Blossom Dearie (28.04.1928- 7.02.2009). należała do czołówki śpiewaczek jazzowych, grała także na fortepianie i pisała przebojowe piosenki. Jej ojciec był pół Szkotem, pół Irlandczykiem, matka emigrantką z Norwegii. Swoje niecodzienne imię (blossom – kwiecie, kwitnąć) Dearie otrzymała ponoć dzięki sąsiadce, która w dniu jej urodzin przyniosła szczęśliwym rodzicom kwitnącą gałązkę brzoskwini. Blossom Dearie zaczęła pobierać lekcje gry na fortepianie w wieku pięciu lat i uczyła się także muzyki klasycznej. Jako nastolatka została przyjęta do szkolnej orkiestry tanecznej i rozsmakowała się w jazzie. Do jej pierwszych faworytów należeli Art Tatum, Count Basie, Duke Ellington oraz Martha Tilton, która śpiewała w orkiestrze Benny’ego Goodmana. Po ukończeniu szkoły w połowie lat 40-tych, Dearie wyjechała do Nowego Jorku marząc o artystycznej karierze. Dołączyła do Blue Fames, grupy wokalnej wchodzącej w skład orkiestry Woody’ego Hermana, potem do Blue Reys, podobnej formacji, ale z orkiestry Alvino Reya. W 1952 roku, podczas występów w Chantilly Club w Village Vanguard, Blossom Dearie poznała Nicole Barclay, która wraz z mężem była właścicielką firmy fonograficznej Barclay Records. Za jej radą Dearie wyjechała do Paryża i utworzyła grupę wokalną Blue Stars, składającą się z czterech śpiewających i grających mężczyzn oraz czterech śpiewających kobiet. Dużą część aranżacji przygotowywała sama Dearie. Jedno z ich pierwszych nagrań, francuska wersja „Lullaby of Birdland” została wielkim przebojem we Francji i w USA. Podczas pobytu w Paryżu śpiewaczka poznała impresaria i producenta Normana Granza, który zaproponował jej kontrakt z prestiżową Verve Records. Blossom Dearie nagrała dla wydawnictwa Granza sześć albumów, w tym cieszący się dużym uznaniem „My Gentleman Friend”. Nie mogąc zabrać Blue Stars do Stanów (ze względu na formalności paszportowe) Blue Stars przyjęli wtedy nową nazwę Swingle Singers i niebawem zdobyli ogromną popularność w kraju i za granicą. Blossom Dearie wyjechała zatem sama i rozpoczęła karierę solową śpiewając z własnym akompaniamentem w nowojorskich klubach Versailles, Blue Angel i Village Vanguard. Występowała także w amerykańskiej telewizji, z takimi artystami, jak Jack Paar, Merv Griffin czy Johnny Carson. W 1966 roku koncertowała w londyńskim klubie Ronnie’go Scotta a jej występy stały się odtąd coroczną tradycją. Zyskała znakomite recenzje krytyków, którzy podkreślali jej talent oraz ekspresję jaką śpiewaczka nadaje wykonywanym przez siebie piosenkom.
W latach 60-tych Blossom Dearie nagrała kilka albumów dla Capitol Records, w tym „May I Come In” – zbiór standardów zaaranżowanych przez Jacka Marshalla, który również dyrygował towarzyszącej artystce orkiestrze. Rozczarowana brakiem zainteresowania dla jej propozycji ze strony wielkich wytwórni płytowych, Blossom Dearie założyła w 1974 roku własne wydawnictwo, Daffodill Records. Po wydaniu pierwszej płyty „Blossom Dearie Sings” nagrała podwójną płytę „My New Celebrity Is You” zawierającą m.in. osiem własnych kompozycji a utwór tytułowy napisał specjalnie dla niej Johnny Mercer. W latach 70-tych Blossom Dearie występowała w programie „The Jazz Singers” w Carnegie Hall ( z długoletnim partnerem muzycznym Counta Basiego, śpiewakiem Joe Williamsem oraz legendarną śpiewaczką Anitą O’Day). W 1981 roku przez trzy tygodnie występowała na Manhattanie w Michael’s Pub z Dave’em Frishbergiem. Blossom Dearie miała w repertuarze kilka jego piosenek, takich , jak „Peel Me A Grape”, „I’m Hip” czy „My Attorney Bernie„, chociaż jej największe przeboje to „I Like You, You’re Nice”, „I’m Shadowing You” i słynny „Hey John„. Jej najważniejsze albumy to “My Gentleman Friend”, “May I Come In”, “The Special Magic Of Blossom Dearie”,”My New Celebrity Is You”, “Blossom Dearie Sings’73”, “Blossom Dearie Sings’75”, “Winchester In Apple Blossom Time”, “Blossom Dearie”, “Needlepoint Magic”, “Featuring Bobby Jasper”, “Songs Of Chelsea”, “Et Tu Bruce”, “Christmas Spice, It’s So Nice” oraz “ Once Upon A Summertime”. Od 1983 roku Blossom Dearie występowała w Ballroom, nocnym klubie na Manhattanie, a w 1985 roku była pierwszą laureatką nagrody Mabel Mercer Foundation Award, która przyznawana jest wyróżniającym się wykonawcom nocnych klubów.
