Skład zespołu
Wayne Shorter – saxophones
Danilo Perez – piano
John Patitucci – double bass
Brian Blade – drums
Wayne Shorter – saxophones
Danilo Perez – piano
John Patitucci – double bass
Brian Blade – drums
„Brawurowo wykonana kompozycja „Joy Ryder” i owacje na stojąco zakończyły występ kwartetu Wayne’a Shortera. Koncert w wypełnionej po brzegi Filharmonii Narodowej był jednym z najlepszych, jakie odbyły się w Polsce w ostatnich trzydziestu latach.”
Wayne Shorter to najwybitniejszy saksofonista i kompozytor nowoczesnego jazzu a jego słynny kwartet uważany jest powszechnie za najważniejszy zespół dzisiejszego jazzu.
Karierę rozpoczął w latach 50-ych w zespołach pianisty Horace’a Silvera i trębacza Maynarda Fergussona. Na jazzowej scenie zaistniał w legendarnej grupie Jazz Messengers Arta Blakeya, skąd ” przechwycił” zdolnego muzyka Miles Davis. W kwintecie Milesa grał wspólnie z Herbiem Hancock’em, Tonym Williamsem i Ronem Carterem. Od 1970 roku Wayne Shorter jest liderem bodaj najpopularniejszej formacji jazzu elektrycznego – grupy Weather Report. W tym samym czasie nagrywa i koncertuje z Herbiem Hancock’em ( grupa VSOP), Carlosem Santaną. Shorter grał najpierw na klarnecie, jednak jako nastolatek przerzucił się na saksofon tenorowy. W połowie lat 50. studiował muzykę na uniwersytecie w Nowym Jorku, zanim został powołany do wojska. Jako student grał z różnymi zespołami, m.in. u Horace’a Silvera, a po wyjściu z wojska związał się z zespołami Johna Coltrane’a. Przez krótki okres pracował też z Maynardem Fergusonem, gdzie poznał Joe Zawinula. W 1959 r. został muzykiem grupy Jazz Messengers Arta Blakeya i pozostał w niej do 1963 r. Rok później przyłączył się do Milesa Davisa, z którym koncertował i nagrywał do 1970 r. Pod koniec tego roku ,razem z Zawinulem, założył Weather Report -,jedną z najważniejszych formacji fusion – jazzu.
W czasie pracy z A. Blakeyem i M. Davisem Wayne Shorter dużo pisał, a jego kompozycje stworzyły wcześniej podstawę kilku eksperymentalnych sesji płytowych dla wytwórni Blue Note. Shorter komponował dla nowego zespołu, a także dla siebie i grupy V.S.O.P., z którą współpracował w połowie i pod koniec lat 70. Najpopularniejszymi jego kompozycjami są m.in. Virgo, Speak No Evil, Wild Flower ,E.S.P., Dolores, Footprints, Prince Of Darkness, Nefertiti, Orange Lady. W połowie lat 80. prowadził własny zespół, nagrywał i koncertował też z innymi muzykami, ograniczając w ten sposób swoje zaangażowanie w Weather Report. Z czasem stał się jednym z czołowych przedstawicieli hard bopu. Jego ognista, ostra i dramatyczna gra znakomicie pasowała do agresywnego charakteru grupy Blakeya. Współpraca z Davisem wydobyła z Shortera drugą, bardziej wrażliwą, stronę jego muzycznej osobowości. To inne podejście było widoczne już na Wayning Moments, jednak w pełni uwidoczniło się dopiero u Davisa. Na płycie Davisa Bitches Brew Shorter grał także na saksofonie sopranowym; dwa tygodnie później wykorzystał go na własnym albumie Super Nova, na którym zagrał z osobliwym entuzjazmem.
Lata spędzone z Zawinulem jeszcze bardziej poszerzyły wachlarz jego zainteresowań, podkreślając uznanie dla wolnych form i uwalniając jego fascynację muzycznymi osobliwościami. Zespół Weather Report położył podwaliny pod rozwój muzyki fusion, jednak coś co grupę rzeczywiście wyróżniało, to sposób w jaki pozwalała zachować obu indywidualnościom ich silne muzyczne osobowości. W późniejszym okresie, kiedy zespół nabrał brzmienia podobnego do innych grup grających fusion, Shorter realizował się w formacjach, które zakładał poza Weather Report.
Shorter skomponował jedne z najlepszych nagrań zespołu Blakeya z okresu, kiedy był jego członkiem; był także autorem wielu udanych utworów Davisa w drugiej połowie lat 60. Shorter wywarł ogromny wpływ na wykonawców hard bop i fusion. Wielu z nich zyskało ,co w jazzie niezwykle rzadkie , status idola: Chick Corea, George Benson, Wayne Shorter, Al Di Meola, Herbie Hancock, Joe Zawinul. Po latach muzycy ci powrócili do modern-jazzu, w nim właśnie szukając twórczej i artystycznej satysfakcji.
Nowy Septet Wayne Shortera pojawił się wraz z albumem „High Life”. Tym razem do współpracy Shorter zaprosił wybitnych muzyków, tworząc jakby „trzódkę” gwiazd: pianistka Rachel Z. odnosi sukcesy swojej autorskiej płyty” Trust The Universe”; pianista Adam Holzman nagrał doskonałe trzy albumy; Rich Paterson – jest jednym z najwybitniejszych basistów młodego pokolenia. „Ten album -rekomendował swój pierwszy ,od siedmiu lat, autorski album Wayne Shorter -mówi o konieczności odzyskania spokoju i cierpliwości, mówi o jednej rzeczy, która dzieje się w Ameryce zbyt długo: nastawieniu na natychmiastowe spełnienie .Lubię muzykę ,kiedy jest pełna ,kiedy przedstawia kompletny obraz”. Producentem nagrania jest Marcus Miller, stąd muzyka Shortera z „High Life” zainteresowała nie tylko fanów modern-jazzu, ale także entuzjastów smooth-jazzu i hip hopu. Doskonale zafunkcjonował także na rynku impresyjny album „1 + 1” nagrany w duecie z Herbiem Hancock’em. Nagranie to natychmiast zyskało rekomendujące oceny krytyków i zyskało zachwyt publiczności. Saksofonista udowodnił, po raz kolejny, że jest jednym z najbardziej twórczych muzyków jazzowych – stale poszukując nowych horyzontów. Sensacją artystyczna ostatnich lat jest standardowy kwartet Shortera uznawany powszechnie za najwybitniejszy zespół dzisiejszego jazzu.
The Vee Jay Years (1959), Wayne Shorter (1959-62),The Big Beat (1960; z Artem Blakeyem),Meet You At The Jazz Corner Of The World (1960; z A.Blakeyem),The Freedom Rider (1961; z A.Blakeyem), Wayning Moments (1961-62), Caravan (1962; z A.Blakeyem),Ugestu (1963; z A.Blakeyem), Night Dreamer (1964), Juju (1964), Speak No Evil ( 1964), Seven Steps To Heaven (1964; z Milesem Davisem), Night Dreamer (1964), The Best Of Wayne Shorter (1964-67), E.S.P. (1965; z Milesem Davisem),Live At The Plugged Nickel (1965; z M.Davisem), The Soothsayer (1965), The All-Seeing Eye (1965), Etcetera (1965), Adam?s Apple (1966), No (More) Blues (1966; z M.Davisem), Miles Smiles (1966; z M.Davisem),Schizophrenia (1967),Nefertiti (1967; z M.Davisem), Miles In The Sky (1968; z M.Davisem), Super Nova (1969),In A Silent Way (1969; z M.Davisem),Bitches Brew (1969; z M.Davisem), Live In Paris?69 (1969; z M.Davisem), Odyssey Of Iska (1970), Weather Report (1971), Moto Grosso Feio (1971), I Sing The Body Electric (1972; z Weather Report),Live In Tokyo (1972; ; z Weather Report),Sweetnighter (1973; z Weather Report), Mysterious Traveller (1974; z Weather Report), Native Dancer (1974), Tail Sinnin? (1975; z Weather Report), Black Market (1976; z Weather Report), V.S.O.P. (1976; z Herbiem Hancock?em), Heavy Weather ( 1977; z Weather Report), Mr. Gone ( 1978; z Weather Report), 8:30 (1979; z Weather Report), Night Passages ( 1980; z Weather Report), Procession (1983; z Weather Report), Domino Theory (1984; z Weather Report), Atlantis (1985), Endangered Species (1985), Sportin? Life (1985; z Weather Report), This Is This (1986; z Weather Report), Power Of Three-Live At Montreux (1986; z Michelem Petruccianim), Phantom Navigator (1987), Joy Rider (1987), New Album (1988; z Weather Report), Heavy Weather: The Collection (1990; z Weather Report), The Weather Report Selection ( 1992; z Weather Report),Second Genesis (1993), A Tribute to Miles (1994; z Herbiem Hancockem, Ronem Carterem, Wallacem Roneyem, Tonym Williamsem), All Seeing Eye (1994),High Life (1995), Quiet (1996; z Johnem Scofieldem),1+1 (1997; z Herbiem Hancockem), Portrait: Wayne Shorter (2000),Footprints Live (2002),Alegria (2003),Footprints: The Life And Music Of Wayne Shorter (2004), Beyond The Sound Barrier (2005)