Bill Evans – poeta fortepianu, romantyk jazzowej pianistyki, artysta który wirtuozerię improwizacji wyniósł na najwyższy poziom sztuki. Był pionierem całkowicie nowego – z punktu widzenia pianistyki jazzowej – stylu interpretacyjnego. Czyli takiego zachowania podstawowych składników akordu, by można je było swobodnie łączyć z innymi dźwiękami, często bardzo odległymi od zasadniczej linii melodycznej, z charakterystyczną melancholią – do minującym nastrojem w jego muzyce. Fenomen pianistyki Billa Evansa , jego samodzielnie wypracowany własny, liryczny styl w znacznym stopniu przyczynił się do rozwoju improwizacji modalnej i wskazał kierunek w jakim znalazł się współczesny jazz pianistów: od Keith Jarreta i Ahmada Jamala po Leszka Możdera i Dollara Branda.
Bill Evans był jednym z najważniejszych pianistów w całej historii nowoczesnego jazzu. Nagrywał i koncertował z najważniejszymi innowatorami jazzu ( od Charlesa Mingusa i George’a Russella po Lee Konitza i Cannonballa Adderleya), ale dwa epizody zaważyły o potędze jego muzyki: w 1958 roku do zespołu zaprasza go Miles Davis, który ulegając pomysłom improwizacji modalnej pianisty realizuje przełomową w dziejach jazzu płytę „ Kind Of Blue”. Evans współpracuje z Milesem zaledwie dziesięć miesięcy dokumentując serią wspaniałych albumów ( „Miles & Monk at Newport” czy „Jazz At The Plaza” ). Pianista skupia się jednak nad własną koncepcja autorskiego trio. Nagrania z kontrabasistą Scottem La Faro i perkusistą Paulem Motianem (m.in. „Portrait In Jazz”, „Explorations” oraz zapis koncertów z klubu Village Vanguard ) są dzisiaj kwintesencją jazzu wykonywanego w trio. Bill Evans w swym standardowym trio ( ze zmieniająca się przez lata sekcją rytmiczn