Najciekawszym debiutem europejskich festiwali była przed dwoma laty amerykańska wokalistka i pianistka Patricia Barber. Także krytycy prestiżowego „Down Beat” wyróżnili artystkę w kolejnych Critics Poll. Jej albumy („Cafe Blue” oraz „A Distortion Of Love”) potwierdziły zachwyt krytyków i publiczności. Dzisiaj Patricia Barber uznawana jest za najciekawszą pianistę młodego pokolenia. Patricia Barber to artystka o ugruntowanej pozycji na rynku jazzowym w Stanach, ale także niezwykle popularna i w Polsce. Najciekawszym debiutem amerykańskich klubów oraz europejskich festiwali była już w połowie lat dziewięćdziesiątych. Wraz z wydaniem płyty „Cafe Blue” pozycja młodej artystki staje się niepodważalna: nagrania prezentowane są w wielu (nie tylko jazzowych) stacjach radiowych. Ameryki, magazyn „Down Beat” honoruje ją kolejnymi nagrodami („najlepsza wokalistka -debiutantka jazzu”), zaś w ankiecie prestiżowego magazynu „CD Review” album włączono do dziesiątki najwybitniejszych nagrań jazzu wokalnego. Wychowała się w rodzinie o muzycznych tradycjach :ojciec Floyd „Shim” Barber był popularnym saksofonistą i muzykiem orkiestry Glenna Millera. Zasadniczo, to zapobiegliwość ojca spowodowała, że Patricia równorzędnie kontynuowała naukę muzyki, jak i zdobywała uniwersyteckie dyplomy (psychologia). W 1984 roku młoda pianistka powraca do rodzinnego Chicago podejmując prace w klubowym zespole Gold Star Sardine Bar. Grając przez pięć wieczorów w tygodniu sukcesywnie zdobywa reputację dobrej pianistki i ciekawej wokalistki; staje się popularną artystka jazzu w Chicago. Sukces odnosi dopiero w 1988 roku przedstawiając autorskie trio w czasie Chicago Jazz Festival, by rok później objawić się swoją muzyką na słynnym North Sea Jazz Festival w Hadze
