Herbie Hancock & Symphony Orchestra

20.05.2004 Warszawa – Filharmonia Narodowa
21.05.2004 Zabrze – Dom Muzyki i Tańca

Skład zespołu

Herbie Hancock – piano
Richie Barshay – drums
Scott Volley – bass
Polish Symphony Orchestra
(feat. Robert Majewski,
Grzegorz Nagórski,
Piotr Wojtasik…)
Robert Sadin – conductor
Maciej Pawłowski – assistant

Większość zagranych podczas koncertów utworów znalazło się na płycie pod tym samym tytułem, którą przed sześciu laty upamiętnił stulecie urodzin autora „Porgy and Bess”. Zdarzyły się jednak także niespodzianki i to one przesądziły o tym, że na końcu poderwałem się do owacji na stojąco.
TYGODNIK POWSZECHNY, Łukasz Tischner

Galeria z koncertu


Herbie Hancock & Symphony Orchestra

Charakterystycznym elementem ERY JAZZU są realizowane z niezwykłą starannością i artystycznym wyczuciem tzw. projekty specjalne. Publiczność i krytycy niezwykle gorąco przyjęli dotychczasowe i niepowtarzalne na światowym rynku jazzowym przedsięwzięcia, które zostały zainicjowane w ramach ERY JAZZU. Takimi znamienitymi projektami specjalnymi okazały się m.in. koncerty saksofonisty Jana Garbarka i The Hilliard Ensemble prezentowane w największych świątyniach Polski, recital Al Di Meoli i Dino Salluzziego prezentujący nowe oblicze kompozycji Astora Piazzolli, wspólne koncerty Orkiestry Kameralnej Agnieszki Duczmal i gitarzysty Ala Di Meoli, niepowtarzalny międzynarodowy projekt ” Penderecki…Jazz” , cykl recitali wybitnego saksofonisty Davida Murray’a z polskimi jazzmanami.

Tym razem Dionizy Piątkowski – dyrektor ERY JAZZU realizuje projekt, który z pewnością przejdzie do historii jazzu. Inspiracją stał się wspaniały album „Gershwin’s Wold” nagrany przez Herbiego Hancocka z udziałem orkiestry symfonicznej oraz wybitnych gości : Kathleen Battle, Wayne’a Shortera, Joni Mitchell, Chicka Coreę, Stevie’ego Wondera. Wybitny pianista i kompozytor program z tej płyty w wersji koncertowej prezentuje tylko przy specjalnych okazjach. Wśród kilku majowych koncertów w prestiżowych salach Europy ( Oslo, Mediolan, Moskwa) Herbie Hancock zagra ” Gerswhin’s World ” także dla polskiej publiczności (w warszawskiej Filharmonii Narodowej 20.05 oraz 21.o5 w Domu Muzyki i Tańca w Zabrzu). Wybitnemu pianiście towarzyszyć będą :perkusista Richie Barshay, basista Scott Colley oraz polska orkiestra symfoniczna prowadzona przez Roberta Sadina – dyrygenta i producenta albumu ” Gershwin’s World „.

Herbie Hancock (ur. w Chicago 12.04.1940 roku) jest jednym z najwybitniejszych pianistów, kompozytorów oraz innowatorów nowoczesnego jazzu. Na profesjonalnej estradzie zadebiutował w wieku 11 lat grając koncert fortepianowy Mozarta wraz z Chicago Symphony Orchestra, ale jako jazzman dała się poznać dopiero w latach sześćdziesiątych, kiedy przeprowadził się do Nowego Jorku i nawiązał współpracę z Blue Note Records. W 1963 roku zrealizował swój debiutancki album „Takin’ Off”, w którego nagraniu udział wzięli m.in. Dexter Gordon i Freddie Hubbard. Płyta prezentowała zdolnego pianistę, ale także ciekawego kompozytora. Standardami stały się m.in. utwory „Watermelon Man”, „The Maze”, „Blind Man”. Interesujące były też kolejne albumy, ” My Point Of View ” oraz ” Succotash „. Herbie Hancock znalazł się na początku lat sześćdziesiątych w centrum zainteresowania nowojorskiej elity jazzowej i chętnie był zapraszany do udziału w koncertach i nagraniach przez innych, wielkich muzyków: Sama Riversa, Wayne Shortera, Bobby’ego Hutchersona. Z innymi, np. z Tonym Williamsem, Ronem Carterem, i Freddiem Hubbardem realizował albumy firmowane własnym nazwiskiem ( np. ” Maiden Voyage”, ” Empyrean Isles „). W 1963 roku zdolnym pianistą zainteresował się Miles Davis, który organizował swój legendarny już dzisiaj kwintet. W składzie grupy, która w połowie lat sześćdziesiątych wywarła znaczny wpływ na muzykę jazzową, znaleźli się: Wayne Shorter, Ron Carter, Tony Williams i Herbie Hancock. Wkrótce okazało się, że Miles potrzebował nie tylko doskonałych muzyków, którzy by perfekcyjnie realizowali jego pomysły, lecz także oczekiwał od nich własnej inwencji.

To właśnie w zespole Davisa pianista ( wraz z basistą Ronem Carterem i perkusistą Tonym Williamsem) stworzyli muzycznie nową kategorię dla jazzowej, nowoczesnej sekcji rytmicznej. To także dla zespołu Davisa Hancock skomponował ( dzisiaj wielkie standardy jazzu ): ” Maiden Voyage”, ” Dolphin Dance „, ” Cantaloupe Islands „, ” The Sorcerer ” , ” Speak Like A Child „, ” Madness „, ” Riot „. W grupie Milesa Davisa muzyk po raz pierwszy zainteresował się fortepianem elektrycznym. Jedną z takich prób był jazz-rockowy album ” In A Silent Way „, w którym fascynacje elektroniką stanowiły ciekawy, ale nie w pełni rozwinięty eksperyment. Hancock brał także wtedy udział w licznych sesjach dla Blue Note Records, ale coraz wyraźniej interesował się własną muzyką. W 1968 roku opuścił kwartet Davisa i założył własną grupę (z saksofonistą Joe Hendersonem) i niebawem wydał album o jazzowym i rhythm and bluesowym brzmieniu ( ” Fat Albert Rotunda „). Jednak eksperymenty elektroniczne pochłaniają Hancocka coraz mocniej: decyduje się na konsekwentne wprowadzanie nowego brzmienia do swojej muzyki. Aby zrealizować takie koncepcje pianista założył, w 1968 r., własny sekstet. Wykonywanie własnego materiału w gronie takich muzyków jak Julian Priester, Buster Williams i Eddie Henderson sprawiło, że zespół ten wnet zyskał uznanie i popularność w rodzącym się wtedy jazz-rocku i fusion. Od 1969 r. Hancock używał elektrycznego fortepianu, oraz innych elektronicznych instrumentów klawiszowych, w tym syntezatorów. W 1973 r. lansował już tylko swój kwartetu, (z Benny’m Maupinem jako solistą). Zespół ten nadal wykonywał muzykę fusion, jednak coraz mocniej nakierowaną na przebojowe funky; pierwsza nagrana przez Hancocka z kwartetem płyta ’ Headhunters ’ została doskonale przyjęta przez publiczność i krytyków.

Album lansował elektroniczną i przebojową muzykę „nowego” Herbie Hancocka; jazzowy świat zastanawiał się, czy styl ten zdominuje twórczość wybitnego jazzmana. Pierwszy zachwyt Hancocka elektronika przyniósł także nagranie ,, Mwandishi ” i był konsekwencją mody fusion, którą proponował album Milesa Davisa ” Bitches Brew”. Na liczne zarzuty oraz pytania o sens takiej muzyki Hancock odpowiadał wtedy: „Ciężej pracuje mi się z jazzmanami, którzy chcą grać funk, niż z muzykami funky, którzy chcą grać jazz”.

Album „Crossings” jest jeszcze nieśmiałą próbą, ale kolejne płyty („Mwandishi”, „Sextant” a zwłaszcza „Headhunters”) są już manifestacją nowej konwencji i jazz – funkowej mody. Po komercyjnym sukcesie „Headhunters” oraz nagraniu przebojowego „Watermelon Man” Hancock znalazł się nieoczekiwanie w centrum zainteresowania środowisk poza – jazzowych. Nagrany wspólnie z Donaldem Byrdem album ” Black Byrd ” spowodował także, że jazzman przyjmowany był jako gwiazda przebojowej, muzyki elektronicznej. Z kolei po skomponowaniu melodyjnej muzyki filmowej (np. „Blow-Up”, „Fat Albert Rotunda”, „Death Wish”) Hancock wyrastałł na idola pop – music. W końcu 1976 roku, zmęczony swym funkowym wcieleniem i statusem jazzowo-rockowej gwiazdy, decyduje się wrócić do swych jazzowych zainteresowań. Zakłada zespół VSOP (Very Special Onetime Performance),w którego skład wchodzą muzycy słynnego kwintetu Milesa Davisa. Samego Davisa zastąpił Freddie Hubbard, co nie zmieniło konwencji przyjętej przez Hancocka i VSOP. ( na poczatku lat 90. Hancock powróci do tej koncepcji w ramach kwintety Tribute To Miles ,tym razem z trębaczem Wallace’m. Roneyem). Entuzjastycznie przyjmowane koncerty utwierdziły Hancocka w przekonaniu, że akustyczny jazz ma wielu wiernych fanów, którzy nie poddali się przemijającej modzie fusion.

W 1978 roku Hancock zorganizował zespół VSOP 2 (z Wyntonem Marsalisem i Brandfordem Marsalisem) oraz rozpoczął cykl recitali w duecie z pianistą Chickiem Coreą. Przedsięwzięcia te okazały się wielkim sukcesem, a artyście przyznano w końcu lat siedemdziesiątych liczne i prestiżowe nagrody. Hancock zawsze był twórcą eksperymentującym. Nie oparł się także modzie pop-jazzowej, a jego nagrania trafiały nawet na listy bestsellerów rocka (np. album ” Mr. Hands” i ” Rock It „). Nie przeszkadzało to artyście rozwijać zainteresowań nowoczesnym jazzem. Entuzjastycznie przyjmowano jego kolejny kwartet ( Hancock, Marsalis, Carter, Williams). Wielkim sukcesem okazała się także muzyka jazzowa do filmu ,, Round Midnight ”, kwintet Tribute To Miles, eksperymenty w ramach modnego hip – hop jazzu oraz powrót do akustycznego jazzu (np. w ramach duetu z Wayne’m Shorterem) i jazzowych przebojów formacji The New Standards. Do wielkich standardów Hancock powróci w 1998 roku realizując entuzjastycznie przyjęty album ” Gerswhin’s World”. W przebogatej dyskografii kompozycji George’a Gershwina nagrania Hancocka stały się wielkim, światowym wydarzeniem , który zdobył (w 1999 roku) trzy Grammy Awards ! Dla samego Herbiego Hancocka projekt ten stał się jednym z najbardziej znaczących w jego ponad 50 letniej karierze.

Dionizy Piątkowski

Wybrana dyskografia

Takin’ Off (1962), My Point Of View (1963), Miles Davis In Europe (1963;z Milesem Davisem), Empyrean Isles (1964), Cantaloupe Island (1964),Maiden Voyage (1964), My Funny Valentine (1964;z M.Davisem),E.S.P. (1965;z M.Davisem), The Sorcerer (1967;z M.Davisem),Miles In The Sky (1968;z M.Davisem), Speak Like A Child (1968), The Prisoner (1969), Mwandishi (1971), Sextant (1973), Headhunters (1973), Mr Hands ( 1974), V. S. O. P. (1976; z Waynem Shorterem, Ronem Carterem, Freddiem Hubbardem, Tonym Williamsem), Secrets (1976),V. S. O. P: The Quintet (1977), Monster (1978), Feets, Don’t Fail Me Now ( 1978), An Evening With Herbie Hancock And Chick Corea ( 1978), Hancock Alley (1980), Greatest Hits ( 1980), Mandingo (1980;z Foday Musa Suso),Quartet (1982), Future Shock ( 1983), Hot And Heavy ( 1984), Herbie Hancock And The Rockit Band (1984), 'Round Midnight (1985; z Dexterem Gordonem), The Other Side Of Round Midnight (1986), Jazz Africa (1987;z F.M.Suso), Parallel Realities (1990;z Patem Methenym)A Jazz Collection (1991),The Herbie Hancock Quartet Live (1992),Live In New York (1993), A Tribute To Miles (1994; z W.Shorterem, R.Carterem, Wallacem Roneyem, T.Williamsem),Little Girl Blue (1995;z Katią Labeque),Eliane Elias (1995; z Eliane Elias),The New Standards (1995), 1 + 1 (1997;z W.Shorterem), Gershwin’s World ( 1998); Future 2 Future (2001);Rockit (2002 Remix) (2002)

2015-08-17T16:35:36+02:00
Przejdź do góry