Wes Montgomery ( 6.03.1923 -15.06.1968 ) legendarny muzyk wywarł ogromny wpływ na współczesnych gitarzystów: Pat Metheny, Steve Ray Vaughan, Joe Satriani, Jimi Hendrix, Pat Martino, Joe Pass, Lee Ritenour, John Scofield – uznają go za jednego z najbardziej wpływowych gitarzystów wszechczasów. Legendarny gitarzysta-samouk otrzymał nominacje do nagrody Grammy za  nagrania „Bumpin”, „Eleanor Rigby”, „Down Here on The Ground” i „Willow Weep For Me” a statuetkę Grammy za album “ Going Out Of My Head”, który uznano za najlepszą płytą jazzową 1967 roku .

Wes Montgomery miał 20 lat, kiedy zetknął się po raz pierwszy z nagraniami Charliego Christiana. Wydarzenie to sprawiło, że zainteresował się grą na gitarze. Nauka polegała na dopasowywaniu tego co słyszał, do własnych możliwości technicznych. Oryginalny, stonowany styl gry wynikał zarówno z inspiracji ‘christianowskich’, jak też z ograniczeń technicznych. Montgomery, w chwili, gdy zaczynał pracować z miejscowymi zespołami, miał ukształtowany już styl gry. Polegał na używaniu opuszka kciuka, zamiast palców lub plectrum (piórka), oraz jednoczesnym prowadzeniu linii melodycznej w dwóch rejestrach (oktawach).  Montgomery wszedł w 1948 roku do big-bandu Lionela Hamptona, z którym sporo nagrywał i koncertował. Na początku lat 50-tych powrócił do Indianapolis, gdzie grał z braćmi Buddym i Monkiem Montgomery oraz Alonzo i Robert Johnson (jako Montgomery-Johnson Quintet). Tak się złożyło, że w czasie grania dla przyjemności po zakończeniu pracy w klubie, usłyszał go Cannonball Adderley i zaproponował sesję nagraniową. Dzięki tej rekomendacji Wes Montgomery nagrał w firmie Riverside Records serię albumów (z  gościnnie towarzyszącymi gitarzyście Hank’em Jonesem i Ronem Carterem). Albumy te zwróciły uwagę krytyków na zdolnego wirtuoza i niebawem Wes Montgomery stał się popularnym gitarzystą jazzowym. Na początku lat 60-tych pracował ze swymi braćmi w Północnej Kalifornii, grał też z Johnem Coltrane’m.  Kolejne nagrania, tym razem z dużą orkiestrą smyczkową, jeszcze bardziej rozszerzyły jego artystyczne sugestie i  spodobały się publiczności poza-jazzowej. Jednak Montgomery, nie bacząc na komercyjny sukces albumów (np. „Movin’ West”, „Bumpin’”, „Goin’ Out Of My Head” i „A Day In The Live”), grał nadal w małych zespołach, zarówno ze swymi braćmi, jak też Wyntonem Kellym, Herbem Alpertem, Haroldem Mabernem.

Wes Montgomery był wybitnym gitarzystą, który wywarł ogromny wpływ zarówno na współczesnych mu, jak i dzisiejszych gitarzystów. Styl jego gry, z całą świadomością wyprowadzony od Christiana, uległ   modyfikacji i kreacji głównie  pod wpływem muzyki np. Django Reinhardta.

Dionizy Piątkowski