Legendarny saksofonista Benny Carter  (8.08.1907-12.07.2003) urodził się i dorastał w niezbyt bezpieczniejszej dzielnicy Nowego Jorku, San Juan Hill. Do nauki muzyki nakłaniali Cartera i jego obie siostry rodzice. Choć oboje byli robotnikami, matka Cartera, Sadie Bennett Carter, grała na fortepianie i to właśnie ona dawała pierwsze lekcje swoim dzieciom. Reszta rodziny była także bardzo muzykalna: kuzyn Cartera, trębacz Theodore „Cuban” Bennett był w latach 20-tych znaną postacią nowojorskich klubów; inny kuzyn, klarnecista Darnell Howard grał w latach u W.C. Handy’ego, Joe’go „Kinga” Olivera i Carrolla Dickersona. Wkrótce Benny Carter zaczął uczyć się na saksofonie m.in u Harolda Proctora i Lt. Eugene’a Mickella Seniora i swoje doświadczenia wymieniał z kolegami z sąsiedztwa, Bubber’em Miley’em, Freddy’m Johnsonem, Rudym Powellem, Russellem Procope’em i Bobby’m Starkiem. W 1923 roku rodzina Carterów przeniosła się do Harlemu. W drugiej połowie lat 20-tych Benny  Carter, już jako alcista, koncertować  u Billy’ego Fowlera, Duke’a Ellingtona i Fletchera Hendersona  oraz zdobywać reputację rzetelnego i pełnego zaangażowania młodego muzyka. W 1928 roku należał do popularnej formacji Horace’a Hendersona (brata Fletchera) i wkrótce przejął prowadzenie tej  orkiestry. Mimo występów w liczących się salach tanecznych, orkiestra Benny’ego Cartera mała krótki żywot; po części ze względu na osobowość lidera jak  i jego stosunek do muzyki. Wrodzona klasa, dążenie do muzycznej perfekcji i profesjonalizm instrumentalisty nie pozwalały mu na uleganie gustom publiczności i dostarczanie jej tanich i efekciarskich grepsów, w których specjalizowało się wiele ówczesnych orkiestr. Po rozwiązaniu orkiestry Benny Carter objął funkcję kierownika muzycznego McKinney’s Cottonpickers i zajął się aranżowaniem repertuaru dla tej formacji..

Na początku lat 30-tych  opanował także grę na trąbce wprawiając w zdumienie kolegów z orkiestry łatwością, z jaką przerzucał się na przykład z trąbki na saksofon i odwrotnie. Potrafił grać także na klarnecie, saksofonie tenorowym, puzonie oraz fortepianie i coraz bardziej zagłębiał się w sztukę komponowania i aranżowania. Z jego aranżacji korzystało wielu najlepszych ówczesnych liderów, jak Chick Webb ( u którego Carter grał także na alcie), czy Benny Goodman. W 1933 roku Benny Carter założył nowy big-band, do którego zaprosił m.in Chu Berry’ego i Dicka Wellsa. Tego samego roku brał udział w sesji nagraniowej brytyjskiego kompozytora i kontrabasisty Spike’a Hughesa. W 1935 roku dołączył do orkiestry Williego Lewisa, z którą koncertował w  Europie i gdzie spędził trzy lata, dając się poznać m.in publiczności francuskiej, holenderskiej i duńskiej. Z rekomendacji dziennikarza Leonarda Feathera został zatrudniony przez Harry’ego Halla na stanowisko głównego aranżera orkiestry tanecznej BBC. W 1938 roku,  wraz z niezwykłą popularnością swingu w Ameryce, wrócił do kraju i założył big-band. Jak poprzednio i tym razem bezkompromisowość nie wyszła mu na dobre i jego big-band nie cieszył się wielką popularnością. Na szczęście Benny Carter związany był z wieloma małymi grupami, jak formacja Lionela Hamptona (płyty dla RCA, z których część aranżował Carter) czy Chocolate Dandies ( gdzie Carter grał u boku Colemana Hawkinsa i Roya Eldridge’a). W 1942 roku Benny  Carter  przeniósł się do Kalifornii, założył nowy big-band i podpisał kontrakt z impresariem Carlosem Gastelem, który opiekował się także Nat „King” Cole’m, Sonny’m Durhamem i Stanem Kentonem. Gdy dostał  propozycję komponowania muzyki filmowej,  szybko wciągnął się w wir pracy i wkrótce stał się uznanym autorem ścieżek dźwiękowych do wielu filmów dla  czołowych producentów z 20th Century Fox, Warner Brothers i MGM. Zimą 1946 roku Carter zawiesił działalność swojej orkiestry, reaktywując ją tylko na specjalne okazje do pracy studyjnej. We wczesnych latach 50-tych związał się z Jazz At The Philharmonic Normana Granza, dla którego dokonał też wielu istotnych i ciekawych dla jazzu nagrań. Zajmował się też organizowaniem orkiestr towarzyszących śpiewakom, takim jak Peggy Lee, Ella Fitzgerald czy Mel Torme, dla których także aranżował. W latach 50-tych i 60-tych nagrał kilka wybitnych albumów, jak „Aspects”, „Further Definitions” oraz „Additions To Further Definitions” , na których zaprezentował się jako kompozytor, aranżer oraz instrumentalista, napisał muzykę na jedną z ważniejszych płyt Counta Basie’go,

”Kansas City Suite”. Komponował i aranżował dla telewizji. Był stałym gościem międzynarodowych festiwali. Na początku lat 70-tych rozpoczął długotrwałą współpracę z Princeton University, jako  wykładowca Council of Humanities oraz African-American Studies Programme. Benny Carter był częstym gościem japońskich estrad, gdzie zdobył sobie olbrzymią popularność, nie przestawał też nagrywać, w tym dla Normana Granza. W 1987 roku wraz z innym nestorem jazzu, Johnem Lewisem założyli  All-American Jazz Orchestra. Pod koniec lat 80-tych Benny Carter skomponował i zaaranżował kolejną w swej twórczości większą formę, „Central City Sketches„, która doczekała się prezentacji na koncercie i rejestracji na płycie. Przy tej okazji Carter spełniał jak zwykle rolę prawdziwego omnibusa: prowadził próby, dyrygował, wykonywał sola na alcie i dbał o dobrą atmosferę w zespole. Późnym latem 1989 roku twórcy serii płytowej C