Sensacyjne, nigdy dotąd nie publikowane nagrania zawiera dwupłytowy album „Unheard Bird: The Unissued Takes” genialnego innowatora nowoczesnego jazzu, Charliego „Birda” Parkera.Wydawnictwo w całości wypełnia niepublikowana wcześniej muzyka „Birda” : 58 studyjnych, nieznanych dotąd wersji standardów, nagranych przez Charliego Parkera.
Charlie Parker pochodził z nizin społecznych Kansas City i bardziej fascynowała go tętniąca życiem ulica i knajpy niż dom i szkoła. Jako kilkunastolatek trafił do więzienia ( to tam nadano mu przydomek ,, Yardbird ”, później ,, Bird ”) oskarżony o narkomanię. Nie mając żadnego przygotowania muzycznego z zawziętością ćwiczył grę na szkolnym saksofonie altowym, by niebawem samodzielnie dojść do takiej perfekcji, że podziwiali go wszyscy . Najważniejszym symptomem tych zachwytów był styl zapoczątkowany przez prekursorów nowoczesnego jazzu : saksofonistę Charliego Parkera, trębacza Dizzy Gillespiego, gitarzystę Charliego Christiana, pianistę Theloniousa Monka i perkusistę Kenny Clarke’a. Nową muzykę nazwano enigmatycznym słowem ,, be –bop ” i odtąd rozpoczęła się era modern-jazzu w historii tej muzyki. Styl be – bop charakteryzował się większą niż w swingu ekspresją gry, rozszerzeniem i uatrakcyjnieniem improwizacji, wzbogacaniem repertuaru, stosowaniem nowej rytmiki. Początkowo be – bop przyjmowany był niechętnie, nie akceptowany był głównie przez ,,swingową” publiczność’, która w swej szlagierowej megalomanii nie widziała w nowoczesnych rytmach przesłanek dla rozwoju jazzu. Wielu młodych muzyków, dla których swing był komercją jazzu podjęło próby włączenia be -bopu do swojej twórczości (np. Miles Davis, Johnny Lewis, Bud Powell, Fats Navarro, Clifford Brown). Rewolucja stylistyczna dokonała się gdy „młodzi gniewni” nowojorskiego jazzu zatracali się nowoczesnych formach w klubach przy 52 Ulicy. To w legendarnym Minton’s Playhouse muzycy rozgrywali, kansaskie „cutting contests” a Parker eksplorował tu nową muzykę razem z Dizzy Gillespiem. Pracując nad stworzeniem podstaw harmonicznych i rytmicznych doprowadzają wspólnie do wykształcenia się form jazzu nowoczesnego. Debiut dla nowej muzyki krystalizował się wraz z nagraniami , które natychmiast stawały się standardami ( od ,, Now’ s The Time” i ,,Salt Peanuts”, po „Confirmation” i ,, Dancing In the Dark”). Parker dużo nagrywał, wiele koncertował, komponował wielkie przeboje nowego jazzu ( ,,Bird Of Paradise”, ,,Embraceable You”, ,,My Old Flame” ) lecz coraz wyraźniej nie mógł poradzić sobie z samym sobą. Twórca nowoczesnego jazzu, Charlie Parker – to także postać niezwykle tragiczna, uwikłana w nałogi: sława, pieniądze i nieustanne trasy koncertowe powodowały że „Bird” zatracił kontrolę nad uzależnieniem od narkotyków, alkoholu, lekarstw. Coroner wydając opinię po śmierci 34-letniego artysty określił jego stan jako 70- letniego, zmarnowanego życiem i używkami starca.
Nagrania prezentowane na „ Unheard Bird: The Unissued Takes ” odkryte zostały w archiwach Verve Records, gdzie zostały zmagazynowane przez Normana Granza – założyciela legendarnej wytwórni oraz producenta tamtych sesji. To jakby nowe zaproszenie do prywatnego królestwa producenta N.Granza i artysty Ch. Parkera – do ich studia, w którym powstawały jedne z najważniejszych nagrań w historii muzyki jazzowej.W produkcji tego ekscytującego zestawu ” Unheard Bird: The Unissued Takes” udział wziął, między innymi, Phil Schaap, wybitny historyk jazzu, obecnie kustosz Jazz At Lincoln Center, który o płycie wypowiada się z nieskrywanym entuzjazmem: „Te niepublikowane wcześniej wersje to prawdziwy hit! Nie może zresztą być inaczej, skoro mówimy o niesłyszanych dotąd improwizacjach Charliego Parkera, które na dodatek zaprezentowane zostaną w wysokiej jakości dźwięku”.
W dołączonym do płyty bogatym opisie, Phil Schapp oprowadza słuchaczy po wydawnictwie. Opowiadając historię każdej sesji, analizując każde wykonanie, rzuca światło na twórczy proces genialnego „Birda” Parkera – uznawanego dziś za jednego z najwybitniejszych saksofonistów oraz innowatorów w historii jazzu. Nie ma muzyka jazzowego, który mógłby pochwalić się jakimkolwiek sukcesem artystycznym, a który by nie ulegał wpływom „Birda”. Styl wypracowany przez Parkera był abstrakcyjny, twardy, oparty głównie na galopujących tempach, wrażliwy i nerwowy. Ale był to przecież twórczy bunt przeciw wszystkiemu, co było w muzyce jazzowej przed jej nowoczesną erą.
