Wayne Shorter Quartet

24.04.2007 – Warszawa – Filharmonia Narodowa

Skład zespołu

Wayne Shorter – saxophones
Danilo Perez – piano
John Patitucci – double bass
Brian Blade – drums

„Brawurowo wykonana kompozycja „Joy Ryder” i owacje na stojąco zakończyły występ kwartetu Wayne’a Shortera. Koncert w wypełnionej po brzegi Filharmonii Narodowej był jednym z najlepszych, jakie odbyły się w Polsce w ostatnich trzydziestu latach.”
RZECZPOSPOLITA, Marek Dusza

Galeria z koncertu


Wayne Shorter Quartet

Wayne Shorter to najwybitniejszy saksofonista i kompozytor nowoczesnego jazzu a jego słynny kwartet uważany jest powszechnie za najważniejszy zespół dzisiejszego jazzu.

Karierę rozpoczął w latach 50-ych w zespołach pianisty Horace’a Silvera i trębacza Maynarda Fergussona. Na jazzowej scenie zaistniał w legendarnej grupie Jazz Messengers Arta Blakeya, skąd ” przechwycił” zdolnego muzyka Miles Davis. W kwintecie Milesa grał wspólnie z Herbiem Hancock’em, Tonym Williamsem i Ronem Carterem. Od 1970 roku Wayne Shorter jest liderem bodaj najpopularniejszej formacji jazzu elektrycznego – grupy Weather Report. W tym samym czasie nagrywa i koncertuje z Herbiem Hancock’em ( grupa VSOP), Carlosem Santaną. Shorter grał najpierw na klarnecie, jednak jako nastolatek przerzucił się na saksofon tenorowy. W połowie lat 50. studiował muzykę na uniwersytecie w Nowym Jorku, zanim został powołany do wojska. Jako student grał z różnymi zespołami, m.in. u Horace’a Silvera, a po wyjściu z wojska związał się z zespołami Johna Coltrane’a. Przez krótki okres pracował też z Maynardem Fergusonem, gdzie poznał Joe Zawinula. W 1959 r. został muzykiem grupy Jazz Messengers Arta Blakeya i pozostał w niej do 1963 r. Rok później przyłączył się do Milesa Davisa, z którym koncertował i nagrywał do 1970 r. Pod koniec tego roku ,razem z Zawinulem, założył Weather Report -,jedną z najważniejszych formacji fusion – jazzu.

W czasie pracy z A. Blakeyem i M. Davisem Wayne Shorter dużo pisał, a jego kompozycje stworzyły wcześniej podstawę kilku eksperymentalnych sesji płytowych dla wytwórni Blue Note. Shorter komponował dla nowego zespołu, a także dla siebie i grupy V.S.O.P., z którą współpracował w połowie i pod koniec lat 70. Najpopularniejszymi jego kompozycjami są m.in. Virgo, Speak No Evil, Wild Flower ,E.S.P., Dolores, Footprints, Prince Of Darkness, Nefertiti, Orange Lady. W połowie lat 80. prowadził własny zespół, nagrywał i koncertował też z innymi muzykami, ograniczając w ten sposób swoje zaangażowanie w Weather Report. Z czasem stał się jednym z czołowych przedstawicieli hard bopu. Jego ognista, ostra i dramatyczna gra znakomicie pasowała do agresywnego charakteru grupy Blakeya. Współpraca z Davisem wydobyła z Shortera drugą, bardziej wrażliwą, stronę jego muzycznej osobowości. To inne podejście było widoczne już na Wayning Moments, jednak w pełni uwidoczniło się dopiero u Davisa. Na płycie Davisa Bitches Brew Shorter grał także na saksofonie sopranowym; dwa tygodnie później wykorzystał go na własnym albumie Super Nova, na którym zagrał z osobliwym entuzjazmem.

Lata spędzone z Zawinulem jeszcze bardziej poszerzyły wachlarz jego zainteresowań, podkreślając uznanie dla wolnych form i uwalniając jego fascynację muzycznymi osobliwościami. Zespół Weather Report położył podwaliny pod rozwój muzyki fusion, jednak coś co grupę rzeczywiście wyróżniało, to sposób w jaki pozwalała zachować obu indywidualnościom ich silne muzyczne osobowości. W późniejszym okresie, kiedy zespół nabrał brzmienia podobnego do innych grup grających fusion, Shorter realizował się w formacjach, które zakładał poza Weather Report.

Shorter skomponował jedne z najlepszych nagrań zespołu Blakeya z okresu, kiedy był jego członkiem; był także autorem wielu udanych utworów Davisa w drugiej połowie lat 60. Shorter wywarł ogromny wpływ na wykonawców hard bop i fusion. Wielu z nich zyskało ,co w jazzie niezwykle rzadkie , status idola: Chick Corea, George Benson, Wayne Shorter, Al Di Meola, Herbie Hancock, Joe Zawinul. Po latach muzycy ci powrócili do modern-jazzu, w nim właśnie szukając twórczej i artystycznej satysfakcji.

Nowy Septet Wayne Shortera pojawił się wraz z albumem „High Life”. Tym razem do współpracy Shorter zaprosił wybitnych muzyków, tworząc jakby „trzódkę” gwiazd: pianistka Rachel Z. odnosi sukcesy swojej autorskiej płyty” Trust The Universe”; pianista Adam Holzman nagrał doskonałe trzy albumy; Rich Paterson – jest jednym z najwybitniejszych basistów młodego pokolenia. „Ten album -rekomendował swój pierwszy ,od siedmiu lat, autorski album Wayne Shorter -mówi o konieczności odzyskania spokoju i cierpliwości, mówi o jednej rzeczy, która dzieje się w Ameryce zbyt długo: nastawieniu na natychmiastowe spełnienie .Lubię muzykę ,kiedy jest pełna ,kiedy przedstawia kompletny obraz”. Producentem nagrania jest Marcus Miller, stąd muzyka Shortera z „High Life” zainteresowała nie tylko fanów modern-jazzu, ale także entuzjastów smooth-jazzu i hip hopu. Doskonale zafunkcjonował także na rynku impresyjny album „1 + 1” nagrany w duecie z Herbiem Hancock’em. Nagranie to natychmiast zyskało rekomendujące oceny krytyków i zyskało zachwyt publiczności. Saksofonista udowodnił, po raz kolejny, że jest jednym z najbardziej twórczych muzyków jazzowych – stale poszukując nowych horyzontów. Sensacją artystyczna ostatnich lat jest standardowy kwartet Shortera uznawany powszechnie za najwybitniejszy zespół dzisiejszego jazzu.

Dionizy Piątkowski

Wybrana dyskografia

The Vee Jay Years (1959), Wayne Shorter (1959-62),The Big Beat (1960; z Artem Blakeyem),Meet You At The Jazz Corner Of The World (1960; z A.Blakeyem),The Freedom Rider (1961; z A.Blakeyem), Wayning Moments (1961-62), Caravan (1962; z A.Blakeyem),Ugestu (1963; z A.Blakeyem), Night Dreamer (1964), Juju (1964), Speak No Evil ( 1964), Seven Steps To Heaven (1964; z Milesem Davisem), Night Dreamer (1964), The Best Of Wayne Shorter (1964-67), E.S.P. (1965; z Milesem Davisem),Live At The Plugged Nickel (1965; z M.Davisem), The Soothsayer (1965), The All-Seeing Eye (1965), Etcetera (1965), Adam?s Apple (1966), No (More) Blues (1966; z M.Davisem), Miles Smiles (1966; z M.Davisem),Schizophrenia (1967),Nefertiti (1967; z M.Davisem), Miles In The Sky (1968; z M.Davisem), Super Nova (1969),In A Silent Way (1969; z M.Davisem),Bitches Brew (1969; z M.Davisem), Live In Paris?69 (1969; z M.Davisem), Odyssey Of Iska (1970), Weather Report (1971), Moto Grosso Feio (1971), I Sing The Body Electric (1972; z Weather Report),Live In Tokyo (1972; ; z Weather Report),Sweetnighter (1973; z Weather Report), Mysterious Traveller (1974; z Weather Report), Native Dancer (1974), Tail Sinnin? (1975; z Weather Report), Black Market (1976; z Weather Report), V.S.O.P. (1976; z Herbiem Hancock?em), Heavy Weather ( 1977; z Weather Report), Mr. Gone ( 1978; z Weather Report), 8:30 (1979; z Weather Report), Night Passages ( 1980; z Weather Report), Procession (1983; z Weather Report), Domino Theory (1984; z Weather Report), Atlantis (1985), Endangered Species (1985), Sportin? Life (1985; z Weather Report), This Is This (1986; z Weather Report), Power Of Three-Live At Montreux (1986; z Michelem Petruccianim), Phantom Navigator (1987), Joy Rider (1987), New Album (1988; z Weather Report), Heavy Weather: The Collection (1990; z Weather Report), The Weather Report Selection ( 1992; z Weather Report),Second Genesis (1993), A Tribute to Miles (1994; z Herbiem Hancockem, Ronem Carterem, Wallacem Roneyem, Tonym Williamsem), All Seeing Eye (1994),High Life (1995), Quiet (1996; z Johnem Scofieldem),1+1 (1997; z Herbiem Hancockem), Portrait: Wayne Shorter (2000),Footprints Live (2002),Alegria (2003),Footprints: The Life And Music Of Wayne Shorter (2004), Beyond The Sound Barrier (2005)

2015-08-06T13:47:13+02:00