Prawdopodobnie Buddy Rich (30.09.1917 – 2.04.1987) jest jedynym jazzmanem, który estradowe prezentacje rozpoczął jako kilkuletnie dziecko : zasłynął jako bębniarz i tancerz-stepista, występując na Broadwayu jako czteroletnie dziecko w programie swoich rodziców. Dwa lata później odbywał trasy koncertowe jako solista, występując w amerykańskich teatrach wodewilowych. Jako 11-latek założył własny zespół, zaś po upłynięciu kilku dalszych lat stał się atrakcję nowojorskich klubów, występując tam z zespołami jazzowymi. W 1937 roku perkusistę zatrudnił Joe Marsala nadając karierze Richa zdecydowany, jazzowy charakter: niebawem pojawił się w znanych orkiestra ery swingu ( u Bunny’ego Berigana, Harry’ego Jamesa, Artiego Shawa i Tommy’ego Dorsey’a). W orkiestrze Dorseya spędził trzy, pracowite sezony (1939-42) i po odbyciu służby wojskowej powrócił, na krótko, do big-bandu Dorsey’a, by niebawem założyć własną orkiestrę. Big-band Richa istniał kilka lat ( aż do końca lat 40-tych ), ale lider pojawiał się w innych, popularniejszych zespołach: pracował z Lesem Brownem, był też stałym członkiem grupy koncertowej Normana Granza ‘Jazz At The Philharmonic’.
Na początku lat 50-tych kierował ponownie własnym, założonym na krótko big-bandem, był też członkiem Big Four, zespołu kierowanego przez Charliego Venturę. Rich dużo nagrywał dla Normana Granza, nie tylko w ramach kierowanego przez niego JATP, ale też z Artem Tatumem, Lionelem Hamptonem, Rayem Brownem, Oscarem Pet