Chick Corea (12.06.1941-9.02.2021) był niewątpliwie wielką gwiazdą jazzu, muzykiem obdarzonym wielką charyzmą i talentem. W ciągu ostatnich czterdziestu lat wielokrotnie zmieniał swe muzyczne oblicza: był awangardzistą, lansował fusion jazz, był przedstawicielem klasycznego modern jazzu, wykonawcą standardów, także muzykiem klasycznym. Solowe nagrania i duety z Bobby McFerrinem, Herbie Hancockiem, Gary Burtonem, zespoły Return To Forever, Griffith Park Collection, Akoustic oraz Elektric Band, awangardowe trio Circle, muzyka klasyczna i jazz. W jego muzyce miesza się pierwiastek wirtuozerski, skomplikowane fragmenty muzyki komponowanej oraz szalonych improwizacji z porywającymi solami i różnorodną stylistyką . Jeśli do tego dodać jego naturalna fascynację brzmieniami latynoskimi, zauroczenie solowymi poszukiwaniami – jawi się obraz wspaniałego artysty oraz wielkiego innowatora dzisiejszego jazzu.
Muzyczne fascynacje i doświadczenia budował w zespołach Mongo Santamaria, Blue Mitchella, Herbie Manna, Stana Getza by – w 1966 roku- nagrać, wraz Wayne Shorterem i Joe Hendersonem, swój pierwszy autorski album ” Tones For Joan’s Bones „. Kilka miesięcy później Miles Davis angażuję pianistę do nagrań swoich albumów „Filles De Kilimanjaro”, „In A Silent Way” oraz przełomowego dla jazzu „Bitches Brew„. Pierwsze samodzielne nagrania Corei stanowią jedne z ciekawszych pianistycznych sesji końca lat 60-tych. Eksperymenty te poszły wkrótce w kierunku awangardowego trio Corea/Braxton/Holland oraz improwizowanych nagrań solowych .
W 1972 roku Corea założył Return to Forever, formację popadającą w nastrój fusion – jazzu, melodyjności i przebojowości nowej, jazzowej ery. Debiutancki album zespołu promował nie tylko wielki standard „ La Fiesta ”, ale wnosił także do jazzu sporą porcję popularnych, jazz-rockowych, latynoskich rytmów. Nieoczekiwaną zmianą okazała się koncepcja tworzenia muzyki wokół stylistyki zaproponowanej przez monachijską wytwórnię ECM Records. Powstały ciekawe nagrania z Anthonym Braxtonem , Gary Burtonem („Crystal Silence„) ale i cała seria płyt, gdzie konwencjonalne jazzowe pasaże podporządkowane zostały specyficznej konwencji oraz subtelnej improwizacji. Koncepcję takiej właśnie muzyki rozwinie Corea w fortepianowych duetach z Herbie Hancockiem i Friedrichem Guldą oraz w solowych, autorskich projektach. Pianista zacznie czerpać także z tradycji wielkiej klasyki , by w 1982 roku powrócić do koncepcji muzyki w standardowym, jazzowym trio. Inną metamorfozą w muzyce Corei stanie się Electric Band oraz Akoustic Band zespół wyraźnie nawiązujący do retoryki Return to Forever, ale upatrujący także inspiracji w synorystycznej tradycji jazzu.
Niezwykle rozległa skala muzycznych zainteresowań Corei sprawia, że artysta ten czuje się całkowicie swobodnie w różnych obszarach muzyki. Przez lata nieustannie tworzy swój własny, jazzowy wizerunek, cechujący się raz fascynacjami fusion i elektronicznym rockiem, raz rytmami latynoskimi i muzyką klasyczną, raz jeszcze stricto jazzowym trio lub solowymi recitalami. Tak rozległe zainteresowania wynikają głównie z kreatywności artysty, dla którego w równym stopniu inspiracją jest twórczość Bela Bartoka, Amadeusa Mozarta, Ludwiga van Beethovena, jak i Milesa Davisa, Billa Evansa, Bud Powella czy Charliego Parkera.
