też, co zrozumiałe, wyraźne a oryginalne nawiązania do wiedeńskich początków muzyki tej epoki.
Maria Korecka-Soszkowska, znakomita pianistka i doświadczony pedagog, prezentuje swą wizję cyklu „Preludiów” z opusu 28 – jednego z najbardziej charakterystycznych dzieł Fryderyka Chopina. Ten genialny cykl dopracowany i dokończony w czasie zimowego (1838/39) pobytu Chopina na Majorce, nosi w sobie wiele z ciężkiej atmosfery tamtych dni, pogłębionej chorobą kompozytora i zmiennymi kaprysami aury. Zamykający płytę „Grande Polonaise Brillante” z „Andante Spianato” to ukończony w 1836 utwór o zupełnie innym charakterze – pełen wirtuozerii, skomponowany jeszcze w romantycznym stylu Brillant, charakterystycznym dla warszawskiego – młodzieńczego okresu twórczości Chopina.
„ Diabelli Variations / Suite per pianoforte” to druga płyta Won-Sook Hur, wykształconej w Seulu i Wiedniu pianistki, należącej dziś do grupy najbardziej znanych koreańskich muzyków. Monumentalny cykl beethovenowskich wiariacji na temat walca Antona Diabellego jest jednym z najciekawszych klasycznych wyzwań pianistycznych. Na wskroś poprawne, a przecież nie pozbawione dalekowschodniej świeżości, spojrzenie na to dzieło niesie w sobie coś odkrywczego. „ Suite per pianoforte” Jeajoona Ryu – młodego koreańskiego kompozytora, który jako swego mistrza wybrał Krzysztofa Pendereckiego, jest nie tylko swoistym hołdem złożonym Beethovenowi, rzuca też dodatkowe światło na interpretację Beethovenowskich wariacji w wykonaniu koreańskiej pianistki.
„ Beethoven” to oryginalny repertuar recitali proponowany przez Joannę Trzeciak – zamieszkałej w Belgii polskiej pianistki, wykształconej w Krakowie, Warszawie i Moskwie. Konfrontacje, kontrasty, koncepty. Poświęcona Ludwigowi Van Beethovenowi płyta zaskakuje pozorną jednorodnością repertuaru. A jednak zestawienie klasycyzujących wariacji i „Sonaty Patetycznej” z wybiegającą stylistycznie daleko „ Sonatą nr 30 E-dur op. 109 „ to swoista konfrontacja epok. Wirtuozowski charakter utworów, jak w każdym dobrym wykonaniu dzieł Beethovena, nie przesłania ładunku dobrze odmierzonych emocji, wprowadzając słuchacza w pełen metafizycznego piękna zmieniający się świat muzyczny Geniusza z Bonn.
„ Muzyka Mistrzów Francuskich” zagrana przez {oh!} Orkiestrę Historyczną – zespół pod dyrekcją Martyny Pastuszki specjalizujący się w wykonawstwie historycznym, zaprasza do świata francuskiej muzyki barokowej. W tej epoce życie polityczne i artystyczne nad Sekwaną koncentrowało się na oszałamiająco wystawnym wersalskim dworze Ludwika XIV. Król Słońce zgromadził wokół siebie znakomitą plejadę muzyków, którzy mieli dla niego tym większe znaczenie, że sam tańczył w wystawianych baletach, a spektakle pełniły funkcję nie tylko popularnej rozrywki, lecz również udramatyzowanej alegorii rządów. Spośród zaprezentowanych na płycie twórców tylko Michele Corrette nie był związany z królewskim dworem. Prócz niego nagranie obejmuje kompozycje takich znakomitości jak Jean Baptiste Lully, tancerz i wirtuoz skrzypiec, niezrównany gambista Marain Marais czy sławny organista François Couperin.
“ El Teatro Del Arpa The Harp´s Theatre” to album, który jest swoista podróżą z harfą i autorski projekt muzyczny znakomitej hiszpańskiej harfistki Sary Águeda, gdzie bardzo silnie zaznaczony został kontekst sceniczny muzyki, w formie nieco przewrotnej gry wyobraźni, która swoisty Teatr Harfy buduje wokół bardzo starannie poukładanych fragmentów różnych dzieł złotej epoki tego instrumentu. W połowie XVI wieku pojawiła się w Hiszpanii arpa de dos órdenes – harfa z krzyżowym naciągiem strun, by w stuleciu pomiędzy 1650 a 1750 rokiem stać się prawdziwie królewskim instrumentem na całym Półwyspie Iberyjskim. Wykorzystywana nie tylko w kościołach jako akompaniament liturgiczny, okazała się też niezastąpiona w muzyce świeckiej, zwłaszcza we wszystkich jej formach teatralnych.
Spośród pięciu kwartetów smyczkowych Szymona Laksa zachowały się tylko trzy, napisane po drugiej wojnie światowej. Ich autor, utalentowany skrzypek i kompozytora a jednocześnie płodny pisarz i tłumacz, cudem przeżył hitlerowską okupację. Jak sam przyznawał w Oświęcimiu uratowała go muzyka – podczas niemal trzyletniego pobytu w obozie zagłady pełnił funkcję kapelmistrza orkiestry męskiej. Dzięki czwórce młodych artystek z Messages Quartet ( Małgorzata Wasiucionek –skrzypce, Oriana Masternak- skrzypce, Maria Dutka – altówka i Beata Urbanek-Kalinowska- wiolonczela) możemy usłyszeć muzykę ocalonego z Zagłady Szymona Laksa. Trzy kwartety utrzymane są w stylu neoklasycznym lecz każdy posiada własną specyfikę: III nawiązuje do polskiej muzyki ludowej, V zabarwiony jest ekspresjonizmem a IV do …bluesa i jazzu !
