Jean Luc Ponty Experience

Jean Luc Ponty – spadkobierca jazzowych tradycji Django Reinhardta i Stephane’a Grappelly’ego; francuski wirtuoz skrzypiec, który popularnośc i uznanie zdobył koncertując z własnymi zespołami, ale także ze sztandarową formacją fusion-jazzu,zespołem The Mahavishnu Orchestra i ekcentrycznymi grupami Franka Zappy. Wraz ze Stephane Grappelli’m oraz Didierem Lockwoodem stanowią nie tylko o sile francuskiego jazzu,ale przede wszystkim o wybitnej roli,jaką w historii jazzu odgrywają wirtuozi znad Sekwany.Ojciec Jeana-Luca był dyrektorem szkoły muzycznej, gdzie uczył gry na skrzypcach, matka uczyła gry na fortepianie. Ponty, juz jako dziecko mógł wykazać się doskonałą sprawnością w grze na fortepianie i skrzypcach; w wieku 11 lat włączył do swego muzycznego arsenału także klarnet.

Po otrzymaniu dyplomu w zakresie gry na skrzypcach z Conservatoire National de Paris, stał się profesjonalnym muzykiem, ale także … zaczął interesować się jazzem. Przez pewien czas dzielił swe zainteresowania pomiędzy klasyczne skrzypce, jazzowy klarnet i jazzowy saksofon tenorowy. Jednak – poczynając od połowy lat 60. – zdecydował się na jazz grany wyłącznie na skrzypcach. Wraz z Rene Urtregerem zaprezentowali (1964) jazzowy kwartet na prestiżowym festiwalu w Antibes. Sukces ten pozwolił młodemu skrzypkowi na jazzowe krzepnięcie w ramach własnych grup ( np.z Wolfgangem Daurem oraz z zespołami Daniela Humaira i Eddy’ego Louissa). Grał także z wieloma europejskimi muzykami, nagrywał w duecie ze Stuffem Smithem, czasem bywał też liderem. Pod koniec lat 60 odwiedził USA gdzie zrealizował z ekcentrycznym Frank’em Zappą jazz-rockowy album „Hot Rats”/”It Must Be A Camel”. W tym samym roku (1969) dołączył do pianisty George’a Duke’a i jego trio. W 1970 r. Zappa pełnił rolę producenta albumu Ponty’ego „King Kong”. Na początku lat 70. skrzypek eksperymentował z free-jazzem , grał z Zappą na płycie „Overnite Sensation” ( jako członek legendarnego zespołu Mothers of Invention). Najważniejszym okazał się jednak okres pracy (1974-75) z Johnem McLaughlinem i jego Mahavishnu Orchestra, z którą nagrał „Visions Of The Emerald Beyond” (1974 r.). Potem prowadził własny, grający jazz-rocka zespół, który zdobył dość znaczną międzynarodową sławę.

Nagrywał także z innymi artystami: od Cleo Laine i Al Di Meolę po Stephane’a Grappelli’ego oraz Stuffa Smitha. Sporym sukcesem był ciekawy projekt The Rite Of Strings – trio jazzowych gwiazd (Al Di Meola,Stanley Clark,Ponty), które zaproponowało akustyczne,jazzowo subtelne brzmienie, zaprzeczające jakby fascynacjom, które kierowały ich muzyką przez ostatnie dwie dekady. Twórcy ci zawsze poszukiwali nowych brzmień i muzycznych skojarzeń. Inspirowani jazzem, etniczną world-music, latynowskim rytmem i melodią zaskoczyli muzyczny świat albumem „The Rite Of Strings” – muzyką emocji i nastroju, improwizacją jazzu i melodyjnego, akustucznego brzmienia. Technika Ponty’ego sięga wizrtuozerii.

Ponty nie był pierwszy, który podłączył elektroniczną przystawkę do skrzypiec; był jednak pierwszym skrzypkiem jazzowym, który poszerzył dzięki niej wachlarz brzmień i artykulacji, uczynił też ze związanych z nią możliwości integralną część własnego stylu. Nie chodziło przy tym o zwykłe poszerzenie skali dynamicznej, co zadowalało dotychczas jego poprzedników, ale o eksploatację możliwości związanych z elektroniczną modulkacją dźwięku. Ponty używa skrzypiec w pełni zelektryzowanych, nie zaś tylko elektronicznie wzmocnionych, posługując sie przy tym całą gamą przetworników. Nieustannie dowodzi swego wielkiego formatu : muzyka przechodzącego z łatwością od bopu do rocka, od rocka do free; instrumentalisty czującego się równie swobodnie w wielu stylach i w każdej z jazzowej mód.

Enfin (1962;z J.Gilsonem),Oeil Vision (1962),Jazz Long Playing (1964),Violin Summit (1966; z Stuffem Smithem,Stephanem Grappellim,Svendem Asmussenem), Sunday Walk (1967), Jazz Meets Africa:Noon In Tunisia-El Babaku (1967; z George Gruntz Jazz Group),Free Action (1967;z Wolfgangem Daunerem),Electric Connection (1968), The Jean-Luc Experience (1969; z Georgem Dukem), King Kong (1969), Astrorama (1970), Open Strings (1972), Live In Montreux (1972), Portrait (1972),Jean Luc Ponty & Stephane Grappelli (1973),Visions Of The Emerald Beyond (1974;z Mahavishnu Orchestra), Apocalypse (1974;z Mahavishnu Orchestra),Upon The Wings Of Music (1975), Aurora ( 1975), Imaginary Voyage (1976), My Spanish Heart (1976;z Chickem Coreą), Stephane Grappelli & Friends In Paris (1977),Enigmatic Ocean (1977), Cosmic Messenger (1978), A Taste For Passion (1979), Jean-Luc Ponty Live (1979), Sonata Eroica (1979), Civilized Evil (1980), Mystical Adventures (1981), Individual Choice (1983), Open Mind (1984; z Georgem Bensonem, Chickem Coreą), Fables (1985),La Voyage (1985) The Gift Of Time (1987), Jazz Top (1990),Tchokola (1991),No Absolute Time (1993),The Rite Of Strings (1995; Stanley Clarke-Al DiMeola-Jean Luc Ponty), Live at Semper Opera (2002); Jean-Luc Ponty in Concert (2004)