Sonny Fortune – jeden z legendarnych artystów jazzu. Na saksofonie zaczął grać dopiero mając osiemnaście lat, ale tajniki muzyki zgłębiał na prestiżowych uczelniach : studiował w Wurlitzer School of Music, Granoff School of Music, także prywatnie u Rolanda Wigginsa. Początkowo grał w lokalnych grupach rhythm and bluesowych i należał (wraz m.in. z Groverem Washingtonem, Nathanem Davisem, Chrisem Columbusem, Betty Burgess, Carolynn Harris) do popularnych muzyków jam sessions w klubach i knajpach rodzinnej Filadelfii . Debiutancki, profesjonalny angaż otrzymał od samego Elvina Jonesa, perkusisty legendarnego kwartetu Johna Coltrane’a. Z zespołem Jonesa grał przez cały sezon (1967), by w latach 1968-70 związać się z popularnym wtedy zespołem Mongo Santamarii. W lata siedemdziesiąte Sonny Fortune wszedł już jako uznany i ceniony instrumentalista:zapraszany był do nagrań i wspólnych koncertów przez Leo Thomasa (1970), McCoy Tynera (1971-73), Roya Brooksa (1973). W tym samym czasie próbował lansować własną grupę ( najpierw kwintet, potem kwartet) , ale nie zyskując większego sukcesu związał się z zespołami innych liderów: grał z Buddym Richem (1974), Milesem Davisem (1974-75). Grał również ( przez kolejne dwa lata ) z kwintetem Nata Adderley’a. Pod koniec lat siedemdziesiątych ponownie wrócił do formacji Elvina Jonesa (Jazz Machine; od 1979-86), by w latach 1987-88 grać w warsztatowej The Coltrane Legacy Band, u boku takich gwiazd jazzu jak McCoy Tyner, Reggie Workman, Elvin Jones. W dyskografii saksofonisty znajdują się kultowe nagrania jazzu m.in. “ Big Fun”, “ Get Up With It”, “Agharta”, “Pangaea” – wszystkie zrealizowane z Milesem Davisem, “Sahara” – z McCoy Tynerem, “Song For My Lady”, “Three Or Four Shades Of Blues” –z Charlesem Mingusem , “ African Space Program”, “ Elvin Jones Introduces Takehisa Tanaka”, “Alto Memories”, “From Now On” , “Last Night at Sweet Rhythm”. W latach dziewięćdziesiątych Sonny Fortune coraz rzadziej pojawiał się na estradzie. Zarejestrował (gościnnie występując w zespołach innych jazzmanów) kilka płyt by w 1999 roku ponownie dać o sobie znać wspaniałym albumem „ In The Spirit Of John Coltrane” ( z Johnem Hicksem i Ronniem Burrage).
