Skład zespołu
John Abercrombie – gitara
Marc Copland – fortepian
Drew Gress – kontrabas, bass
Joey Baron – perkusja
Abercrombie, wraz ze swymi równie wybitnymi partnerami, poprowadził nas ścieżką wymagającą uwagi i skupienia, ale w zamian oferującą niesamowite przeżycia i prawdziwe piękno. Co ważne, zechciała tą drogą podążyć bardzo duża grupa słuchaczy. Bo nie dość, że klub tego wieczora wypełnił się bardzo szczelnie, to w dodatku słuchano artystów z prawdziwym przejęciem, prawdziwym zaangażowaniem. To skrótowe definiowanie muzyki kwartetu jako wymagającej nie oznacza bynajmniej, że była ona w jakimkolwiek sensie hermetyczna. Nie, ale była pełna ciszy, niespiesznych temp, operowania delikatnymi barwami, półcieniami. W świecie permanentnego chaosu i pośpiechu zatrzymanie się na dwie godziny nad taką propozycją jest swego rodzaju wyzwaniem. Zwłaszcza, że artyści nie ułatwiali nam zadania. Nie proponowali ładnych melodii, prostych schematów rytmicznych. Grali z pełnym przekonaniem swoją własną nutę, dzielili się swoimi emocjami – pewnie dlatego byli tak świetnie przyjmowani.
Nie jest to muzyka prosta, łatwo wpadająca w ucho. To muzyka intelektualna, dla smakoszy dobrych brzmień. Przekonać się można już słuchając kompozycji Abercrombiego „Vertigo”, w której podobać mógł się m.in. dialog gitary i fortepianu, na którym grał Marc Copland. Najdłuższa, najbardziej rozbudowana kompozycja tego projektu to tytułowa „39 Steps”. Jest w niej miejsce i na wirtuozerię i na muzyczną refleksją. Zaiste ten koncert był prawdziwą ucztą dla tych, którzy lubią takie klimaty.
